Vasilakos.org – Heroes Rule the Universe Vasilakos' Blog
Kαλημέρα (καλησπέρα δεν ξέρω τι ώρα το διαβάζετε αυτό το κείμενο), μην το πείτε, σας έλειψα το ξέρω!
Έβδομη χρονιά φέτος, 7 χρονια reviews στα όρια του εξωπραγματικού αλήθεια (!), και όπως κάθε χρόνο, μπαίνω αμέσως στο ψητό, η λίστα αυτή περιέχει τα σημαντικότερα από τα βιβλία που κατάφερα και ολοκλήρωσα μέσα στο 2021 και τις εντυπώσεις που μου άφησαν ώρες, μέρες, μήνες μετά, τις προηγούμενες τις βρίσκετε στα λινκ που ακολουθούν
Η λίστα του 2021 εδώ
Η λίστα του 2020 εδώ
Η λίστα του 2019 εδώ
Η λίστα του 2018 εδώ
Η λίστα του 2017 εδώ.
Η λίστα του 2016 εδώ.
Η σειρά (και) φέτος όπως και τα τελευταία χρόνια είναι πλέον αξιολογική και όχι ημερολογιακή. Όλα τα βιβλία θα μπορούσαν να είναι στο Νο1, το λέω ειλικρινά δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να τα βάλω σε σειρά, προσπαθώ κάθε χρόνο να τοποθετήσω πιο ψηλά, αυτά που μου έμειναν και συζήτησα περισσότερο με άλλους που τα διάβασαν (ή και όχι…), αυτά που σύστησα κατά κόρον αλλά και θα συστήνω και τα επόμενα χρόνια με ευχαρίστηση στους πολλούς που συστηματικά πια με ρωτάνε, αν και φέτος ΜΟΝΟ το Νούμερο 1 θα μπορούσε να είναι στο Νούμερο 1, θα δείτε αρκετά (αρκετά όμως…) παρακάτω το γιατί. Δυστυχώς, ούτε φέτος έπιασα τον αναγνωστικό στόχο του Goodreads, πράγμα όμως που περίμενα από την αρχή της χρονιάς μιάς και καταπιάστηκα με βιβλία κατά κανόνα άνω των 800 σελίδων, οπότε τα τελικά νούμερα δε βγήκαν. Διάβασα αριστουργήματα, διάβασα όμως και αρκετές πατάτες, μικρές όμως κατά κανόνα οπότε δε μου φάνηκαν ιδιαίτερα. Κλασσικά η χρονιά είχε τους Ναζί της, το απαραίτητο Φάντασι, τελείωσα μετά από χρόνια το Tumb of Tutankhamun στα Αγγλικα (το folio της χρονιάς), ενώ δε μπορώ να παραλείψω το δυναμικό μπάσιμο της Λέσχης Βιβλίου που ξεκινήσαμε εν μέσω κόβιντ, και που πλέον τις συζητήσεις της παρακολουθούν πάνω δια ζώσης πάνω από 20 άτομα, νομίζω η μηνιαία συνάντηση έχει γίνει το must για το Ηρακλειάκι μας που πολλοί περιμένουν, για ποιόν άλλο λόγο, παρά έναν, το να ΜΑΛΩΣΟΥΝ για βιβλία που αγάπησαν ή που δεν τελείωσαν, για το αν για παράδειγμα η Άντι Λαρί είναι αντιγραφή από ένα σενάριο της πλάκας κλεμμένο από το Netflix, για το αν αντέχουμε άλλους Βικινκς θεούς στην καθημερινότητα μας, για το αν η Λολίτα είναι πλέον το απόλυτα Awkward ανάγνωσμα, ή ακόμα και για το αν Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη είναι το σημαντικότερο βιβλίο όλων των εποχχαχααχχαχααχ, ΝΑΙ, ΕΧΩ ΠΟΛΛΗ ΠΛΑΚΑ ΤΟ ΞΕΡΩ!
ΔΕΝ τελείωσα Σανταράμ, ΔΕΝ τελείωσα βιβλία του Ιακώβ, ΔΕΝ τελείωσα Νύχτες Πανούκλας, καλά να είμαστε υγεία να έχουμε, είναι και τα τρία ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ και μέσα στο 2023 θα τη βρουν τη θέση τους, δεν εχω καμία αμφιβολια.
Η λίστα αυτή χτίζεται βιβλίο το βιβλίο, ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΠΛΕΟΝ, στο instagram του @vasilakosbooks (για τους φίλους, πουξ)
Ξεκινάμε?
Και δεν Ξεκινάμε.
12. American Gods, Neil Gaiman
Αν δεν ήταν Δεύτερη Ανάγνωση, προφανώς και το American Gods, θα βρισκόταν για μένα στην πρώτη τριάδα των προτιμήσεών μου για το 2022, πολύ πιθανόν (σοβαροί να μαστε, τι πιθανόν, ΣΙΓΟΥΡΑ) στο Νο1. Το ακόμα καλύτερο είναι πως ψάχνοντας στο goodreads διάβασα ένα κείμενό μου το οποίο ήταν σαφώς επηρεασμένο από την άθλια ελληνική μετάφραση που κυκλοφορεί αποκλειστικά για ελληνικό βιβλιοπωλείο. Έγραφα: “Το αδίκησα το συγκεκριμένο βιβλίο, το σταμάτησα και το ξεκίνησα πάνω από 5 φορές λόγω άλλων βιβλίων που κυκλοφόρησαν όσο το διάβαζα, αλλά στο τέλος κατάλαβα πως υπάρχει λόγος που ο Πόλεμος των Θεών είναι το πλέον πολυβραβευμένο βιβλίο της λογοτεχνίας του φανταστικού. Ο Gaiman είναι ένας πραγματικός άσσος της αφήγησης, οι ήρωές του μοιάζουν ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να ξεπεταχτούν από το χαρτί στην πραγματικότητα και το εύρημα της μάχης των Παλιών Θεών με τους Καινούριους είναι πραγματικά πρωτοποριακό. Μόνο μελανό σημείο του βιβλίου θεωρώ πως είναι η ελλιπής του μετάφραση στα Ελληνικά, σε πολλά σημεία του σου δίνει την εντύπωση πως οι ήρωες δεν καταλαβαίνεις τι θέλουν να πουν είτε λένε πράγματα με μια παράξενη προχειρότητα”.
296 εβδομάδες μετά, και έχοντας πλέον διαβάσει την πλήρη εκδοχή της deluxe έκδοσης του εκδοτικού Headline, μεγέθους 12.000 λέξεων περισσότερων της αρχικής αγγλικής, εμμένω στην αρχική μου θέση. Ο Gaiman είναι ένας ΜΑΓΟΣ των λέξεων, και ένα από τα καλύτερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών που μόνο με αριστουργήματα μεγέθους Dune μπορεί να συγκριθεί είναι οι Αμερικανοί Θεοί του.
Και όχι, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δε θα δείτε τη σειρά (θα μιλήσουμε περισσότερο για αυτό στη συνέχεια), τι να την κάνετε τη σειρά, τσατραπατρα φάντασι, δείτε κάτι που δεν έχει κυκλοφορήσει σε βιβλίο, δείτε Ted Lasso ξερωγω.
Το μόνο σίγουρο είναι ένα.
In Uncle Neil we Trust.
11. Φωτιά & Αίμα, George R.R. Martin, εκδόσεις Anubis
Το «Φωτιά και Αίμα» του πολύφιλουμου George R.R. Martin ένα από τα πλέον τεράστια βιβλία της συλλογής μου, το χα βάλει παμπολές φορές στο μάτι να το ξεκινήσω, αλλά φευ. Το κείμενο είναι κοντά 900 σελίδες, πυκνογραμμένες σε βαθμό κακουργήματος, με ονόματα τόσα που δεν τα χωράει ανθρώπινος νους. Όταν όμως ΕΙΔΑ το πρώτο επεισόδιο του «House of Dragons» σκέφτηκα πως θα ήταν αμαρτία να φάω τόσα spoilers και να μην το διαβάσω στο τέλος ποτέ, αφού τι νόημα θα είχε αν είχα δει 4 κύκλους δολοφονιών και δολοπλοκιών και το ξεκίνησα.
Ξέχασα όμως να σας πω και μία ακόμη λέξη:
ΔΡΑΚΟΙ!
Αν το Game of Thrones είχε τη Ντενερις να περιφέρεται στα καλντερίμια του Γουέστερος με κάτι αβγουλάκια τόσα δα, που φτάνουν δε φτάνουν για μια κυριακάτικη ομελέτα μόνοτασπράδια, την εποχή του βασιλιά Έγκον του Α, όπου οι Ταργκάριεν τσο και λό, οι δράκοι ήταν κοντά 20, εκ των οποίων οι 3 μπορούσαν να κάνουν το Kings Landing μια χαψιά. Και κακά τα ψέματα καλό το κυνήγι των Ναζί, ο γαλλικός υπαρξισμός και τα τσατραπατρα αστυνομικά, αλλά σαν την ανάσα του Μπαλήριον απέναντι σε κάθε λογής οχτρό, τίποτα!
Ά, και θέλετε και κάτι πολύ αστείο; Θυμάστε που σας είπα πως το ξεκίνησα επειδή φοβήθηκα σπόηλερ. Ε, η πλοκή της σειράς ξεκινάει στη σελίδα 450 και η όλη φασούλα τελειώνει στη σελίδα 600. Με λίγα λόγια, ότι είδαμε φέτος στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, δεν εξελίσσεται στο βιβλίο σε πάνω από 80 σελίδες!
Και έχοντας διαβάσει ολόκληρο τον Άρχοντα του Τόλκιν αλλά και τους δυο πρώτους τόμους του Game of Thrones, μπορώ με βεβαιότητα να πω πως ο Μάρτιν είναι ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ (και μαλώνω κιόλας με όποιον το επιθυμεί) ο Σύγχρονος ΣτήβενΚινγκ του Medieval Fantasy, η γραφή του μοιάζει απλή, αλλά στη σύλληψή της είναι κυριολεκτικά μαγική, ενσωματώνει στο έργο του πράγματα που μοιάζουν τόσο αταίριαστα αλλά λειτουργούν απίθανα στον αναγνώστη μαγνητίζοντάς τον, από τη σελίδα 10 και μέχρι το τέλος είχα πλήρη εικόνα του ποιος είναι ποιος την οποία και δεν έχασα μέχρι το τέλος (όπου τα ονόματα πρέπει να ξεπέρασαν τα 500).
Αν ψήνεστε λοιπόν για μεσαιωνικά παραμύθια, με βασιλιάδες και κυβερνούν σε θρόνους φτιαγμένους από σπαθιά με backround δράκους να τους φυλάνε πίσω από την πλάτη τους, this is your home.
Εγώ, πέρασα, καταπληκτικά.
10. Η Αυλή του Χίτλερ, Heike B.Gortemaker, εκδόσεις Gutenberg
Έχουν κατά καιρούς γραφεί και ειπωθεί πολλά για τον Χίτλερ και το Ναζισμό, αλλά ένα περίεργο πράγμα, μία διαρκής απορία και ένα τεράστιο ερωτηματικό, το πως σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα (ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος κράτησε επισήμως σχεδόν 6 χρόνια) ένας άνθρωπος κατόρθωσε και έκανε το φρικαλέο του όραμα πραγματικότητα χωρίς να σταθεί ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ στο δρόμο του και να του πει «ώπα φίλε, αγάντα, πάρτο αλλιώς».
Τι στα αλήθεια πήγε τόσο λάθος και μία ολόκληρη χώρα βγήκε στους δρόμους ζητωκραυγάζοντάς έξαλλα παίζοντας παλαμάκια με μανία, τη στιγμή που ένας μονάχα άνθρωπος στο βήμα τους μιλούσε για Καθαρή Γερμανία και Ξανθιά Αμόλυντη Άρια Φυλή. Ήταν όλοι σύμφωνοι με το δόγμα του ολοκληρωτισμού και της Εθνικής Κάθαρσης; Ήταν το σύνολο του λαού της Γερμανίας υπεύθυνοι για το Ολοκαύτωμα όχι μόνο των Εβραίων αλλά και των Απανταχού Αδύναμων της Γης;
Και κάτι ακόμα που δεν το είχε σκεφτεί μέχρι που διάβασα το φανταστικό αυτό βιβλίο του Κόρτεμέηκερ παράλληλα με τα γεγονότα που συμβαίνουν στον πόλεμο της Ουκρανίας, τί θα έκανα εγώ σήμερα, αν είχα διαφορετική άποψη από αυτή του κυβερνήτη μου, γνώριζα όμως πως αν «ελεύθερα» την εξέφραζα, την επόμενη κιόλας στιγμή θα είχα εκκαθαριστεί από το καθεστώς. Γιατί σύμφωνα με το βιβλίο, πολλοί Γερμανοί είχαν να κάνουν αντίλογο στη ρητορική του μίσους και του παραλογισμού, όμως όσοι δεν προλάβαν να φύγουν για το Μαρόκο, την Αγγλία και την Αμερική, δυστυχώς δεν έζησαν να διηγηθούν τις περιπέτειές τους, στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τέλος.
Η Αυλή του Χίτλερ λοιπόν, το τελευταίο βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου από τις εκδόσεις @gutenberg_books , μας αφηγείται την ιστορία ενός αδύναμου ανθρώπου ο οποίος καθεστωτικά και πολιτικά στηριζόμενος και φυσικά οικονομικά σθεναρά υποστηριζόμενος από την ελίτ της Γερμανικής κοινωνίας, βρέθηκε σε ένα διάστημα 10 χρονών σιγά σιγά κι αθόρυβα να κινεί τη Βαρβαρότερη Στρατιωτική Μηχανή της Ανθρωπότητας. Και αν δεν είχε εκείνη τη μεγαλομανία να καταπιαστεί με την κατάκτηση της Σοβιετικής Ένωσης (πως τα φέρνει όμως η ζωή) σήμερα σίγουρα θα ζούσαμε σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο.
Επίσης, Wagner σε ψάχνουμε εσένα και τις νότες σου. ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΟΤΕΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ!
9. Το Βουνί, Λουίζα Παπαλοίζου, εκδόσεις Ροδακιό
Πριν λίγες μέρες ένας παππούς σε μία συζήτηση για μνημεία, ρώτησε τον συνομιλητή του «Ξέρεις ποιο είναι το σημαντικότερο μνημείο της πόλης; Ο Στύλος της Δεή. Εκεί μπαίνουν τα αγγελτήρια. Αυτός θα μας αποχαιρετήξει όλους».
Το πολυσυζητημένο «Βουνί» της Λουίζας Παπαλοίζου, λέει μία παραπλήσια ιστορία. Γύρω από ένα Βουνό (οκ, ναι, spoilers ΤΙ ΘΕΤΕ!) εξελίσσονται οι ζωές ανθρώπων, που παρά την απόλυτη και πλήρως ασυνείδητη Α-σημαντικότητα της ζωής τους, ήρθαν και θα φύγουν, και στη θέση τους θα έρθουν και θα φύγουν άλλοι, που στο αναμεταξύ θα χτίσουν οικισμούς, θα προκόψουν, θα κάνουν οικογένειες και δεσμούς, θα ερωτευτούν, θα απογοητευτούν, θα ταξιδέψουν, θα κλάψουν, θα ζήσουν μία γεμάτη ζωή δηλαδή αλλά πάντα στο τέλος της ύπαρξης, θα αφήσουν τα λείψανά τους στον πραγματικό πρωταγωνιστή, στο Βουνί, εκείνο θα τους αγκαλιάσει τελευταίο, γιατί εκείνο είναι η αδιαμφισβήτητη σταθερά, όλοι οι υπόλοιποι χτίζουν γύρω του, το υπηρετούν τυφλά και η παρουσία του διαφεντεύει εν αγνοία τους στο διηνεκές το παροδικό την ύπαρξή τους.
Παράξενο βιβλίο, θα ξενίσει πολλούς η γραφή του, και εγώ σε κάποιο σημείο του έκανα να το παρατήσω, αναγνωρίζω από τη μία το φόρο τιμής που αποτίει η συγγραφέας σε μία γλώσσα που μέρα με τη μέρα χάνεται, στη γλώσσα εκείνης και των προγόνων της, από την άλλη το Β μέρος του βιβλίου, εξ ολοκλήρου γραμμένο σε βαριά Κυπριακή διάλεκτο, είναι μερικώς ακατάληπτο και δυσπρόσιτο, κατεβάζοντας αισθητά την ταχύτητα ανάγνωσης και αναγκάζοντας τον αναγνώστη να επενδύσει χρόνο κ τεράααααστια προσπάθεια, για να κατανοήσει το Β μέρος της Αφήγησης (που είναι νομίζω και το καλύτερο από όλα).
Στα καλύτερα της χρονιάς προφανώς, θέλει το χρόνο του (όπως όλα τα ωραία προφανώς), σίγουρα δεν απευθύνεται στον αναγνώστη που όταν κάτι τον δυσκολεύει το παρατάει, και με τη μόδα του «δε μου αρέσει, το αφήνω» (ναι, μεγάλη κουβέντα) νομίζω θα φάει μαύρο από τη συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών του.
Προσωπικό στοίχημα, μήνες μετά το τέλος της ανάγνωσής του, νομίζω πλέον το συστήνω με ακόμη περισσότερη δύναμη από πριν. Στα βιβλία που μεγαλώνουν μέσα στον αναγνώστη.
8. Η Αθέατη Ζωή της Άντι Λαρί, V.E.Schwab, εκδόσεις Sελίνι
Και πάμε τώρα στα τζούσι, έπεσαν στη Λέσχη Ανάγνωσης Ηρακλείου ΜΠΟΥΝΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙ!
Η Άντι ΛαρΗ (ο τόνος στο Η) είναι μία γυναίκα με πάθος, εσείς; Όπως λοιπόν και στη διάσημη διαφήμιση των 80’s, έτσι και εδώ ή θυγατέρα Λαγουί (ούσα Γαλλίς αφού) είναι ένα βαθιά παθιασμένο κορίτσι, που δεν παύει ποτέ να αναζητά την ελευθερία της, αλλά πάνω στο μεγάλο ζόρε κάνει ένα τεράστιο λάθος. Παρά τις συμβουλές των συγχωριανών της, προσεύχεται άθελά τζης μετά τη δύση του ηλίου. «Ποτέ να μην ακούσουν τις προσευχές σου οι Θεοί της Νύχτας, επειδή εκείνοι μπορεί και να απαντήσουν» της είχαν πει και εκείνη δεν πρόσεξε πως ο Ήλιος για λίγα μονάχα λεπτά είχε γείρει, και την Ευχή της την άκουσε ο πάντα καλοκάγαθος Λούσιφερ και φυσικά την έκανε πραγματικότητα με το κλασσικό Φαουστικό αντάλλαγμα, την έρμη την ψυχούλα της (τί μανία και αυτή με τις ψυχές ο Σατανάς, δεν την καταλαβαίνω, ας ζητούσε μια πάστα, εάν πλεηστέησιο, κάτι που να κάνει «τόσα λεφτάτσα» ξερωγω).
Και ναι, επιτέλους, θα ζούσε για πάντα Ελεύθερη και Ανεξάρτητη με τη διαφορά πως δεν θα τη θυμόταν ποτέ ξανά, κανείς.
Δεν θα την αναγνώριζαν οι γονείς της, δεν θα μπορούσε να ξανακάνει ποτέ φίλους, οι εραστές της θα ξυπνούσαν δίπλα της και δε θα θυμόταν καν το όνομά στης. Η ηρωίδα για μία ακόμη φορά δεν είχε διαβάσει τα ψιλά γράμματα (αλήθεια, ποιος ποτέ τα διαβάζει…) ο Θεός του Σκότους όμως δεν ψήνεται να ανοίξει κουβεντούλα.
Η γλυκούλα αντιδρά με κλάματα αλλά λα βίτα ε μπέλα, και κόζα ντελα βίτα που λέει και ο Ραμαζότι; και το κορίτσι μας μαθαίνει να ζει μόνη της, κλέβει τα ρούχα, το φαγητό, τα πάντα της, όταν όμως βαριεστημένα και ρουτινιάρικα προσπαθεί να τζουρνέψει μια ταπεινή Οδύσσεια γραμμένη μάλιστα στα Αρχαία Ελληνικά, ένας νεαρός της φωνάζει από το ταμείο «έηπειρατητοτόπιμου, σε θυμάμαι εσένα, για που το βαλες» και η ζωή της αλλάζει δραματικά.
Πλέον έχει ένα σημείο αναφοράς μέχρι την τελική ανατροπή, γιατί ναι, εννοείται υπάρχει cliffhanger, το οποίο επίσης εννοείται δε θα σας το πω, όπως επίσης δε θα σας πω πως το έργο της Σααμπ θα θεωρείται σε 100 χρόνια από σήμερα κλασσικό, εμένα όμως με κράτησε σε καθεμιά από τις 600πλας σελίδες του, με έπιασε από τα σημεία που έπρεπε, και μέχρι το τέλος ME ΤΑΞΙΔΕΨΕ (το γράφω κεφαλαία για τα μέλη της ΛΕΣΒΗΡ που θα φτάσουν μέχρι εδώ, έτσι για να βγάλουν ΦΛΥΚΤΑΙΝΕΣ). Έχει αυτό το κακό που έχουν όλα τα βιβλία του καιρού μας, που έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού του όταν μεγαλώσουν να γίνουν ταινία στο Τίζνεη πλας, αλλά εμένα δε με πειράζει, καλύτερα να ονειρεύεσαι τα αστέρια, παρά να συμβιβάζεσαι με το απλά να κολυμπάς στα σκατά.
Επίσης, ναι, σοβαροί να μαστε, όταν πέφτει νύχτα, καλό θα ήτανε να μην κολλάμε τα χεράκια μας το ένα με το άλλο, δεν παίζουν με αυτά παιδιά, μια ολιά προσοχή δε βλάπτει.
Και κάτι ακόμα. Βιβλίο μεγαλύτερο ταινίας, ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ και πέστε να με φάτε, ξέρω πως σας ανατινάζει τον εγκέφαλο η αυτοτελής κριτική χωρίς να επηρεάζεστε από μία παραπλήσια ταινία που έχετε δει, αλλά προσπαθήστε το.
7. Προς τον Παράδεισο, Hanya Yanagihara, εκδόσεις Μεταίχμιο
Σκέφτηκα αν θα έπρεπε να βάλω το βιβλίο της φίλης κολλητούλας Χάνιας στο 2022 ή να το πάω στο 2023, αφού όμως το τελείωσα πριν τις 15 Δεκέμβρη, κρίνω πως είναι ελίτζιμπολ και το μπουμπουνάω. Λοιπόν.
Το βιβλίο ξεκινάει με 3 χάρτες.
Βιβλίο 1, 1893, Χάρτης Αμερικής.
Βιβλιο 2, 1993, Τα νησιά της Χαβάης.
Βιβλίο 3, 2093, Ουάσινγκτον DC.
Καταλάβατε? Τι να καταλάβετε, τώρα ξεκινησαμε θα μου πείτε. Η πρώτη ιστορία διαδραματίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής του 1893. Όλα καλά θα μου πείτε, μέχρι τη σελίδα 50 που θα σταματήσετε και θα δείτε κάτι, θα πείτε «νάτο το λάθος του επιμελητή της έκδοσης» στη σελίδα 52 θα το ξαναδείτε και θα πείτε «ωπα» και στην 55 θα πείτε «α αυτό είναι το εύρημα λοιπόν». Δε σας το αποκαλύπτω spoiler, διαβάζω άλλα κείμενα για το βιβλίο και βλέπω πως αν δεν το είχα διαβάσει θα ξενέρωνα με την αποκάλυψη του ουαου factor του βιβλίου αλλά προχωράμε.
Στο βιβλίο 2 γίνεται κάτι στη Χαβάη.
Και στο βιβλίο 3 γίνεται κάτι στη Νέα Υόρκη.
Τι πάει να πει τι γίνεται, να το διαβάσετε να δείτε τι γίνεται, ότι και να σας πω θα σας το χαλάσω, θετε να σας το χαλάσω να με ζυγώνει ο Μεταίχμιος?
Πάμε τώρα στο ζουμί. Έχοντας περάσει κάποιος καιρός, όχι αρκετός αλλά κάποιος, με σιγουριά μπορώ να πω πως ΔΕΝ είναι το αγαπημένο μου της Χάνιας. Το τεράστιο τώρα κακό με μία συγγραφέα του επιπέδου της, και όταν λέω του επιπέδου της εννοώ #enakoritsi που έχει γράψει 3 βιβλία, τα οποία έχω διαβάσει σχεδόν σε realtime, ένα πράγμα είναι αληθινά αναπόφευκτο. Όχι το να συγκρίνεις το «Προς τον Παράδεισο» με άλλα βιβλία, αλλά το να τον συγκρίνεις με ΤΑ άλλα βιβλία της. Για μένα Δεν είναι «Άνθρωποι στα Δέντρα» και ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είναι «Λίγη Ζωή» (για θέματα context, απλά να αναφέρω πως για το Λίγη Ζωή ΜΑΛΩΝΩ) αλλά δείτε τώρα ένα παράξενο πράγμα. Το βιβλίο αυτό, όπως και τα άλλα της, σε βάζει σε ένα καραβάκι και σε πάει δρόμο. Δεν έχει νόημα που σε πάει, σε πάει όμως. Δε θέλω να πω περισσότερα, θα κολλήσω όμως ένα κείμενο που είχα γράψει πριν από χρόνια για το Lost, και θέλω να σου πω Χάνια μου, πως ναι, εγώ κατάλαβα τί ήθελες να μου ΠΕΙΣ/ΜΗΝΠΕΙΣ #toidiokanei και σε ευχαριστώ ρεσυ κοριτσάρα.
«Πόσες σειρές έχουμε δει όλοι μας τα τελευταία χρόνια. Άπειρες. Πόσες έχουμε πραγματικά αγαπήσει; Ελάχιστες. Και αλήθεια, ποιός θυμάται πως τελείωσαν «οι Τρεις Χάριτες»; Ή έστω «οι Απαράδεκτοι»; Πώς τελείωσε το «X–Files«, το «Στην Εντατική» ή ακόμα και ο «Μαγκάιβερ»! Να σου πω ποιός θυμάται;
Κανείς δε θυμάται.
Το LOST ξεκίνησε να προβάλλεται στο τέλος του 2004 δίνοντας μας ένα επεισόδιο και μία θεωρία συνωμοσίας τη φορά. Στο τέλος κάθε επεισοδίου, τα τηλέφωνα έπαιρναν φωτιά, οι κανόνες ήταν σαφείς και δεν επέτρεπαν να δεις το τρέχον επεισόδιο μόνος σου χωρίς παρέα, ή το έβλεπες στα κρυφά έτσι ώστε όταν το ξανάβλεπες με τους φίλους σου, να μπορείς να επεξεργαστείς το στόρι που είχες πλέξει στο μυαλό σου καλύτερα. Κανείς δεν ήταν αυτό που φαινόταν στην αρχή, αν δει κανείς ξανά το πρώτο επεισόδιο αφού έχει τελειώσει τη σειρά, τότε μόνο θα αντιληφθεί τον τρομακτικό βαθμό εξέλιξης των χαρακτήρων. Οι δημιουργοί του λοιπόν είχαν να ακολουθήσουν δύο δρόμους. Τον ασφαλή δρόμο, αυτόν της «Λήθης», που θα μας έδινε ένα συμβατικό τέλος, θα απαντούσε σε κάθε μας ερώτηση με ένα ναι ή ένα όχι, και θα μας αποχαιρετούσε μια για πάντα με ένα τέλος «σαν όλα τα άλλα» χωρίς ποτέ κανείς να το θυμάται και να το μνημονεύει, και φυσικά τον δρόμο που πρώτο αυτό χάραξε, τον δύσκολο δρόμο, αυτόν της αντισυμβατικότητας και της αιώνιας απορίας, όπου ο καθένας θα κρατούσε για πάντα τη δικιά του θεωρία, που με αυτήν αγκαλιά ξεκίνησε να παρακολουθεί τον πιλότο της σειράς και έξι χρόνια μετά την εξέλιξε σε αυτό που εκείνος ήθελε και ονειρευόταν για τους χαρακτήρες και την πλοκή της.
Προσωπικά το τέλος του Lost μου άρεσε. Και μου άρεσε όχι επειδή απάντησε την οποιαδήποτέ μου ερώτηση αλλά γιατί στάθηκε πιστό σε αυτό που το ίδιο, από την αρχή μέχρι το φινάλε του μου δίδαξε. Στάθηκε πιστό στο ότι δεν είναι ανάγκη να έχουμε απαντήσεις σε όλες μας τις ερωτήσεις για να αγαπήσουμε βαθιά το οτιδήποτε, πόσο μάλλον μία τηλεοπτική σειρά. Γιατί όπως και στο Lost, έτσι ακριβώς και στην αληθινή ζωή, αυτά που αγαπάμε βαθιά και δίνουμε τη ζωή μας για πάρτη τους, είναι τα πράγματα που σε φάσμα χρόνου μας έχουν γεννήσει τις μεγαλύτερες αμφιβολίες και τα περισσότερα ερωτήματα, είναι αυτά τα οποία παλέψαμε με κάθε μας δύναμη να καταλάβουμε κ ας μην τα καταφέραμε ποτέ.
Οι αριθμοί, η Πενέλοπι, το ίδιο το νησί.
Και εμείς παρόλες τις δυσκολίες και τις αναπάντητες απορίες, αυτά παντοτινά θα αγαπάμε. Όχι επειδή μας το επιβάλει κάποια αόρατη δύναμη ή ένας απειλητικός Μαύρος Καπνός.
Αλλά επειδή απλά μπορούμε.»
6. Δεν ήμουν πια Άνθρωπος, Osamy Dazai, εκδόσεις Gutenberg
Μέσα στις χιλιάδες σελίδες που έχει ένας αναγνώστης μπροστά του, τί τελικά μπορεί να του αφήσει ένα ανάγνωσμα μόλις 150 σελίδων που μπορεί με άνεση να ολοκληρώσει μέσα σε δύο βράδια.
Αυτή είναι η ισόβια τεράστια ερώτηση που πολλοί από εμάς αντιμετωπίζουμε συχνά, να διαβάσω ένα πολυδιαφημισμένο τούβλο 800 σελίδων που ένας κάποιος βασιλακοςπουξ θα υποστηρίξει πεισματικά πως είναι στα καλύτερα βιβλία της χρονιάς και να αφήσω τη ζωή μου εκεί δίπλα στάχτες από την τυραννία των σελίδων, ή να πιάσω κάτι πιο μικρό, που εύκολα μπορεί να περάσει από το αναγνωστικό ραντάρ χωρίς τύχη ανίχνευσης και που μπορεί πιθανότατα να μου δώσει δυνητικά τεράστια ανταμοιβή?
Η προηγουμένη ερώτηση βρίσκει πειστική, πειστικότατη απάντηση στο «Δεν Ήμουν Άνθρωπος» του Dazai, το πολυδιαφημισμένο έργο του Ιάπωνα δημιουργού που για κάποιο ανεξήγητο λόγο κυκλοφόρησε στα Ελληνικά σε 3 εκδόσεις, αλλά η συγκεκριμένη είναι απευθείας από το πρωτότυπο και όχι από τις αγγλικές μεταφράσεις οπότε και με αυτή ασχολούμαστε.
Στον πρόλογο μαθαίνουμε πως ο Dazai έκανε πολλές απόπειρες αυτοκτονίας στη ζωή του οπότε είμαστε εκ προοιμίου προετοιμασμένοι για ένα σκληρό, «σχεδόν» όμως αυτοβιογραφικό πόνημα, αφού ουσιαστικά ο αφηγητής της ιστορίας μας μιλάει για το πως ο ίδιος διαβάζει τη ζωή ενός ανθρώπου μέσα από 3 φωτογραφίες που κάποιος του δίνει στο δρόμο. Πολύ βάναυσο, ανελέητο μπροστά στον αναγνώστη του, δε σου δίνει περιθώριο να ανασάνεις, κάθε σελίδα και αδιέξοδο, κάθε σελίδα ένα τέλος, κάθε σελίδα μία αρχή μέχρι το θάνατο. Παρόλα αυτά, ΚΑΙ εδώ υπάρχει ένα εύρημα που δε θέλω να αποκαλύψω, το οποίο αλλάζει το ρου της αφήγησης, και για να είναι ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙ στα χέρια της Γιαπωνέζικης νεολαίας που το έχει στο διηνεκές, στην κορυφή των ευπώλητων, δεν μπορεί κάποιος λόγος θα υπάρχει, και μόλις το ολοκληρώσετε με χαρά θα τον ανακαλύψετε και οι ίδιοι.
ΕΔΩ όμως θέλω να εκφράσω ένα παράπονο μου. ΓΙΑΤΙ μου γράφετε ρε γκουτενμπεργκακια στο οπισθόφυλλο «Το Δεν ήμουν πια άνθρωπος είναι διαχρονικά το ΔΕΥΤΕΡΟ μυθιστόρημα σε πωλήσεις στην Ιαπωνία»? ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΤΕ και πρέπει να διαβάσω με μικρά γράμματα στη σελίδα 15 πως είναι το Kokoro του Νατσούμε Σοσέκι!
Σκάνδαλο…
5. Υπόθεση 40/61 Η Δίκη του Άιχμαν, Χάρι Μιούλις, εκδόσεις Καστανιώτη
Πριν από καιρό, ένας φίλος μου ζητούσε πεισματικά ένα βιβλίο για τη Δίκη της Νυρεμβέργης, δεν είχα κάποιο που να παλεύει να διαβάσει ένας άνθρωπος με περιορισμένο χρόνο πλην κάτι τούβλων άνω των 1000 σελίδων, οπότε του πρότεινα το κείμενο του Αγαπημένου μου Ολλανδού συγγραφέα Μιούλις για μία παρεμφερή σε περιεχόμενο δίκη, εκείνης του Αιχμαν στο Ισραήλ.
Όταν έγινε η σύλληψη του Ναζί και η ανακοίνωση της δίκης του, οι Ισραηλινοί είχαν κρατήσει 450θέσεις για εκπροσώπους του τύπου στην αίθουσα του Δικαστηριου. Ο μισοεβραίος Μιούλις κατέλαβε μία εξ αυτών. Την εποχή εκείνη ήταν στους ανερχόμενους συγγραφείς της γενιάς του. Αν και για τους περισσότερους Ολλανδούς, το Ολοκαύτωμα αφορούσε εγκλήματα άλλων, ο συγγραφέας έθεσε ερωτήματα τη φυσική σύνδεση των Pays Bas με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα σε αυτές. «Δεν είμαστε όλοι δολοφόνοι αλλά μήπως δεν καθησυχάσαμε όλοι τη συνείδησή μας με πολύ αμφίβολα επιχειρήματα αναφορικά με τη διάσωση των Εβραίων».
Και αυτό ακριβώς εξετάζει η αριστουργηματική αφήγηση του υπερταλαντούχου Μιούλις αναφορικά με τη δίκη. Ο ίδιος παρατήρησε πως ο Άιχμαν έμοιαζε με έναν ήσυχο, αξιόπιστο δημόσιο υπάλληλο. Ο Χίτλερ πίστευε στη δική του Αποκάλυψη, ο Χίμλερ πίστευε στον Χίτλερ, αλλά ο Άιχμαν ΜΟΝΟ στη διαταγή. Η διαταγή, ενείχε έναν τρομερό ακατανίκητο δεσμό για τον Άιχμαν, κάτι μεγαλύτερο από αυτόν που τη δίνει και εκείνον που τη λαμβάνει, σαν και πάλι κάτι μυστικιστικό, σαν μία ανθρώπινη υπερδύναμη στην οποία ΠΡΕΠΕΙ να υπακούσει ανεξάρτητα από που προέρχεται.
Με λίγα λόγια ο Άιχμαν, υποστήριξε πως ήταν αθώος επειδή απλά εκτελούσε μία διαταγή. Και ο Μιούλις έθεσε πάνω σε αυτή την τοποθέτηση ένα τιτάνιο ερώτημα «Είναι η ανθρωπότητα εντάξει και πλήρως ασφαλής, μετά την οριστική καταδίκη ΕΝΟΣ ανθρώπου? Ξεπλένεται το έγκλημα των Ναζί, με ΜΙΑ εκτέλεση. Ο Κατηγορούμενος ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ. Μετά από αυτό, που τελειώνει η ευθύνη, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά».
Κυριολεκτικά ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ βιβλίο, δίνει μία απίθανη οπτική των γεγονότων, και δείχνει το δρόμο πως πάντα υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται καλύτερα και πληρέστερα από εμάς.
Να το διαβάσετε, το συστήνω ΔΙΧΩΣ ΑΥΡΙΟ.
4. Το Ωραίο μου Πτώμα, Λώρα Λίπμαν, εκδόσεις Δώμα
Θρίαμβος, Ο.
Νεαρά κοπελούδα, προορισμένη από μικρή για πιστή σύζυγος και α-νουνεχής νοικοκυρά, σαν έτοιμη από καιρό να μεγαλώσει μονάχη της γερά παιδιά και να κρατά το σπιτικό της λαμπίκο, όταν καταλαβαίνει πως άλλοι αποφάσισαν για εκείνη να κλειστεί στους τέσσερις τοίχους, μαζεύει ένα πουρνό τα μπογαλάκια της και πιάνει τη ζωή της από τα γκέμια.
Νοικιάζει ένα σπιτάκι σε μία κακόφημη γειτονιά στο in da hood που λέμε κι εμείς οι γκάνκστα, γιατί έτσι, πιάνει γκόμενο στο τσαφ έναν αστυνομικό, γιατί μπορεί, και προσλαμβάνεται σε μία εφημερίδα, γιατί αυτό τέλει και το τέλει πολύ (αννίτταμου). Ο καιρός περνάει γρήγορα και εκείνη έχει χάσει αρκετό χρόνο, έχει όνειρα και φιλοδοξίες, και ενώ ο θάνατος ενός λευκού κοριτσιού, μοιάζει να ξεσηκώνει ολόκληρο το σύμπαν για να βρεθεί ο ένοχος, την ίδια την ιντριγκάρει ένα άλλο έγκλημα, όπου το θύμα είναι μαύρου χρώματος και κανείς άλλος δεν ασχολείται, κανείς δε νοιάζεται για το κορίτσι αυτό, σαν αυτή την ύπαρξη να μην τη γέννησε μάνα, σα να μην είχε οικογένεια που την αγαπούσε, σα να μην υπήρξε για κανέναν ποτέ.
Το εκπληκτικό με το «Ωραίο μου Πτώμα» της Λώρα Λίπμαν, που κυκλοφορεί ανάμεσα στα διαμαντάκια από τις @domabooks, είναι πως ενώ έχει τη δομή ενός κλασσικού whodunnit μυθιστορήματος, στην πορεία κανείς δεν νοιάζεται για το ποιος το έκανε, αλλά ο αναγνώστης επικεντρώνεται στην ανάπτυξη της γυναίκας πρωταγωνίστριας, που μοιάζει να έχει βγει από μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, ή έστω σαν τον Πίκο Απίκο της Φρουτοπίας (!), που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να φτιάξει το παζλ του εγκλήματος και να βρει τον δολοφόνο, χωρίς όμως στιγμή να συνθηκολογεί με το ανδροκρατούμενο περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιείται, και χωρίς στιγμή να μη διεκδικεί το καλύτερο αύριο για την ίδια. Αριστούργημα πραγματικό, δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα για την πλοκή, ούτε για τη δομή του, γιατί θα καταστρέψω το στοιχείο της έκπληξης, και ανοίγει με κάποιο τρόπο την (σχεδόν) 5άδα με τα καλύτερα του 2022.
Και με ξέρετε, τέτοια σχόλια δεν τα κάνω ελαφρά τη καρδία.
Μην. Το. Χασετε.
3. Το Όνειρο της Ζέλμα, Mariana Leky, εκδόσεις Gutenberg
«Όταν είπε η Ζέλμα πως τη νύχτα είχε δει Οκάπι στον ύπνο της, αμέσως σκεφτήκαμε ότι κάποιος από όλους μας θα πεθάνει και μάλιστα στις επόμενες 24 ώρες. Ήμασταν σίγουροι. Και πράγματι έτσι έγινε. Σχεδόν έτσι. Κάποιος πέθανε σε 29 ώρες. Ο θάνατος μπήκε στην ιστορία με μικρή καθυστέρηση αλλά μπήκε κυριολεκτικά: μπήκε από την πόρτα. Ίσως άργησε επειδή δίσταζε, δίσταζε τόσο, που άφησε τη διορία του εικοσιτετράωρου να περάσει. Τρείς φορές είχε ονειρευτεί οκάπι η Ζέλμα. Και όλες τις φορές κάποιος είχε πεθάνει μετά, για αυτό και ήμασταν τόσο σίγουροι ότι το όνειρο με το οκάπι και ο θάνατος συνδέονταν οπωσδήποτε μεταξύ τους. Έτσι λειτουργεί το μυαλό του ανθρώπου»
Λοιπόν. Αν αυτές δεν είναι οι 100 καλύτερες λέξεις με τις οποίες μπορεί να ξεκινήσει ένα βιβλίο, τότε ποιες αλήθεια είναι, είχα να εντυπωσιαστώ τόσο από το ξεκίνημα του «Η ομορφιά είναι Πληγή» που ξεκινούσε με ένα παραπλήσιο ξυλοκόπημα στο μυαλό. Μπορεί ένα βιβλίο που ξεκινάει με το Θάνατο, και που μας μιλάει για την αναπόφευκτη πορεία των ανθρώπων προς Εκείνον, να κρύβει μέσα του τόση πολλή ζωή?
Και όμως μπορεί. Η Leky χτίζει με τρομερό μεράκι ένα σύμπαν ανθρώπων, που ζώντας διαρκώς με τον τρόμο του ονείρου της γειτόνισσας, οφείλουν να έχουν διαρκώς τους «λογαριασμούς» τους με το σύμπαν ρυθμισμένους, κανείς δεν μπορεί να βγει από αυτή τη διαδικασία ανειλικρινής και άτιμος, η ανακοίνωση του ονείρου, τους κάνει να γράφουν γράμματα που ζητάνε συγνώμη, τους φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν τους, δίνοντας τους όμως στην πραγματικότητα μία τελευταία ευκαιρία κάθαρσης που αν το καλοσκεφτείς πιθανόν κανείς από εμάς δε θα έχει ποτέ του μία παρόμοια παραπλήσια, ένα τελευταίο «έκανα λάθος, συγνώμη, σαγαπω».
Η μικρούλα Λουίζε, μεγαλώνει πλάι στη Ζέλμα, και μαζί με αυτή μας αφηγείται ένα απίθανο παραμύθι, ναι κάποιοι θα τρέξουν να πουν «μα δε μπορω τον μαγικό ρεαλισμό», και θα απαντήσω «μπορείς δε μπορείς, ο μαγικός ρεαλισμός θα σε σώσει, αν ελπίζεις στον απλό, ή σε αυτόν με τη στέβια, σορι αλλά έπεσες θύμα διαφήμισης».
Από τα βιβλία που μεγάλωσε μέσα μου όσο κανένα μέσα στη χρονιά, μέχρι και πριν από ένα μήνα το είχε εκτός δεκάδας για το 2022, να σου το ΤΣΟΥΠ που σκαρφάλωσε στο βάθρο.
ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ και το ΟΚΑΠΙ του.
2. Σκοτώνονας τον Κομμεντατόρε, Haruki Murakami, εκδόσεις Ψυχογιός
Νεαρός ζωγράφος αναλαμβάνει να συντηρήσει το σπίτι του κλινήρη «Τσαρούχη» της χώρας όταν μέσα στην αφόρητη βαρεμάρα του και στη στιβαρή βροχή, ανακαλύπτει ταυτόχρονα έναν ακυκλοφόρητο πίνακά του συναδέλφου του σφαλισμένο στη Σοφίτα και μέσα στο καταπράσινο δροσερό κηπούλι, σκεπασμένη από τεράστιες πέτρες, μια μυστηριώδη Μαρμάρινη Τρούπα. Και θα μου πεις τώρα, πως συνδέονται η Τρούπα κι ο πίνακας του Ζωγράφου, και θα σου πω πως εκτός από αυτά, στο έργο πρωταγωνιστούν ταυτόχρονα ένας Μυστήριος Ελονμασκικός Γείτονας, μια ήσυχη μαθήτρια, μια Λευκή Κουκουβάγια και ένα πνεύμα που βολτάρει λέγοντας αστειάκια και γνωμικά, οπότε γίνεται δύσκολο να σχεδιάσω το πως όλοι σχετίζονται με όλα, αλλά αν προσπαθούσα να το πω με μία λέξη, η λέξη αυτή θα ήταν,
ΜΑΓΕΙΑ.
Για να πω την αμαρτία μου, κάθε φορά που έρχεται στα χέρια μου καινούριο βιβλίο του Μουρακάμι, το πιάνω μεν με μια κάποια προσμονή, αλλά για να είμαι ειλικρινής, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω το ότι αυτή τη φορά θα λαθέψει, θα τον έχει χάσει το δρόμο του μηρέ, δε θα με σοκάρει, όπως εκείνη την προηγούμενη φορά, «καλά κάνουν κ δε του δίνουν το νόμπελ, γράφει πάντα παραλλαγές με τα ίδια και τα ίδια, με ήμο πρωταγωνιστές που ψάχνουν τρόπο να την κάνουν από αυτό τον κόσμο».
Ε, εντάξει, στον Κομεντατόρε, μου τα τρίβει όλα αυτά στα μουτσούνια.
Γιατί είναι περίεργος γραφιάς ο Χαρούκι, τοποθετεί ΠΑΝΤΑ προσχεδιασμένα όλες τις λεξούλες του με τέτοιο πονηρό τρόπο ώστε να σε επηρεάζουν υπόκωφα, να σε ταράζουν εκεί που δεν το περιμένεις, να σου δημιουργούν σύνδεση με τους πρωταγωνιστές χωρίς να παίζει ρόλο το αν θυμάσαι τα ονόματά τους, να σε κάνουν να νοιάζεσαι για το τι θα γίνει παρά το γεγονός πως το σύνολο των ηρώων του μοιάζουν πάντα με ρομπότ.
Και μπορεί εν είδει κουτσομπολιού, να συζητάμε κάθε χρόνο για το «έπρεπε» του χαμένου Νόμπελ του, και προσέξτε με, γράφω «έπρεπε» και όχι «μπορούσε», γιατί ένα παράξενο πράγμα κάποιοι δημιουργοί, έχουν πάντα τον τρόπο να βρίσκουν εκείνα τα ελάχιστα και δύσκολα προσπελάσιμα κουμπιά του καθένα από εμάς και να τους συμπαρασύρουν στη δίνη του έργου τους.
Και μπορεί ο ίδιος, κυριολεκτικά να μη δίνει δίφραγκο, και να ναι τώρα αραχτός στα Φαλάσαρνα τρώγοντας τόσο πεπόνι που να μην τον πιάνει ύπνος το βράδυ, αλλά εγώ αν τον πετύχαινα, σαν βασιλάκοσπουξ, ένα βραβείο θα του το δινα: Ή μια πάστα, ή λίγο ακόμη πεπόνι ξερωγω.
Για λιιιιιιγο, όχι στον Άσσο της χρονιάς μου, που αναγνωστικά κύλησε δύσκολα, σίγουρο φαβορί για την πρωτιά της ετήσιας λίστας μου, ΕΓΓΥΗΣΗ Επιστροφής Χρημάτων σε όσους το διαβάσουν και δεν τους αρέσει.
1. Εμμονή, A.S.Byatt, εκδόσεις Πόλις
Μπαίνω που λέτε μία μέρα στον Πολύγραφο, και με περιμένει ο βιβλιοπώλης της καρδιάς μας με ένα βιβλίο στα χέρια. «ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ, αλλά ΑΥΤΟ είναι ΣΙΓΟΥΡΑ για σένα». Το πήρα το άνοιξα και…
Ένα πράμα τα βιβλία όμως. Όταν διαβάζεις κάτι πραγματικά σπουδαίο, από την αρχή, πως να το πω.
ΜΥΡΙΖΕΙ!
Στο Instagram του vasilakosbooks είχα από τότε, τέλη Αυγούστου, γράψει.
«Καλύτερο βιβλίο για το 2022. Τελεία.»
Πάμε όμως τώρα στις λεπτομέρειες, γιατί σας είπα ένα μικρό ψέμα. Το βιβλίο «Μύρισε» πριν όμως εγώ καν ξεκινήσω ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ. Στην ΕΙΣΑΓΩΓΗ του λοιπόν (που δεν είναι το πραγματικό βιβλίο) , η απίθανη Byatt γράφει: «το Αρχικό μου Σχέδιο ήταν να γράψω ένα είδος Πειραματικού μυθιστορήματος, ένα φασματικό παλίμψηστο θεωρητικών και αδιάκριτα βιογραφικών κειμένων, πίσω από τα οποία θα διακρίνονταν οι εραστές και οι ποιητές, αν και όχι ξεκάθαρα. Αυτό που άλλαξε ΤΑ ΠΑΝΤΑ ήταν η ανάγνωση του μυθιστορήματος του Ουμπέρτο Εκο «Το Όνομα του Ρόδου» και η παρωδιακή μεσαιωνική αστυνομική πλοκή του» … … «Οφείλω πολλά στον Ουμπέρτο Έκο» (τέλος εισαγωγής)
Όπως πολλοί από εσάς ξέρετε, το Όνομα του Ρόδου και το Εκκρεμές του Φουκώ είναι στα πιο αγαπημένα μου βιβλία όλων των εποχών, και φυσικά έχοντας διαβάσει το σύνολο του έργου του και για να μη αρχίσετε να φωνάζετε όλοι μαζι «Ζεπελιν Ζεπελιν»,
ΛΑΤΡΕΥΩ τον ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ και πίστεψα εξ αρχής πως η BYATT δεν είχε χρησιμοποιήσει το όνομά του επί ματαίω.
Και είχα ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΔΙΚΙΟ.
Χωρίς να σας δώσω spoilers, παρά μόνο μερικές πληροφορίες, «Η Εμμονή» είναι ένα ιδιοφυές δημιούργημα μίας κοπέλας που το όριο της δεν ήταν απλά ο ορατός ουρανός αλλά το αόρατο σύμπαν, που ονειρεύτηκε μεγάλα πράγματα και στάθηκε τόσο άξια απέναντί τους που το τελικό της αποτέλεσμα ήταν για να σηκώνεσαι κάθε 100 σελίδες όρθιος να τη χειροκροτείς.
Μιλώντας για τη ζωή δύο μελετητών, που αντικείμενό τους ήταν δύο ποιητές, και χτίζοντας ένα σύμπαν λογοτεχνών και ποιημάτων δίχως προηγούμενο, έφτιαξε έναν κόσμο στον οποίο ήσουν κυριολεκτικά ευτυχισμένος που μπορούσες μέσω της πένας της να είσαι συμμέτοχος, γεμάτο δίστιχα και άγνωστες λέξεις. Κάθε σελίδα και ένας γρίφος, τίποτα όμως δεν έμεινε στο τέλος αναπάντητο (πόσο ΤΡΟΜΕΡΟ συναίσθημα να σου βάζει με δόλο μία ερώτηση στη σελίδα 85 και να στην απαντάει στη σελίδα 604!), σου έδωσε να σκαρφαλώσεις έναν αναγνωστικό τοίχο γεμάτο τρύπες και γλιτσερά βρύα, για να σε αποζημιώσει στο τέλος με ένα αριστούργημα δίχως προηγούμενο, αλήθεια το λέω δε μπορώ να σκεφτώ βιβλίο που να ξεπεράσει την μεγαλοσύνη και τη μεγαλοπρέπεια του έργου της, χωρίς να πω κάτι παραπάνω, και προειδοποιώντας σας πως είναι ΠΑΝΔΥΣΚΟΛΟ σας λέω.
Η Ραγκναρογκ είναι απλά η Αρχή.
Και φυσικά _ _ _ _ _ _ στο τέλος. (Ναι, 6 γράμματα η λέξη αν τη γράψω θα δώσει κι άλλα spoilers για τον αναγνώστη που θα πειστεί από αυτό το κείμενο, και δεν είναι σωστό, δεν πρέπει να έχει ΚΑΝ ΥΠΟΨΙΑ του τι πάει να διαβασει!)
ΕΚΤΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ, ΕΥΦΗΜΟΣ ΜΝΕΙΑ. Όταν Παύουμε να Καταλαβαίνουμε τον Κόσμο, Benjamn Labatut, εκδόσεις Δωμα.
Ξανά στα μικρά βιβλία, αναμφισβήτητα η έκπληξη του 2022 ανήκει στον Λαμπατούτ, ο οποίος μέσα από ένα μικρό αριστουργηματικό βιβλιο, δίνει απαντήσεις σε πραγματικά αλλά και σε φανταστικά ερωτήματα.
Δε θέλω να πω τίποτα για το συγκεκριμένο, είναι το ένα και μοναδικό βιβλίο που διάβασα μέσα στο 2022 μέσα σε περίπου 11 ώρες σερί ανάγνωσης, κάτω από το γνωστό ΕΝΑ αλμυρίκι, στο γνωστό μέρος, με τη γνωστή θάλασσα, τη γνωστή μπύρα και τα γνωστά ξηροκάρπια.
Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να ανακαλύψει ένα βιβλίο που δε μιλάει ακριβώς για επιστήμη, εξηγεί όμως τα πάντα όσο πιο επιστημονικά πρέπει για να τα αντιληφθούμε όλοι εμείς που βλέπουμε τον κόσμο που μας περιβάλει απλά για αυτό που είναι δίχως μαθηματικούς τύπους, αξιώματα, και πολύπλοκα θεωρήματα με παράγωγα και ακατανόητες συναρτήσεις. Αναμφισβήτητα στα must της χρονιάς, και ΚΑΘΕ χρονιάς θα πω και χίλια μπράβο στα δωματάκια που επένδυσαν στο Λαμπατούτ, και το καινούριο του «Ο Λίθος της Τρέας» που χτες έφτασε στα χέρια μου μοιάζει καταπληκτικό πριν καν το ανοίξω!
Και αυτό είναι από μόνο του Κατόρθωμα.
Δυστυχώς δεν έχω ουτε από αυτό το βιβλίο φωτοζ, το χω δανείσει, ο Θεός να το κάνει να θυμηθώ που!
Και ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ διαβασα κομιξάρες, διάβασα…
Δε σας λέω τι διάβασα, το πλάνο λέει να κάνω και ένα τοπ «κατι» που θα αφορά αποκλειστικά κομιξ, οπότε Οψόμεθα εις Φιλίππους!
Παρτε ένα μικρο πρηβιου, ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΜΩΣ, μην παίρνετε θάρηττα.
Κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος, επιτρέψτε μου να κλείσω με τον ίδιο ακριβώς (οκ, όχι ακριβως, σχεδόν όμως) τρόπο όπως και πέρσι.
Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω, αλλά νομίζω χρήσιμο είναι, και αν έχετε φτάσει μέχρι εδώ, και έχετε διαβάσει τις 5926 λεξούλες (κατά 300 σχεδόν περισσότερες από το περσινό) που έκατσα και έγραψα, εκατό παραπάνω δε σας είναι κόπος. Έτσι που έχει γίνει το σκηνικό της καθημερινότητας όλων μας, το να διαβάσει κάποιος ένα βιβλίο, φαντάζει τρομερά δύσκολο. Δεν είναι όμως χρονοβόρο επιτρέψτε μου να πω. Για μένα προσωπικά ήταν και φέτος ήταν μία μέτρια αναγνωστική χρονιά παρά τα 50 πλας βιβλία, φυσικά είδα πολύ λίγες ταινίες (οι μισές ήταν με υπερήρωες), σειρές μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, άκουσα πάρα πολλα podcasts (κάντε συνδρομή στο spotify και στο γιουτουμπ να βρείτε την υγειά σας), αλλά το έχω ξαναπεί, δεν έκανα ΒΗΜΑ χωρίς ένα βιβλίο στην τσάντα μου, στο αεροπλάνο (όχι μου, γενικά στο αεροπλάνο), δίπλα στο μαξιλάρι μου. Δέκα λεπτά; Δέκα λεπτά. Μία ώρα; Μία ώρα.
Δεν υπάρχει λίγο, δεν υπάρχει πολύ. 50 σελιδούλες τη φορά είναι αρκετές (κατέβασα τον αριθμό των σελίδων, προπέρσι είχα γράψει για 100 αλλά τελικά δε χρειάζεται τόσες πολλές). Και μην ξεχνάτε.
Η μπάλα ΚΑΤΩ και προχωράμε.
Υγεία σε όλους.
Και του χρόνου πάλι καλά να είμαστε, τα ξαναλέμε.
