Δεκατρία και (Δύο και Ένα) Τρία και Εννιά (ή και όχι) Βιβλία για το 2020.

Η λίστα αυτή περιέχει τα σημαντικότερα από τα βιβλία που κατάφερα και ολοκλήρωσα μέσα στο 2020 και τις εντυπώσεις που μου άφησαν ώρες, μέρες, μήνες μετά, φέτος μάλιστα κλείνει ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ!

Η λίστα του 2019 εδώ

Η λίστα του 2018 εδώ

Η λίστα του 2017 εδώ.

Η λίστα του 2016 εδώ.

Η σειρά (και) φέτος όπως και και τα τελευταία χρόνια είναι πλέον αξιολογική και όχι ημερολογιακή. Προσπάθησα να βάλω προς το τέλος, αυτά που μου έμειναν και συζήτησα περισσότερο με άλλους που τα διάβασαν (ή και όχι…), αυτά που σύστησα κατά κόρον αλλά και θα συστήνω και τα επόμενα χρόνια με ευχαρίστηση στους πολλούς που συστηματικά πια με ρωτάνε. Το 2020 ήταν μια χρονιά δύσκολη αλλά και ιδιαίτερη. Είχε για πρώτη φορά κορονοιό και τις δυο καραντίνες του, είχε την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της μοναδικής διαδικτυακής παρουσίας της απίθανης @intellectual_thighs που βοήθησε και εξακολουθεί και βοηθάει το διάβασμα να γίνει πιο mainstream μπαίνοντας σε ολοένα και περισσότερα σπίτια, πολλές αναγνωστικές επιτυχίες, αλλά και φυσικά πολλές αποτυχίες. Δεν κατάφερα να διαβάσω (για μία ακόμη χρονιά) το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν, διάβασα τον πολυδιαφημισμένο Ζοφερό Οίκο του Ντίκενς και α π ο γ ο η τ ε ύ τ η κ α, τελείωσα όμως και το Σπίτι από Φύλλα και ξετρελάθηκα (οπότε 1-1) και το Κουτσό του Κορτασαρ (το οποίο όμως δεν έβαλα στη λίστα μιας και θα ήταν άδικο να το προτείνω σε κάποιον, μιλάμε για τεράστιο συντελεστή δυσκολίας), ασχολήθηκα για πρώτη φορά στα χρονικά με τόσα πολλά κόμικς (και ανταμείφθηκα μέχρι κεραίας γι αυτό), γέμισα ασφυκτικά με αστερόσκονη από μακρινούς γαλαξίες, βοήθησα στο να δημιουργηθεί μία Λέσχη Ανάγνωσης στο Ηράκλειο στην οποία γελάμε πάρα μα πάρα πολύ, αλλά επιστρέφοντας στα βιβλία σε κάθε περίπτωση η φετινή είναι μία ανασκόπηση (όπως και η περσινή) που ανήκει καθ” ολοκληρίαν στις ΓΥΝΑΙΚΕΣ μιας και διάβασα κείμενα όπου οι γυναικείοι χαρακτήρες, κυριολεκτικά κατακλύσαν τις σελίδες κερδίζοντας κάθε πιθανή μάχη που βρέθηκε στο διάβα τους.

Και κάτι τελευταίο, βιβλία που έμειναν λιιιιιιγο έξω από τη Δεκατριάδα αλλά θα πρότεινα να διαβάσετε, η Χορτοφάγος της Χαν Γκανκ και τα Αγόρια του Νίκελ του Κόλσον Γουάητχεντ (ουσιαστικά δε μπήκαν επειδή τα έχω δανείσει να σας πω την αλήθεια..)

Η λίστα αυτή χτίζεται βιβλίο το βιβλίο (ΚΑΙ φέτος ήταν λόγω covid19 μία πολύ καλή αναγνωστικά χρονιά), στο instagram του @vasilakosbooks

Ξεκινάμε.

13. Η Πανούκλα, Αλμπερ Καμύ, Εκδόσεις Καστανιώτης

Ενα πράμα με τα βιβλία παιδιά, ειναι αναμφίβολα το timing.

Την είχα διαβάσει την Πανούκλα φοιτητής, δε θυμόμουν πολλά, την ξαναέπιασα φέτος λόγω της πανδημίας. Και εδώ θα ανοίξω παρένθεση:

Αν το βιβλίο αυτό το ξεκινούσα Δεκέμβριο του 19, άντε Φλεβάρη του 20 θα είχα μείνει άφωνος. Η πλοκή του είναι συναρπαστική, ο Καμύ έχοντας βαθιά γνώση της εξάπλωσης των σημαντικών επιδημιών της παγκόσμιας ιστορίας και όντας και ένας τεράστιος καλλιτέχνης των λέξεων, ξεδιπλώνει σελίδα τη σελίδα μία φανταστική ιστορία όπου κανείς από τους ήρωές της δεν είναι ασφαλής, όλοι είναι τρωτοί, όλοι είναι αναλώσιμοι

Έχοντας όμως ζήσει τις back to back Καραντίνeς του 2020, και γνωρίζοντας τις τραγικές εικόνες που (μέχρι και σήμερα δυστυχώς) καθημερινά συμβαίνουν παγκοσμίως, είχα την εντύπωση πως διάβαζα τα ημερήσια ανακοινωθέντα του φίλου μας του κυρίου Σωτήρη, το βιβλίο έχασε δηλαδή το στοιχείο της έκπληξης (και όταν μιλάμε για έκπληξη, θέλω να πω πως το βιβλίο γράφτηκε το 1957 και διαβάζεται σα να γράφτηκε χτες), και στο τέλος αν και απώλεσε κάθε είδους ενδιαφέρον λόγω της γραμμικής του αφήγησης που τόσα κοινά έχει με την πραγματικότητα που ζεί ο κάθε αναγνώστης του (μιας και όλοι γνωρίζουμε το γεγονός πως η Πανούκλα/Covid19 πάντα στο τέλος χάνει) μας δίνει την ιδιοφυέστερη τελευταία παράγραφο στην ιστορία των βιβλίων.

Αντιλαμβάνομαι την καλλιτεχνική αξία, Ναι.

Πρόκειται αναμφίβολα για αριστούργημα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, Ναι.

Μην το πιάσετε όμως τώρα, δεν είναι ώρα, κρίνω πως θα πάει χαράμι, επίσης Ναι (τότε γιατί μας το προτείνεις ρεσυ Βασιλάκο, γραψτε το σ ενα ποστιτ μωρε κι εσεις, πως κάνετε έτσι…).

Παρόλα αυτά επαναλαμβάνω, δεν είναι τυχαίο που θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα που θα διαβάσετε ποτέ, τόσο από πλευράς πλοκής (το «προφητικό» είναι λίγο), και γραφής αλλά κυρίως ανάπτυξης χαρακτήρων

12. Ένα Άλογο μπαίνει σε ένα Μπαρ, ΝΤαβιντ Γκρόσμαν, εκδόσεις Ψυχογιός

Η σχέση μου με τα βιβλία που έχουν βραβευτεί με Booker είναι στρωμένη με τριαντάφυλλα. Κυριολεκτικά τα λατρεύω, δεν έχει πέσει ποτέ στα χέρια μου έστω και ένα που να μη με ενθουσιάσει, νομίζω έχω διαβάσει τους νικητές των τελευταίων δέκα χρόνων και ποτέ μα ποτέ δεν απογοητεύτηκα. Έχω βέβαια κ τη θετική προδιάθεση, δεν ξέρω αν αυτό μετράει, πρέπει να το πω.

Όταν όμως συναντηθήκαμε με το «Ένα Άλογο μπαίνει σε ένα Μπαρ» εγώ δεν ήξερα πως είχε βραβευτεί με Booker. Έπεσε τυχαία στα χέρια μου, και όντας ανάμεσα σε δύο μεγάλα σε όγκο βιβλία, το ξεκίνησα. Και το σταμάτησα πολύ γρήγορα. Και το ξαναξεκίνησα. Αλλά αλήθεια το λέω, δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, κυριολεκτικά δεν έβρισκα από κάπου να κρατηθώ. Ένας stand up comedian καλεί σε μία παράστασή του έναν φίλο του (συμμαθητή του στο σχολείο) που έχει να τον δει 40 χρόνια. Για να του πει μία ιστορία. Για το πως είναι η ζωή του. Για όσα έχουν δει μέχρι εκείνη τη στιγμή τα μάτια του. Αλλά η παράσταση δεν πάει καλά, τα αστεία είναι μέτρια, η εμφάνιση του, γεμάτη από αυτοβιογραφικά στοιχεία, είναι προβληματική και το κοινό αντιδρά με βία. Και ο ήρωάς μας σημειώνει κάθε φορά πόσοι φεύγουν. Με μία κιμωλία. Σε έναν μαυροπίνακα. Και ο λόγος που σημειώνει αυτούς που αποχωρούν με ύβρεις είναι…

Προφανώς και δε θα αποκαλύψω το λόγο. Θα σταθώ όμως σε δύο πραγματάκια. Ένα. Ο Ισραηλινός συγγραφέας του βιβλίου έχασε το γιό του σε ηλικία 20 ετών, δύο μέρες αφού κατετάγη στον Ισραηλινό στρατό. Δύο. Ο παράξενος Α-Κωμικός, είναι ένας ήρωας που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Μπορεί σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο να μη θυμάμαι το όνομά του (Ντόβαλε λεγόταν, για αυτό το γράφω εδώ να το χω εύκολο) θα θυμάμαι όμως πως μετά τη σελίδα 100 που μπήκα στο ρυθμό, έγινα ένα με την αφήγησή του, και ήμουν στο τέλος και εγώ σε εκείνο το comedy club, ένα ανθρώπινο ερείπιο ανάμεσα στα άλλα, καθισμένο αμίλητο σε μία καρέκλα στο βάθος στα σκοτεινά, και άκουσα με προσοχή, συμπάθεια κ αγάπη την ιστορία του που δε θα λησμονήσω ποτέ.

Τελειώνοντάς το, είδα στο εξώφυλλο πως βραβεύτηκε φέτος με Booker. Και χαμογέλασα. 100% ευχαριστημένος πελάτης, με εγγύηση επιστροφής χρημάτων (της Ντινίτσας, πάντως που δεν της άρεσε, να ξέρετε δεν της έδωσα σεντ…)

11. Ο Πωλητής Παρελθόντων, Ζοζε Εντουάρντο Αγκουαλούζα, εκδόσεις Opera

Το βιβλιαράκι αυτό είναι μία αποκάλυψη, δεν ξέρω από που να το πιάσω και που να το αφήσω, σίγουρα όμως κέρδισε από τώρα άκοπα τη θεσούλα του στα καλύτερα του 2020.

Πέραν όλων αυτών, θα σας πω μονάχα ENA πραγματάκι και θα παρακαλέσω να μείνουμε σε αυτό

Πάνω και από την παραμυθένια αφήγηση που θυμίζει Χίλιες και μία Νύχτες, τις ασύλληπτα πολύχρωμες εικόνες που ο Αφρικανός συγγραφέας με μοναδική τέχνη και λεκτική αρτιότητα αποτυπώνει στο χαρτί, και την ευρηματική πλοκή πάνω στην οποία ξεδιπλώνονται οι εξωτικοί του χαρακτήρες, το βασικό χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι πως ο βασικός του Αφηγητής…

Είναι μία Σαύρα. Που αφηγείται την πιό όμορφη ιστορία της Ανγκόλας.

Και εδώ θα σταματήσω.

Τα υπόλοιπα (πολλά, μα πάρα πολλά πιστέψτε με), τα αφήνω σε εσάς.

Με ευχαριστείτε αργότερα.

Ναι μωρε ένα σελιδοδείκτη, μία Lacta, ενα Playstaytion 5, ότι εσείς κρίνετε, δε λέω εγώ όχι.

Δε μαλώνω.

10. Ο Καπνοπώλης, Robert Seethaler, εκδόσεις Ποταμός

Τον άγνωστο σε μένα «Καπνοπώλη», μου τον σύστησε ο φίλος μου ο Χρήστος ο σέρφερ (ο @gonesurfingcrete δηλαδή) ένα μεσημέρι σε ενα beachbar στον Κουρεμένο, εκείνος είχε μόλις δαμάσει ένα τεράστιο κύμα, εγώ ένα γιγάντιο κλαμπ σάντουιτς, μου λέει διάβασε αυτό θα σου αρέσει, ο καιρός πέρασε, κανα δυο μήνες μετά έπεσε το μάτι μου πάνω του και το ξεκίνησα αυτοστιγμεί.

Και δεν το άφησα δευτερόλεπτο.

Για κάποιο μαγικό λόγο, αλήθεια δε μπορούσα να το αφήσω.

Και φυσικά δεν πρόκειται να σας γράψω και τίποτα για την υπόθεση.

Θα σας πω μόνο πως η δύναμη, το πείσμα, και η γενναιότητα ενός μικρού παιδιού, είναι ικανή να σακατέψει την Αδυσώπητη, Φρικαλέα και Σαρωτική Ναζιστική Μηχανή.

Τα υπόλοιπα τα αφήνω πάνω σας, αμαρτία να σας χαλάσω την αφήγηση.

Διαμαντάκι από τα λίγα, εννοείται το τελείωσα με δάκρυα στα μάτια, και προφανώς και του πρόσθεσα το 5ο αστεράκι στη λίστα μου στο goodreads δύο εβδομάδες μετά που το τελείωσα, έχει μεγαλώσει τόσο ωραία μέσα μου που μακάρι να μην ήταν η πανδημία να το βροντοφώναζα στο κέντρο της πόλης.

Διαβάστε το με κάθε τρόπο, βασικά δώστε το σε παιδιά να το διαβάσουν αν έχετε, με κάθε τρόπο, δώστε του χώρο στη βιβλιοθήκη σας και δε θα το μετανιώσετε, σας το λέω μπέσα.

9. Ο Πουλημένος, Πωλ Μπέητι, Εκδόσεις Καστανιώτης

Φανταστικό, φανταστικό ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΛΕΩ βιβλίο, που εξιστορεί με πηγαίο χιούμορ και ευρηματικότητα τη ζωή ενός ανθρώπου που είχε την ατυχία να μη γεννηθεί Λευκός σε έναν κόσμο Άσπρων, κάνει κέρματα τί σημαίνει ο όρος White Priviledge και ξεφανερώνει τις πτυχές της ζωής μιάς ολόκληρης γενιάς ανθρώπων, ή ακριβέστερα όλων εκείνων των ανθρώπων που το χρώμα του δέρματός τους καθορίζει στον τόπο που ζούνε, αλλά και σε κάθε τόπο που βρίσκονται, την ίδια τους την ύπαρξη.

Ένας νεαρός λοιπόν, σε μία άγνωστη κωμόπολη των ΗΠΑ, αποφασίζει σιγά σιγά να επαναφέρει τους νόμους εκείνους που επέβαλαν τη χωριστή δραστηριότητα λευκών και μαύρων, ξεχωριστές τουαλέτες, ξεχωριστά λεωφορεία μέχρι και ξεχωριστά σχολεία, θέλοντας κατα βάθος να δώσει ξανά στους κατοίκους του ξεχασμένου Ντίκενς κάτι πάνω στο οποίο όλοι μαζί θα πιαστούν και θα γίνουν ένα. Και φυσικά στο τέλος βρίσκεται απέναντι στο νόμο ως «ο Μαύρος που ήθελε να επαναφέρει τη Δουλεία στην Αμερική».

Μέσα από άπειρες ποπ αναφορές αλλά και γεγονότα της Μαύρης Βίβλου της Ιστορίας, που οι περισσότεροι από εμάς στην Ευρώπη ποτέ δε διδαχτήκαμε και ποτέ δε μάθαμε (και στο βιβλίο παρουσιάζονται με τη μορφή υποσημειώσεων), ο Μπίτι φτιάχνει ένα πανέμορφο εργόχειρο χαρακτήρων, όπου η φτώχεια, το περιθώριο και η απελπισία κυριαρχούν, η σανίδα όμως που κρατάει τους ήρωες ζωντανούς μέχρι το επόμενο πάντα πρωι δεν είναι άλλη από την ελπίδα μιας καλύτερης μέρας, μιας καλύτερης ζωής.

Τρομερά και τρομακτικά επίκαιρο, ειδικά στις μέρες μας όπου το Black Lives Matter βρίσκεται παντού

(και μέχρι αυτό δυστυχώς να ξεχαστεί και να καπακωθεί από ένα άλλο θέμα της «επικαιρότητας»…)

Στα ΣΟΣ της χρονιάς

8. Η Μέρα χωρίς Όνομα, Friedrich Ani, εκδόσεις Gutenberg.

Ο επιθεωρητής Φρανκ έχει αναλάβει χωρίς να του το ζητήσει κάνεις την ψυχολογική μέγγενη της πιο σκληρής δουλείας του κόσμου.

Χτυπάει την πόρτα. «Καλησπέρα σας είστε η κα Ταδε; Μπορώ να περάσω λίγο μέσα έχω να σας ανακοινώσω ένα δυσάρεστο νέο».

Η διαδικασία είναι πάντα η ίδια, σκληρή, κρύα, αδυσώπητη, εδώ και χρόνια δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Το βάρος κ την πίεση τη σηκώνει αδιαμαρτύρητα μονάχος στις πλάτες του.

Αυτή τη φορά όμως συμβαίνει κάτι παράξενο.

Χτυπάει την πόρτα. «Καλησπέρα σας είστε η κα Τάδε. Μπορούμε να περ…». Τότε όμως η γυναίκα πέφτει δίχως να το σκεφτεί στην αγκαλιά του, αμίλητη κ παγωμένη. Εκείνος δεν αντιδρά. Μένουν ακίνητοι στην ίδια ακριβώς θέση για εφτά ολόκληρες ώρες. Μοιράζονται την ίδια σιωπή, τον οδυρμό της απώλειας, το βουβό σπαραγμό του χαμού. Η κόρη της έχει αυτοκτονήσει μολις πριν απο λίγο.

Ή μήπως όχι…

Δεν έχω ξαναδιαβάσει κείμενο του Άνι, αλλά ενώ δύσκολα συγκεντρώνομαι σε ενα βιβλίο μιας και σχεδόν πάντα διαβάζω ταυτόχρονα δυοτρία, η Μέρα δίχως Όνομα με άρπαξε από το λαιμό από την πρώτη σελίδα. Δεν ήξερα αλήθεια αν διάβαζα ένα βαρύ ψυχολογικό δράμα ή ένα ατόφιο αστυνομικό μυστηρίου τύπου Αγκάθα Κρίστι. Γιατι εδώ ο ήρωας δε θέλει μοναχά να εξιχνιάσει το έγκλημα, δε θέλει να δώσει απλα μια λύση στο γρίφο. Θέλει να κάνει τον κόσμο καλύτερο, θέλει να δει τους ανθρώπους την ζωή των οποίων άλλαξε με τα λόγια του, να συνεχιστούν, να διαλύσει το πένθος που τις περιβάλει και να τους δώσει χειρολαβές ώστε να κρατηθούν στη ζωή. Γιατι ναι, οι λέξεις είναι σφαίρες που επηρεάζουν την πορεία του κόσμου, οι πράξεις των ανθρώπων όμως είναι εκείνες που μπορούν να αγκαλιάσουν, να επουλώσουν, γιατί όχι να θεραπεύσουν πλήρως τις πληγές και να επαναφέρουν τη Γη στην κανονική της περιστροφή. Ή στην περίπου κανονική της.

Μεγάλωσε παράξενα μέσα μου και εξακολουθεί να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο από τη μέρα και μετά που το τελείωσα κερδίζοντας επάξια με το σπαθί του τη θέση του στη δεκάδα.

7. House of Leaves, Mark Z. Danielewsk (εξαντλημένο στα Ελληνικά από εκδόσεις Πόλις)

Το Σπίτι από Φύλλα πρωτοκυκλοφόρησε στα Αγγλικά το 2000 και το 2005 μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις. Δυστυχώς εξαντλήθηκε και μέχρι και σήμερα δεν επανακυκλοφόρησε. Το τούβλο αυτό των κοντά 800 σελίδων είναι ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ βιβλίο που έψαξα ποτέ για να αγοράσω και δεν τα κατάφερα, μία φορά το πέτυχα σε μία δημοπρασία στο facebook και ο τύπος που το πουλούσε ζητούσε 150€. Δεν τα έδωσα. Και αποφάσισα να το διαβάσω στα Αγγλικά.

Ποιό το πρόβλημα θα αναρωτηθείτε. Θα σας απαντήσω πως το House of Leaves είναι ένα από τα πλέον φιλόδοξα πρότζεκτ που αποτυπώθηκαν ποτέ στο χαρτί, μαζί με το S του J.J. Abraams αποτελούν για μένα τα δύο πιο πρωτότυπα βιβλία που έπεσαν ποτέ στα χέρια μου. Και ενώ το S του Mr.Lost είναι ένα βιβλίο μέσα σε ένα βιβλίο μέσα σε ένα βιβλίο μέσα σε ένα βιβλίο τυπωμένο με 7 διαφορετικά χρώματα (!) το Σπίτι από Φύλλα είναι τυπωμένο με όλες τις πιθανές τεχνοτροπίες και με περιεχόμενο που αγγίζει από την Ψυχασθένεια και τη Φωτογραφία, μέχρι τα τέρατα του Λάβκραφτ αλλά και τις τάσεις της Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής. Φωτογραφιες, γραφή μπράιγ, παιδικές ζωγραφιές, γράμματα, προτάσεις μισές, που συνεχίζονται στην επόμενη σελίδα ανεστραμμένες κατα 45 ή 90 μοίρες κτλ, απλά αναμειγνύονται με εναν τρόπο παρανοικό, δεν θέλω να πω περισσότερα ειλικρινά η εμπειρία δεν περιγράφεται με λέξεις. Όσο για το περιεχόμενο, θα πω πως στην Αμερική ένα ζευγάρι με δύο μικρά παιδιά, αγοράζει ένα σπίτι όπου ο σύζυγος παρατηρεί πως το εσωτερικό του είναι 1 τέταρτο τις ίντσας μεγαλύτερο από το εξωτερικό του…

Τα υπόλοιπα είναι απλά Ιστορία..

ΠΑΝδύσκολο (κάθε σελίδα του σου λέει «Κλείσε με και διάβασε κάτι άλλο»), αλλά βιβλία σαν κ αυτό αφήνουν στο τέλος τους μία αίσθηση αναγνωστικού κατορθώματος για όσους τα ολοκληρώνουν, ειλικρινά τη συγκεκριμένη αναγνωστική εμπειρία τη συγκρίνω μόνο με την ολοκλήρωση του Οδυσσέα του Τζόυς, ειδικά μετά που πήρα τις πρώτες κρυάδες (που πιστέψτε με ήταν πολλές) κύλησε με τρόπο απερίγραπτο.

Μακάρι να επανακυκλοφορήσει σύντομα και στα Ελληνικά για να μπορέσουν όλοι να δουν πόσο γλυκά μπορεί να τους φερθεί ένα βιβλίο όπου η πρώτη του πρόταση που καλύπτει μονάχη την πρώτη του σελίδα είναι:

This is not for You.

Ναι παιδιά. Αν δεν το καταλάβατε, αυτό μετά το «You» είναι Τελεία.

Τελεία.

6. Life, Keith Richards, εκδόσεις Ροδακιό

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να στριφογυρίζει πάνω από τις λίστες μου στο Goodreads και να ανεβοκατεβάζει αστεράκια. Έχω περίεργη μέθοδο «αστερόλόγησης» το ξέρω, με 5 αστεράκια φωταγωγούνται βιβλία που «Δε Δανείζω» αλλά στο συγκεκριμένο το αποτέλεσμα προέκυψε από τα Σταμπιλο τα οποία κατανάλωσα. Δύο τον Αριθμό. Το πυκνογραμμένο τούβλο από τις εκδόσεις Ροδακιό, πέραν του χαρακτηριστικού τσαλακώματος στη ράχη, πλέον κυριολεκτικά φωσφορίζει ολόκληρο σαν Ήλιος ζωγραφισμένος από παιδάκι νηπιαγωγείου, κατακίτρινος καναρινί και πάνω δεξιά ενατέταρτο.

Η (Αυτο)βιογραφία λοιπόν του Κιθ Ριτσαρντς, έχω να πω πως είναι το συναρπαστικότερο, αστειότερο και πλέον καλογραμμένο βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου φέτος, μία καλολαδωμένη Μηχανή του Χρόνου που σε μεταφέρει σε μία άλλη εποχή που τα κορίτσια φορούσαν φλοράλ φορέματα, οι Stones ήταν φτωχοί κ άσημοι, και ο Κηθ δεν μάθαινε να γρατζουνάει μια κιθάρα. Την είχα ξαναδιαβάσει όταν πρωτοκυκλοφόρησε, αλλά τη δεύτερη φορά πραγματικά γοητεύτηκα από την αφήγηση του «ένα 24ωρο μου, η ζωή σου όλη» θείου Κηθ (εκπληκτική η μετάφραση του Γιάννη Νεννέ), αφού μπροστά μου ξεδιπλώθηκε με απίθανο τρόπο μία από τις εμβληματικότερες προσωπικότητες της Ροκ. Δε θέλω να γράψω πολλά παραπάνω, θα πω όμως πως το βιβλίο δίνει με ξεκαρδιστικό τρόπο απαντήσεις σε όλα από τα κάτωθι «φλέγοντα» ερωτήματα (με τα οποία κάποιοι μεγαλώσαμε πλάι πλάι διαβάζοντας Ποπ και Ροκ και τα ατελείωτα κείμενα του για τη Μυθολογία του Rock n Roll).

Α. Πως κατάφερε και έμεινε ζωντανός μετά από τόσα ναρκωτικά; Έκανε μετάγγιση αίματος στην Ελβετία για να απεξαρτηθεί.

Β. Ήτανε Πυρομανής ή απλά τύχαινε κ του είχε απαγορευτεί η διαμονή στα μισά ξενοδοχεία του κόσμου (στα άλλα μισα δεν είχε μείνει ακόμα…)

Γ. Τι γνώμη είχε για τους Beatles.

Δ. Σνίφαρε τη στάχτη του πατέρα του μετά το θάνατό του.

Ε. Τί σχέση μπορεί να ειχε η Μαριαν Φέηθφουλ με μια σοκολάτα Mars.

Και ΣΤ. Ήταν ο Μικ Τζάγκερ ένας ελιτιστής Μαλάκας (ok, εδώ πάρτε ένα μικρό spoiler, όπως εύκολα μπορείτε να φανταστείτε κ μόνοι σας, ήταν…) #whothefuckisMickJagger

Απίθανο ταξίδι, μαγευτική διαδρομή, αν αγαπάτε τη μαύρη μουσική, τα παιδιά των λουλουδιών, και το Εγγλέζικο φαρμακερό χιούμορ, το συστήνω με όλη μου την καρδιά.

Δεν είναι ψηλότερα στη λίστα, μόνο επειδή ήταν η Δεύτερη φορά που το τελείωσα, μην έχετε καμία αμφιβολία αν ήταν η πρώτη θα το κάρφωνα σαν το Αστέρι της Βηθλεέμ στο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο.

5. Το Αρχέγονο και άλλοι Καιροί, Ολγα Τοκαρτσουκ, Εκδόσεις Καστανιώτης

Το Αρχέγονο βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος

Για να το διασχίσει κάποιος από Βορρά σε Νότο χρειάζεται μία ώρα.

Το βόρειο του σύνορο το φυλάει ο Αρχάγγελος Ραφαήλ.

Το νότιο του σύνορό του το φυλάει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.

Το δυτικό του σύνορο το φυλάει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ.

Το ανατολικό του σύνορο το φυλάει ο Αρχάγγελος Ουριήλ.

Στο κέντρο του Αρχέγονου ο Θεός πασπάλισε ένα ύψωμα που πάνω του μαζεύονται κάθε χρόνο πασχαλίτσες. Οι άνθρωποι το ονόμασαν Λόφο της Πασχαλίτσας. Είναι βλέπεις υπόθεση του Θεού να δημιουργεί και υπόθεση των ανθρώπων να ονοματίζουν.

Αυτό είναι το πρώτο φύλλο, του πρώτου βιβλίου στα Ελληνικά, της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας 2019 Όλγας Κάτι…τσουκ.

Τί άλλο θέλετε να γράψω δηλαδή για να πείτε «ναι μωρε, καλό φαίνεται, λέω να το ξεκινήσω, ΧΤΕΣ».

5 αστεράκια ξερά στο goodreads και νομίζω το βιβλίο που κλείδωσε πρώτο από όλα τη θέση του στη 10άδα με τα καλύτερα του 2020.

4. Σκοτεινό Δάσος, Liu Cixin, εκδόσεις SΕΛΙΝΙ

Το Σκοτεινό Δάσος, το δεύτερο μέρος της επικής τριλογίας του πολυβραβευμένου Κινέζου μάγου της Επιστημονικής Φαντασίας Λιου Σιτσιν, με περίμενε υπομονετικά για πάνω από ένα χρόνο στο μπάκο με τα αδιάβαστα που όμως θα διαβαστούν, μία άτυπη “to do list” η οποία περιλαμβάνει μία πρώτη διαλογή με όλα αυτα τα τούβλα που «Βασίλη, τελείωνε, ΠΡΕΠΕΙ να τα διαβασεις». Εγώ από την άλλη, γνωρίζοντας πως το τρίτο μέρος δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στα Ελληνικά, ήμουν απόλυτα χαλαρός μέχρι που πήρα το μήνυμα από τις εκδόσεις @selinibooks πως κυκλοφορεί πριν από τα Χριστούγεννα και σήκωσα μανίκια.

Και το έπιασα. Και φυσικά όπως και το «Πρόβλημα των Τριών Σωμάτων» το λάτρεψα, δεν θυμόμουν τα ονόματα των πρωταγωνιστών φυσικά λόγω του μεγάλου χρονικού κενού, αλλά μπήκα γρήγορα ξανα στην πλοκή, το μυαλό του Σιτσιν κόβει σαν ξυράφι, τον συγκρίνω μονάχα με συγγραφικές ιδιοφυίες του φανταστικού όπως ο Μουρ, ο Γκάημαν, η Άτγουντ, και ναι η πολυαναμενόμενη συνάντηση μας με τους εξωγήινους έγινε, και στα αλήθεια δε μπορώ να σας πω αν πήγε καλά ή κακά (μη μαντέψετε, ότι και αν σκεφτείτε ειναι λαθος) γιατί σπόηλερζ, αλλά εντάξει, η εμπειρία από την ανάγνωση των δύο αυτών τόμων, κυριολεκτικά δεν περιγράφεται, όταν διαβάζω κείμενα που βάζουν το μυαλό μου να πάει βήματα (προσοχή δε μιλάω για ενα απλό βηματάκι αλλά βήματα ολόκληρα!) μπροστά, ειλικρινά συγκλονίζομαι, κάθομαι και σκεφτομαι πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος που ζει τοσο μακριά από εμένα, που μέχρι χτες αγνοούσα το όνομά του, να περιφράφει με τόση ακρίβεια το δικό μου κόσμο, να τον έχει αποκρυπτογραφήσει με τόση ακρίβεια, και με τις καλογυαλισμένες του λεξούλες να επηρεάζει τις συνειδήσεις όλης της Γης.

Οικολογία, επιστήμη, τεχνητή νοημοσύνη, απέραντο διάστημα τιγκα στην αστερόσκονη, αλλά και μία ανθρώπινη καρδιά που δε τολμά να σταματήσει να κοιτάζει χαμογελώντας προς το αύριο.

Με μία λέξη. Φ α ν τ α σ τ ι κ ό.

Υ.Γ.  ΜΕ ΓΕΛΑΣΑΝΕ ΤΕΛΙΚΑ τα SEΛΙΝΑΚΙΑ, ΔΕΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. ΛΕΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΗΣΩ ΜΟΥΤΡΑ?

3. Κορίτσι, Γυναίκα, Άλλο, Bernadine Evaristo, εκδόσεις Gutenberg

Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες φορές, ανακύπτει στις παρέες ως θέμα συζήτησης αυτό του Φεμινισμού. Τί είναι στα αλήθεια η Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων της Γυναίκας, υφίσταται καταπίεση λόγω φύλου (ναι υφίσταται), και αν ναι (που ναι) πως γίνεται αντιληπτή μέσα από τα μάτια ενός άντρά και πως μέσα από αυτά μίας γυναίκας.

Το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ βιβλίο της Εβαρίστο είναι ένα πολυδιάστατο συγγραφικό κομψοτέχνημα, μοιάζει να έχει γραφτεί από κάποια πολλά χρόνια μεγαλύτερη, η γλώσσα της είναι συναρπαστική, το πνεύμα της κοφτερό, μιλάει για τόσα πολλά διαφορετικά θέματα μέσα από τόσες πολλές φωνές (το βιβλίο αφηγείται την γραμμική σχετικά ιστορία 12 γυναικών η ζωή των οποίων εφάπτεται ορατά αλλά και όχι με τις ζωές των υπολοίπων) που σε σημεία μένεις άφωνος, σε σημεία χαμογελάς, σε σημεία βουρκώνεις.

Τα ονόματα είναι πολλά, διαρκώς έπιανα τον εαυτό μου να γυρνάει σελίδες ψάχνοντας που το ξανασυνάντησα αυτό το κορίτσι, οι ιστορίες διακλαδίζονται ασταμάτητα και εξελίσσονται με ανελέητους ρυθμούς, δεν παύεις στιγμή να προβληματίζεσαι και να σκέφτεσαι το πως είναι να ζει μια γυναίκα σε έναν κόσμο φτιαγμένο από άντρες για άντρες, θα ήθελα όμως αλήθεια να το συζητήσω με γυναίκες που θα το διαβάσουν, είμαι σίγουρος πως ένας άντρας αυτό το βιβλίο δε θα καταφέρει ποτέ να το διαβάσει όπως μία γυναίκα, δεν θα μπορέσει ποτέ να αντιληφθεί τί πραγματικά θέλει να πει η Εβαρίστο και για ποιό λόγο γράφει όπως γράφει.

Σε κάθε περίπτωση, το «Κοριτσι, Γυναίκα, Άλλο» είναι ένα τρομερά ενδιαφέρον κείμενο καταπέλτης, που θα έπρεπε να διαβάσουν όλοι, είναι μία οπτική αυτού του κόσμου που αν μη τι άλλο θα έπρεπε (πρέπει) το λίγο το λιγότερο να έχουμε όλοι.

Ακόμα και ως απλή τροφή για σκέψη.

Ακόμα και αν κάποιοι αρνούνται μέχρι και σήμερα πεισματικά την αναγκαιότητα της ύπαρξής μιας τέτοιας φωνής, αποδίδοντάς της χαρακτηρισμούς και μειώνοντας με εξυπνακισμούς τη σπουδαιότητα της ύπαρξής της και μόνο.

Επίσης, ήταν ένα βιβλίο που το συζητήσαμε μέσω Zoom ενμέσω Καραντίνας Β, και πάλι καλά να λέμε, αν είχαμε βρεθεί από κοντά, ακόμα θα δερνόμασταν.

2. Κόμης Μοντεχρήστος, Alexander Dumas, εκδόσεις Gutenber

Τελείωσα που λέτε και το ΤΟΥΒΛΟ του Κόμη Μοντεχρίστου, ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΙΑΚΟΣΙΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ δήλαδή, που φυσικά και λίγες αποδείχτηκαν στο τέλος, αλλά με το γύρισμα και του τελευταίου φύλλου συνειδητοποίησα πως θα ήταν άδικο να κάτσω να γράψω τη γνώμη μου για το βιβλίο βάζοντάς του αστεράκια. Γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να βαθμολογήσει κάποιος το σημαντικότερο και πληρέστερο έργο του Αλέξανδρου Δουμά και έπειτα να πρέπει να το βάλει σε μία λίστα με τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς. Γίνεται; Νομίζω δε γίνεται. Είναι σα να βλέπεις το γιό ενός φίλου σου να κερδίζει το πανελλήνιο τουρνουά τέννις στα 10 του χρόνια και το πρώτο σου σχόλιο να είναι «Ναι, αλλά για βάλτον να παίξει απέναντι στον Ρότζερ Φέντερερ και μετά μιλάμε».

Ο περήφανος Κόμης Εκδικητής, ένας πρώιμος Batman της Γαλλίας του Ναπολέοντα, είναι ο ορισμός του κλασσικού μυθιστορήματος, με τους πληρέστερους χαρακτήρες, τη συναρπαστικότερη πλοκή και γενικότερα και δίχως ίχνος υπερβολής, δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να το ξεκινήσετε και να πείτε «με κούρασε, το παράτησα» μιας και το βιβλίο ξεκινάει από την πρώτη σελίδα να τρέχει σαν επαγγελματίας μαραθωνοδρόμος που διανύει το 1ο χιλιόμετρο της κούρσας του στον ίδιο ακριβώς ρυθμό και χρόνο με το 42^ο.

Φανταστικό, απίθανο, πρωτοπόρο, δεν βρίσκω άλλη λέξη που να το χωράει τόσο μέσα της, είχα διαβάσει νεότερος την παιδική του βερσιόν αλλά την ενήλικη κυριολεκτικά τη λάτρεψα και φυσικά την προτεινω για όλες τις κατηγορίες αναγνωστών, από τον πιό άπειρο μέχρι τον πιό προχωρημένο.

Υ.Γ. 1. Κλείνοντας βέβαια γνωρίζω πως δυστυχώς δε θα το βάλω στη δεκάδα με τα καλύτερα του 2020 μιας κ το φετινό μου ρήβιου σίγουρα θα το έχει ΜΟΝΟ ΤΟΥ σε μία λίστα με #ΕΝΑΒΙΒΛΙΟ ΚΙ ΑΜΟΝΑΧΟ ΤΟΥ που κοιτάζει τα υπόλοιπα αφ υψηλού. Όχι επειδή το θέλει. Αλλά επειδή δε γίνεται διαφορετικά, θα ήταν στα αλήθεια τόσο άδικο για τα υπόλοιπα.

Υ.Γ. 2. Μα πάμε καλά, εννοείται το έβαλα δεκάδα.

Υ.Γ. 3. Επίσης, ναί πάλι, μην τα ξαναλέμε, ΕΓΓΥΗΣΗ Orbis Literae η καλύτερη σειρά βιβλίων της @gutenberg_books.

1. Πατρίδα, Φερνάντο Αραμπουρου, εκδόσεις Πατάκης

ΜΠΟΥΜ.

Πάντα ήθελα να διαβάσω ENA βιβλίο για τον Ισπανικό Εμφύλιο και το  πάγιο αίτημα των Βάσκων για αυτονομία, για τις εχθροπραξίες μεταξύ Επαναστατών και καθεστώτος στην ενδοχώρα, κυρίως όμως για τις αναμεταξύ σχέσεις των Επαναστατημένων Βάσκων που πολεμούσαν ο ένας δίπλα στον άλλο, με το που έκλειναν όμως οι πόρτες των σπιτιών τους κοιτούσαν με μίσος πίσω από τις γρύλιες ζητώντας εκδίκηση από παντού.

Και χωρίς να θέλω να μπω σε βαρετή τεχνική ανάλυση του κειμένου, και δίχως ίχνος υπερβολής, θα καταθέσω με θέρμη σε αυτή τη γωνίτσα internet που μου αντιστοιχεί, πως η Πατρίδα είναι ένα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ βιβλίο, με ήρωες που σημαδεύουν τον αναγνώστη, γυναικείους χαρακτήρες ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ, και μία πλοκή που εμένα τουλάχιστον με πήρε από τα μούτρα και με έσυρε στη λάσπη.

Για όλα τα παιδιά που πίστεψαν πως υπάρχει ένα καλύτερο αύριο, πάλεψαν για αυτό που η καρδιά τους φώναζε πως ήταν το σωστό, για όλους εκείνους που ονειρεύτηκαν πράγματα και ήθελαν να τους δώσουν πνοή και στην αληθινή ζωή όντας ξυπνητοί. Για όλους εκείνους που προσπάθησαν. Και ας μην τα κατάφεραν ποτέ.

Μην ξεχάσω κ ένα ευχαριστώ στην αγαπημένη μου @iroo_p που μου δάνεισε το βιβλίο της, και της το γύρισα ΘΡΟΥΛΙ (αλλά χωρις stabilo…)

Οκ, λίγο στάμπιλο, ίσα για να βγάλω την τελική φωτογραφία.

Νομίζω θα είναι και στην πρωτη θέση από πολλούς ακόμη που το διάβασαν φέτος. Φοβερή πένα.

Και ας έκανε ο Αραμπούρου ασφαλιστικά μέτρα στην ιντελέκτσουαλ…

Περνώντας στους Έλληνες Συγγραφείς ξεχώρισα με χαρακτηριστική άνεση δύο και ένα βιβλία που με έπιασαν εξ απίνης και κυριολεκτικά τακαταβρόχθισα και διαφημίζω παντού

3. Ο Βασιλιάς της, Χρήστος Χωμενίδης, Εκδόσεις Πατάκης

Το 2020 είναι η χρονιά που αποκωδικοποιώ ξανά την Ελληνική Μυθολογία. Διαβάζω από την αρχή αρχαία κείμενα, αναλύσεις, αλλά και κείμενα σύγχρονα που δίνουν νέα φτερά στις μυθολογίες αγαπημένων ηρώων στο πλάι των οποίων μεγαλώσαμε από παιδιά, Επικούς Μαχητές που θα ζήσουν και για πολλούς αιώνες μετά από εμάς, τους μικρούς, τους ασήμαντους, του μή Ήρωες.
Ο Βασιλιάς της, αφηγείται λοιπόν ξανά από την αρχή το μύθο της Ωραίας Ελένης. Ναι εκείνης της καταχθόνιας γυναίκας, που για ένα ερωτικό της σκίρτημα, αιματοκυλίστηκαν Έλληνες και Τρώες για 10 ολόκληρα χρόνια.
Η ιστορία όμως εδώ αλλάζει, επειδή μία μικρή λεπτομέρεια, είναι τόσο σημαντική που δε μπορεί παρά να κάνει ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Ελληνική Μυθολογία να ξαναγραφτεί απ την αρχή.
Η Ελένη που λέτε, ΠΟΤΕ δεν ήταν κτήμα ΚΑΝΕΝΟΣ (παίζει soundtrack Μάκη Δημάκη «Κανείς δεν είναι κανενός») όπως τόσα χρόνια μας έλεγαν ξανά και ξανά στο σχολείο. Ούτε του Μενέλαου, ουτε της μάνας της της Κυκνογεννημένης Λήδας, ποσο μάλλον ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
Δεν προκάλεσε η Ελένη τον Τρωικό πόλεμο άσχετα αν έτσι παρουσιάστηκε από εκείνους που ήθελαν αίμα, γαίες και χρυσάφι. Δεν πρόδωσε κανέναν, δεν το «έσκασε» νύχτα για την Τροία με τον Πάρη. Έφυγε γιατί αυτό ήθελε να κάνει (στο βιβλίο μαθαίνουμε μάλιστα πως αυτό ΕΠΡΕΠΕ να κάνει) και αυτό έκανε.
Η Ελένη από την αρχή μέχρι το τέλος της Ιστορίας, ανήκε στον εαυτό της. Έτσι ήθελε να περνάει τις μέρες της, και έτσι τις περνούσε. Δε ζήτησε ποτέ τη γνώμη κανενός, δε νοιάστηκε τι θα πουν οι υπήκοοί της. Γεννήθηκε ελεύθερη και έτσι επέλεξε να ζήσει τη ζωή της. Δίχως πλούτη, δίχως έγνοιες, αλλά με την Ελευθερία της αδιαπραγμάτευτη.
Και ευχαριστώ τον Χωμενίδη που μου το επισήμανε και ας το ειχα κοντά 40 χρόνια.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.

Το απόλυτο καλοκαιρινό μου ανάγνωσμα για φέτος.

2. Τί είδε η Γυναίκα του Λωτ, Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Εκδόσεις Καστανιώτης

ΘΡΙΑΜΒΟΣ!
Είναι γνωστό, το έγραψα και παραπάνω. λατρεύω την επιστημονική φαντασία, αλλά και να μου το λέγανε δε θα το πίστευα πως θα συναντούσα τέτοια Ελληνική πένα που (αλήθεια λέω) το παραμικρό δεν έχει να ζηλέψει από τους τεράστιους παραμυθάδες της παγκόσμιας μυθιστοριογραφίας, εκείνων οι ιστορίες είναι γεμάτες με δράκους, δαχτυλίδια και νεράιδες, η δικιά της από την άλλη είναι τοποθετημένη σε έναν πλανήτη πνιγμένο από την άνοδο της θάλασσας στολισμένο όμως με παράξενα πετρώματα που δυσκολεύουν την αναπνοή και καίνε το δέρμα, και φυσικά ένα μακάβριο παραθαλάσσιο Παρίσι, μιά σκοτεινή δυστοπία δίχως οξυγόνο, σκεπασμένο από μία μυστηριώδη γαλάζια πάχνη που κάνει τα πάντα να φωσφορίζουν και δημιουργεί μυστηριώδη ερωτήματα που μόνο ο κύριος Μπουκ, ο άνθρωπος που χτίζει σταυρόλεξα σε τρεις διαστάσεις μπορεί να αποκρυπτογραφήσει και να αποκαλύψει στην Κοινοπραξία, σε αυτούς δηλαδή που ασταμάτητα ψάχνουν να βρουν τον αιμοσταγή αμείλικτο δολοφόνο που δε θα δίσταζε μπροστά σε τίποτα για να δει τους Ισχυρούς ιδιοκτήτες της Αποικίας να γονατίζουν μπροστά στα πόδια του παρακαλώντας για το έλεός του.

Δε με άφησε να πάρω ανάσα, το twist του τέλους του με ενθουσίασε (καλά ναι, εννοείται έχει twist), όσοι αγαπάνε το genre, θα βρουν στο πρόσωπο της Μπουραζοπούλου μία σημαντική, σημαντικότατη συγγραφέα της γενιάς της.

Εννοείται παρήγγειλα σε μία στιγμή όλα της τα βιβλία.

Δεν παίζουν με αυτά, η καλή δουλειά πρέπει να στηρίζεται και να διαφημίζεται παντού.

Πραγματικά, η καλύτερη επιστημονική α-φαντασία (Minor Spoilers) που διάβασα φέτος.

Και με λες και (παραπαραπαραπολυ)παράξενο.

3. Ποιός είπε ότι η νύχτα είναι Μαύρη, Δημήτρης Σταμούλης, Εκδόσεις Ποταμός

Για αυτό το βιβλίο θα κάνω μία εξαίρεση.

Αν και για τα κόμικ γράφω στην επόμενη θεματική, το συγκεκριμένο το έλιωσα το 2020. Είναι μία σειρά σκίτσων του πολύ αγαπημένου μου Δημήτρη Σταμούλη, το οποίο ανακάλυψα τυχαία σε ένα παζάρι, το έβαλα στην τσάντα μου και ξεχάστηκε εκεί για περίπου ένα χρόνο. Πρίν ένα χρόνο η τσάντα αυτή έπεσε στα χέρια μου και από τότε το βιβλίο αυτό δε σταμάτησα να το διαβάζω ποτέ. Και όταν λέμε διαβάζω, εννοώ να το ανοίγω όποτε αισθάνομαι κάπως παράξενα σε μία τυχαία του σελίδα για να διαβάσω οτιδήποτε είναι αποτυπωμένο από εκείνον στο πολύχρωμο χαρτί.

Η ΠροειDοποίηση.

Η Μάγισσα.

Ευτυχία

Η Κλαψιάρα.

Μακάρι κάποια στιγμή να βγει και δεύτερο τομάκι.

Το μόνο σίγουρο, ο βιβλιοπώλης μου, στον οποίο και πρότεινα να το φέρει και στον Πολύγραφο, το μοσχοπουλάει, με το που έρχονται αντίγραφα, ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, και πολύ χαίρομαι για αυτό.

Και πάμε τώρα στις κομιξάρες.

Τι να πρωτοπω, που να σταθώ και τι να γράψω. Λόγω της καραντίνας και των πολλών βιβλίων που διάβασα φέτος, στα διαλείμματα έπιανα κομικ. Διάβασα το τριτομο Absolute «Y The Last Man on Earth», το ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΤΡΙΤΟΜΟ (περιμένω με αγωνία τον τέταρτο τόμο) SAGA που μαζί με τον πρώτο τόμο του Kabuki (κάναμε και χαλαρή πλακίτσα με τον δημιουργό του τον DAVID MACK ΜΩΡΕ ΣΤΟ ΙΝΣΤΑ!) ήμουν πολύ κοντά να τα μπώξω στη δεκάδα με τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος, διάβασα και Red Sonja του τεράστιου Gail Simone, και Hellboy, και Camelot 3000, διάβασα ομως και πολύχρωμους Έλληνες, διάβασα PanPan, διάβασα Κιουτσούκη, διάβασα Αγγελική Σαμαλαλικη, διάβασα και Ηλία Κυριαζή, διάβασα και το μπαλετοβιβλίο της πολυτάλαντης μπαλετοδασκάλας και πααααραπολυφίλης μου Αρτέμιδος (που να σκάσεις θα το κλίνω όπως θέλω εγώ!!!) και φυσικά διάβασα Silver Surfer.

Να ξέρετε παιδιά, ότι και αν σας λένε, η αλήθεια κρύβεται στον Silver Surfer, οπου δείτε Silver Surfer παίρνετε και διαβάζετε.

Και στη Μαφάλντα φυσικά κρύβεται, που φέτος έγινε αναγκαστικά reread δυστυχώς λόγω της απώλειας του Quino (οκ, χάσαμε και Τζον Λε Καρέ, τι να λέμε, καλά να είμαστε να μαλώνουμε για το στολισμό στο κέντρο της πόλης).

Τίποτα που λέτε δε μένει εδώ, και για αυτό τα γέλια και οι φωνές μας δε θα πρέπει στιγμή να σταματάνε να γεμίζουν το χώρο που καταλαμβάνουμε στο σύμπαν.

Γιατί κακά τα ψέμματα, και αφού θέλετε μία αλήθεια θα σας την πω, και αν γίνεται να μείνει μεταξύ μας.

Είμαστε Αστερόσκονη.

Άρα ελεύθεροι (και νομοτελειακά προορισμένοι) να ταξιδέψουμε σε κάθε πιθανό γαλαξία.

Όπου θέλουμε. Για όσο θέλουμε. Με όποια παρέα θέλουμε. Αρκεί να κλείσουμε τα μάτια και να σκεφτούμε όσες, οσους και όσα μας κάνουν να χαμογελάμε.

Και του χρόνου με υγεία και να θυμάστε, το 2021, ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑΚΙ κανουμε το εμβόλιο ΤΡΙΤΗ ΠΟΥΡΝΟ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΓΙΑ ΠΕΡΟΥ!