Βut i Will Always Got The Blues For You…

Σε αντίθεση με τους σημερινούς μαθητές, όταν εγώ πήγαινα σχολείο δεν είχα iphone, δεν είχα προφίλ στο facebook δεν ήξερα τη δύναμη του μαγικού «Shazam». Δεν υπήρχαν torrents και φυσικά δεν υπήρχε youtube. Ή μάλλον υπήρχε αλλά λεγόταν «Διπλό κασετόφωνο«. Ένας αγόραζε το δίσκο, ένας την κασέτες (η 60άρα TDK ήταν πάντα περισσότερο «μουράτη» από την αντίστοιχη 60άρα RAKS Πετράκης ΑΕ…) και ένας έβαζε το αντιγραφικό. 5000 δραχμές έκανε ο φτηνότερος δίσκος, περίπου 250 δραχμές έκανε η κασσέτα, και γύρω στα 100 χιλιάρικα το αντιγραφικό. Εγώ στην πρώτη λυκείου είχα με χίλιους κόπους και βάσανα αγοράσει ένα «Philips» το οποίο έχω μέχρι και σήμερα παραπεταμένο κάπου στο χωριό. Πλέον βέβαια παίζει μόνο το ραδιόφωνό του, αλλά you get the picture.

Πού θέλω να καταλήξω. Λοιπόν. Ο Πρώτος δίσκος που αγόρασα στη ζωή μου ήταν το «Ten» των «Pearl Jam«. Το πρώτο videoclip που θυμάμαι να έχω δεί ποτέ στην ΕΡΤ1 ήταν το «Love in an Elevator» των «Aerosmith«. Και φυσικά η πρώτη κασέτα που έβαλα ποτέ στο κασετόφωνο του σπιτιού μας είχε μέσα το «Still Got The Blues For You» του αξεπέραστου Gary Moore.

Ναι.

Η παιδική μου ηλικία, μουσικά είναι συνυφασμένη με τον θεό Γκάρυ. Το ίδιο και η μαθητική μου, το ίδιο και η φοιτητική μου ζωή. Με τις 100 χιλιάδες δραχμές που έπαιρνα ώς φοιτητής είχα αρκετό χρόνο να απομνημονεύσω κάθε του τραγούδι στα μπαρ των Εξαρχείων και στο «Camel» το Ροκ Κλαμπ των 90′s. Το 1993 θυμάμαι είχε αξέχαστα κυκλοφορήσει το live άλμπουμ του το «Blues Alive». Tην κασέτα την είχα λιωσει δύο τρείς φορές στο λύκειο και κυριολεκτικά ΔΕΝ περιγράφεται η χαρά μου όταν τέσσερα χρόνια μετά και αφού είχα λιώσει δυο τρείς φορές ακόμα, βρήκα και αγόρασα το cd από το Μετρόπολις.

Σήμερα το απόγευμα πληροφορήθηκα με λύπη μου το χαμό του τρισμέγιστου και αξεπέραστου Gary. Γιατί ο Moore ήταν για τα Blues ότι ο Jordan για το μπάσκετ. Δεν θες τον Jordan. Θα σου πω τον Scottie Pippen. Τον Charles Barkley. Τον Larry Bird. Γιατί Ο Μοοre μπορεί ποτέ να μην θεωρήθηκε καλύτερος του Steve Vai αλλά ανήκε σίγουρα στη γενιά των Εμβληματικών Προσωπικοτήτων της Blues. Πέθανε στα 56 του χρόνια πιστός στη μαύρη ηλεκτρική μουσική του, από αδιευκρίνηστα ακόμα αίτια. Όχι ότι αν ήξερα ότι πέθανε από καρδιά ή από το αλκοόλ θα έπαιζε ρόλο… Κανένα. Ίσως απλά και μόνο για να μπει το τελευταίο λιθαράκι στο μύθο του.

Ώς γνωστός «συναυλιάκιας» και παντοτινός ροκάς (που κάπου λοξοδρόμησε σε μπουζούκια και ελληνάδικα αλλά η καρδιά του έμεινε για πάντα στη Γκουέρνικα…), είμαι στεναχωρημένος που αν και έκανε αρκετα live στην Ελλάδα δεν κατάφερα ποτέ να τον δώ ζωντανά. Έψαξα όμως στα γρήγορα τη συλλογή μου με τα cd και κάπου ανάμεσα στον Frank Sinatra, τους Guns N Roses και τους Pearl Jam ανακάλυψα και το cd του Gary με το οποίο έχω συνδιάσει όλους μου τους έρωτες, όλες μου τις χυλόπιτες, τις χαρές και τις λύπες μου.

Τώρα που γράφω αυτό το κειμενάκι, παίζει στο backround. Δεν ακούω το «Still Got the Blues». Δεν ακούω το «Pretty Woman». Δεν ακούω το «Walking By My Self». Oύτε το «King of Blues» που τόσο τον αντιπροσώπευε.

Καλό ταξίδι Γκάρυ. «The Sky is Crying«. Απόψε αποκλειστικά για σένα.

Aντε… Και αυτό επειδή εσύ και η κιθάρες σου ήσασταν πάντα ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!!

Kαι εκεί που είσαι να ξέρεις ότι εμείς θα έχουμε πάντα στην καρδιά μας ένα Blues για σένα.