«Δε θα το πιστέψεις, χτες το βράδυ πέθανε η Χιούστον». Στο Twitter η είδηση συνοδεύεται με την φράση: Άτιμο στεφάνι της Μπομπιμπράουν την έφαγες«. Κάπως έτσι έσκασε στα μάτια μου σήμερα το πρωί η είδηση για το θάνατο μίας εκ των πλέον ξεχωριστών φωνών (αν όχι την πιο ξεχωριστή) της παγκόσμιας ποπ μουσικής σκηνής. Η Whitney Houston, η γυναίκα που έπεσε θύμα του ίδιου της του εαυτού, η γυναίκα που δεν κατάφερε ποτέ να σηκώσει ανάστημα στις έξεις και τις εμμονές της, αλλά κυρίως η γυναίκα που αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες και επιδραστικότερες αυθεντικά ποπ καλλιτέχνιδες του 20ου αιώνα, βρέθηκε νεκρή προπαραμονές του Αγίου Βαλεντίνου (αλήθεια, τι ειρωνεία κι αυτή) σε ηλικία 48 ετών στο ξενοδοχείο όπου και διέμενε. Τα αίτια του θανάτου της δεν έχουν γίνει γνωστά αλλά νομίζω ότι ούτως ή άλλως δεν παίζουν και κανένα ρόλο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλοι ξέραμε από καιρό ότι το κακό αργά η γρήγορα θα γινόταν.
Βλέπεις το βαφτιστήρι της Aretha Franklin είχε αλλάξει πολύ από την εποχή που την πρωτογνωρίσαμε.
Η Whitney Houston ανήκει από μόνη της σε μία κατηγορία τραγουδιστών που ποτέ δε θα καταφέρει ΠΟΤΕ να μπεί ΚΑΜΙΑ Lana del Rey KAMIA Rihanna και ΚΑΜΙΑ Adele. Η επιτυχία της δεν είχε τις ρίζες της στην υπερπροβολή της από το ΜΤV και ο αντίκτυπος που είχε το έργο της στο κοινό ανά τον κόσμο δεν οφειλόταν σε κανένα σκοτεινό κύκλωμα παραγωγών. Ο κόσμος την αγάπησε για αυτό που άκουγε και από κάποιο σημείο και μετά έβλεπε στις τηλεοράσεις του. Μία καθαρή, αυθεντική και πάντα πληγωμένη φωνή. Και μπορεί όταν βγήκε ο πρώτος της δίσκος να ήμουν πολύ μικρός, το 1987 όμως που κυκλοφόρησε το ομώνυμο «Whitney» ήμουν δέκα χρονών, πήγαινα σχολείο, και ομολογώ ότι μπορεί να μην την είχα αγαπήσει τόσο αν υπήρχαν iphones, ipods, mp3, MTV και ένας κατακλυσμός από μουσικά torrents. Όπως έχω πολλές φορές γράψει, τη μουσική τότε για να την ακούσεις έπρεπε είτε να την πληρώσεις, είτε να είσαι αρκετά τυχερός για να έχεις κάποιο πλούσιο φίλο να την πληρώνει για σένα (και εσύ να την αντιγράφεις σε κασέτα από το πικάπ των γονιών σου έχοντας τα μάτια σου μην κολλήσει η βελόνα και χαλάσει το compilation), είτε να ξημεροβραδιάζεσαι στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις περιμένοντας τον αγαπημένο σου μουσικό παραγωγό να σου χαρίσει τα τέσσερα αυτά πολυπόθητα λεπτά του τραγουδιού του αγαπημένου σου καλλιτέχνη. Τα άλμπουμ που αγαπούσαμε, ήταν λίγα και τα αγοράζαμε έχοντας ακούσει δύο με τρία τραγούδια, αφήνοντας τα υπόλοιπα για έκπληξη (άλλοτε ευχάριστη και άλλοτε δυσάρεστη). Βλέπεις τον καιρό εκείνο, ΔΕΝ είχαμε την πολυτέλεια να ακούμε 1000άδες τραγούδια, και να επιλέγουμε 20. Ακούγαμε 100 τραγούδια και επειδή ακούγαμε συνέχεια (μα συνέχεια όμως) τα ίδια για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα, επιλέγαμε τα 60. Αυτή ήταν και η μαγεία της μουσικής που χάθηκε με την έλευση των μουσικών torrents. Τότε για να απορρίψεις ένα δίσκο, είχες την ευχέρεια πριν εκφέρεις άποψη, να τον έχεις ακούσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ πέντε με έξι φορές. Και κάτσε τώρα και σκέψου ΠΟΙΟΣ ήταν ο δίσκος που ασχολήθηκες και άκουσες τελευταία φορά ΟΛΟΚΛΗΡΟ και μάλιστα όχι μία αλλά πάνω από 2 φορές. Θέλεις να σε βοηθήσω? Γιατί αν θέλεις, πολύ πιθανόν να πρέπει να πάμε παρέα πολύ πίσω στην εποχή του Mιχαλάκη του Τζάκσον και του Bad. Κακά τα ψέμματα, καλά και άγια τα P2P αλλά της μουσική συγκεκριμένα της άλλαξαν και τα φώτα.
Το πρώτο τραγούδι της Houston που θυμάμαι να άκουσα ποτέ ήταν το «I wanna dance with Somebody« με ένα βίντεο επιτομή του στυλ των υπερεπικών 80’s. Ξανθιά αφάνα, πολύχρωμο μακιγιάζ, πολύχρωμα σκηνικά, πολύχρωμα τα πάντα, και μία Γουήτνεη τόσο χαμογελαστή και χαρούμενη όσο δεν την ξαναείδαμε από εκείνο το βίντεο και μετά ποτέ. Και αυτή ήταν η εικόνα που είχαμε αλλά και θά χουμε για πάντα στο μυαλό μας και που οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι σε όλα της τα Live, είτε τραγουδούσε κάποιο χαρούμενο είτε κάποιο στενάχωρο τραγούδι (most of the times) πάντα συνόδευε την παρουσία της με ένα μυστηριώδες χαμόγελο που όλοι παίρναμε για χαρούμενο, αν και η κατάληξη της ζωής της έδειξε ότι μάλλον όλοι κάναμε λάθος. Ποιό άλλο τραγούδι ξεχωρίσαμε από το δεύτερο album της Whitney? Μα φυσικά το «Didn’t we Almost Have it All«.
Τρίτο της άλμπουμ το «I m your Baby Tonight» και το μεγάλο μπαμ έχει ήδη γίνει. Η Whitney είναι πια αστέρι τεράστιου βεληνεκούς, και τα τραγούδια της κάνουν θραύση. Τα «Ι m your Baby Tonight« και «All the Man that i Need« ακούγονται πλέον σε 24ωρη βάση και όλοι μιλάνε δίχως σταματημό για το αξεπέραστο μέταλλο της φωνής της και για την τραγουδίστρια εκείνη που θα γράψει το όνομά της με χρυσά γράμματα στην ιστορία της μουσικής. Είναι ήδη 1990 και δύο χρόνια πιο πριν, της έχουν εμπιστευτεί το τραγούδι της έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων της Σεούλ.
Το οποίο έμελλε να είναι και το καλύτερό της. Κυρίες και Κύριοι. «One Moment In Time»
Και φτάνουμε στο 1992 και στο μεγάλο μπαμ που ακούει στο όνομα «Bodyguard«.
Προς υπεράσπιση όλων εμάς που είδαμε τον Σωματοφύλακα ΔΥΟ φορές στον κινηματογράφο το 1992 παρέα με την (τότε) γυναίκα της ζωής μας και ακόμα και μέχρι σήμερα τον θεωρούμε ΤΑΙΝΑΙΡΑ, θέλω να προβώ σε ορισμένες διευκρινήσεις. Για μένα το Bodyguard είναι το «Notebook» της εποχής μου. Είναι η ιστορία του φτωχού πλην τίμιου ερωτευμένου, που παρά τον άδικο τρόπο που του φέρθηκε η γυναίκα που αγάπησε αλλά και η ίδια η ζωή (ταμείο ανεργίας τον είχαν στείλει τον κακομοίρη τον Κέβιν και αυτός δε διαμαρτυρήθηκε ποτέ) αυτός μέχρι το τέλος είναι διατεθειμένος να δώσει και την ίδια του τη ζωή προκειμένου να δει το αντικείμενο του πόθου του να συνεχίσει να ζει ευτυχισμένο. Βέβαια ακόμα και σήμερα δεν ξέρω αν η ταινία θα ήταν ποτέ η ίδια χωρίς τα κυριολεκτικά ΜΟΝΑΔΙΚΑ τραγούδια ενός από τα ΔΕΚΑ καλύτερα pop OST όλων των εποχών. Θέλεις να τα μετρήσουμε? «I Have Nothing«, «I m Every Woman«, «Run to You«, «Queen of the Night» και φυσικά το τραγούδι το οποίο όλοι μας έχουμε σκοτώσει τραγουδώντας το στο αυτοκίνητο με το κασετόφωνο στο τέρμα και για το οποίο ο New Yorker έγραψε «Her biggest hit gave the stage to “I,” a first person that is so easily recognized that if you even mumble “and I” with some kind of melody, whoever’s standing there will assume it’s “I Will Always Love You.” για να συνεχίσει «She states the first verse, moving carefully through her own filters, not even hinting at how bright the lights can get. The second verse casually drops in some heavier flashes and then the second chorus comes out as if Houston is no longer any kind of regretful—she is using her magnanimous nature to flatten whoever’s chosen someone over her«.
Ναι.
Το «I will Always Love You» είναι στις πέντε καλύτερες μπαλάντες όλων των εποχών.
Δε θα σταθώ στο τέλος της. Δε νομίζω να την αξίζει κάτι τέτοιο. Το ποιόν άνθρωπο επιλέγουμε για να προχωρήσουμε στη ζωή μας, είναι θέμα καθαρά προσωπικό και ΝΑΙ κανείς ποτέ δε χώνεψε τον αληταρά το Bobby Brown αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αντιθέτως το να βλέπεις έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να έχει μία ζωή ονειρεμένη να καταστρέφεται μέρα με τη μέρα, μη μπορώντας να περιορίσει την έκθεσή του στα μέσα (που κυριολεκτικά την κατασπάραξαν στο τέλος) σίγουρα σε μένα τουλάχιστον την έκαναν πιο συμπαθή. Πάντα πίστευα ότι της άξιζε ένα καλύτερο τέλος, δυστυχώς όμως ο κύκλος της ήταν προ πολλού προδιαγεγραμμένος.
Παρόλα αυτά για μένα η Whitney θα παραμείνει για πάντα ζωγραφισμένη στο μυαλό μου μοναχά με τα κίτρινα, κόκκινα, μπλε, μωβ, πράσινα χρώματα που φώτιζαν το χαμόγελο εκείνου του κοριτσιού που έσκασε σαν κεραυνός στην οθόνη της τηλεόρασής μου κάπου στο 1990 και με την παρουσία της και το δυναμισμό της, σημάδεψε την ποπ μουσική. Και ΝΑΙ, κάθε φορά που θα ακούω στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου το «I will Always Love You» θα το ψηλώνω λίγο παραπάνω και θα δίνω όλο μου τον εαυτό, σα να βρίσκομαι στο Μεγάλο Τελικό του Aμερικανικού X-Factor κυριολεκτικά «ουρλιάζοντας» το ρεφρέν μέχρι να χάσω τη φωνή μου.
Ότι ακριβώς έκανα δηλαδή μέχρι και σήμερα κάθε φορά που συναντιόμασταν στα FM.
Θα μας λείψεις μωρή Γουήτνη στο γράφω για να το θυμάσαι.