The King’s Speech (2010)

Ποτέ δεν κατάλαβα πως είναι δυνατόν ταινίες που δεν άξιζαν ούτε τα 2 Ευρώ των «Νάτσο» του σινεμά να σαρώνουν σε υποψηφιότητες με πιό πρόσφατο παράδειγμα το «Hurt Locker» το οποίο προσωπικά θεωρώ ότι άγγιζε τα όρια του αφόρητα βαρετού (όντας βέβαια το «Mea Culpa» των Αμερικανών για τον πόλεμο στο Ιράκ, αλλά «εγώ τί φταίω»!?) Ομολογώ λοιπόν, το γεγονός της πρότασής τους για αγαλματίδιο από μόνο του, ξεπερνούσε διαχρονικά τα όρια της φαντασίας μου. Ναι, χίλιες φορές το ανούσιο υπερκαλογυρισμένο παραμυθάκι του «Avatar» με ή και χωρίς 3D από ορισμένες αργές και ακατάληπτες  παραγωγές των «σινεφιλ» και «δήθεν» εναλλακτικών σκηνοθετών του Sundance!!

Από την άλλη, είναι καιρός να παραδεχτώ ότι ποτέ δε θα μάθω πως είναι να είσαι υποψήφιος για Oscar. Ίσως έχω κάποιες ελάχιστες πιθανότητες για Grammy, ακόμα λιγότερες για Πούλιτζερ (έλα δε θέλω πικρόχολα σχόλια…) αλλά σίγουρα για Όσκαρ δεν έχω καμία. Παρόλα αυτά, φέτος μία ταινία κατάφερε και συγκέντρωσε 12 Υποψηφιότητες για Όσκαρ (αριθμό ρεκόρ!), και μάλιστα τις πιό σημαντικές: Καλύτερης Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Κινηματογράφησης, Μοντάζ, Κουστουμιών, Σκηνοθεσίας, Μουσικής, Ηχητικών Εφέ, Ταινίας της χρονιάς, Ά Αντρικού Ρόλου, Β’ Αντρικού Ρόλου, Β’ Γυναικείου Ρόλου, Διασκευασμένου Σεναρίου.

Ναι μιλάμε για το «The King’s Speech«, ό,τικαλύτερο παρακολούθησα μέσα στο 2010.

Η υπόθεση λίγο πολύ γνωστή. Ο Βασιλιάς Γεώργιος ο V λίγο πριν το τέλος της ζωής του, δίνει τη Βασιλεία του 1/3 του τότε γνωστού κόσμου στον πρωτότοκο γιό του Εδουάρδο τον VIII ο οποίος όμως όντας ερωτευμένος με την ήδη παντρεμένη και χωρισμένη Γουάλις Σίμσον (η οποία λόγω του πρότερου γάμου της, δεν επιτρέπεται από το νόμο να στεφθεί Βασίλισσα της Αγγλίας) παραδίδει το στέμμα στα χέρια του τραυλού αδερφου του Άλμπερτ (ναι, προφανώς Albert I…). Στην ταινία λοιπόν παρακολουθούμε την αγωνιώδη μάχη που δίνει ο νεοστεφθείς Βασιλιάς ώστε να μπορέσει να αρθρώσει έναν αξιόπιστο τρόπο εκφοράς λόγου, προκειμένου να καταφέρει να εμπνεύσει το Έθνος, στις δύσκολες στιγμές πολέμου που ξημέρωναν για αυτό τις αυγές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πρίν από τον Αγγλικό Λαό λοιπόν, ο νέος Βασιλιάς επιβάλεται να μάθει να τιθασεύει τον ίδιο του τον εαυτό, να πειθαρχεί την ίδια του τη φωνή, κατατροπώνοντας το πρόβλημά του και δείχνοντας έτσι στους υπηκόους του, ότι είναι πραγματικός Ηγέτης.

Στην προσπάθειά του αυτή αρωγός του στέκεται η σύζυγός του Ελισάβετ (η βασιλομήτωρ, όχι η τωρινή που έχει και επίσημη σελίδα στο Facebook διαχειριζόμενη από το παλάτι εδώ…) η οποία παρακάμπτοντας τους αυστηρούς κανόνες του παλατιού, που απαιτούσε πάντα εγκεκριμένους από το στέμμα λογοθεραπευτές, ανακαλύπτει στο πρόσωπο του Αυστραλού «Dr.» Λάηονελ Λονγκ, τον άνθρωπο που θα μπορούσε να απελευθερώσει την προσωπικότητα του «Μπέρτι», δίνοντας έτσι λύση στο πρόβλημά ομιλίας του. Και μάλιστα δίνοντας λύση όχι τόσο μέσω θεραπείας που στηρίζεται στην άσκηση, όσο σε αυτή που στηρίζεται στην κατά μέτωπο ρήξη. Μία ρήξη με το χρυσοποίκιλτο βαρύ βασιλικό παρελθόν, μία ρήξη με το πολύπλοκο βασιλικό πρωτόκολλο και το ελιτίστικο πριγκιπικό περιβάλλον, μία ρήξη με το υπερφίαλο «εγώ» του νεαρού υποψήφιου Βασιλιά. Ο αγώνας του με τις λέξεις, εξελίσσεται παράλληλα με έναν αγώνα με το ίδιο του το παρελθόν. Η μεγαλύτερη αδυναμία και η απροκάλυπτες εκδηλώσεις αγάπης της βασιλικής οικογένειας στον πρωτότοκο γιό της οικογένειας Εδουάρδο, η υπερβολική πίεση προς τον ίδιο μιας και αντιμετωπιζόταν από όλους ώς κατώτερο και προβληματικό όν λόγω του τραυλισμού του (και με τον τρίτο γιό της οικογένειας να έχει πεθάνει από επιληψία), αλλά και η παντελής έλλειψη αυτοπεποίθησης έναντι οποιουδήποτε συνομιλητή, δείχνουν να νικούν διαρκώς κάθε προσπάθειά του να βγάλει στην επιφάνεια τον καταπιεσμένο αληθινό του εαυτό.

Ο Colin Firth είναι κυριολεκτικά πλασμένος για το ρόλο του προβληματικού Βασιλιά. Η ψιλόλιγνη φιγούρα του, το μονίμως συνοφρυωμένο του πρόσωπο και ο φλεγματικός καθαρόαιμος βρετανικός του λόγος, τον κάνουν σε πολλές σκηνές να ξεπερνάει τα ίδια τα στενά όρια του ρόλου. Δε συζητάμε καν το αν θα κερδίσει το αγαλματίδιο. Μία τέτοια συζήτηση για το αν πραγματικά το αξίζει ή όχι είναι από το ξεκίνημά της ανούσια. Ο Φερθ, υπερβαίνει εαυτόν, δίνοντάς μας έναν βασιλιά, πάνω από όλα άνθρωπο και όχι απρόσωπο και απόμακρο σύμβολο μιάς ολόκληρης δυναστείας υπερφίαλων αριστοκρατών. Έναν γεννημένο μαχητή που μεγάλωσε μεσα στην ηττοπάθεια και τα κόμπλεξ μιας και εκτός από τον τραυλισμό του είχε να παλέψει τα στραβά του πόδια, το γεγονός ότι ήταν αριστερόχειρας, την έλλειψη προσοχής και φροντίδας ακόμα και από τις νταντάδες του, τα αλλεπάλληλα ειρωνικά σχόλια για το γεγονός ότι «κεκέδιζε» αλλά και το ότι έμαθε να είναι πάντα δεύτερος χωρίς ποτέ να διαμαρτύρεται.  Κάθε πλευρά της ερμηνείας του είναι χτισμένη προσεκτικά με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να της βρεις την παραμικρή ατέλεια. Στην άλλη πλευρά του ρινγκ (γιατί η σχέση βασιλιά και λογοθεραπευτή είναι δομημένη πάνω σε έναν αδιάκοπο πόλεμο χαρακτήρων) βρίσκεται ο «καταφερτζής» Geoffrey Rush ο οποίος για μία ακόμα φορά μας αποδεικνύει το πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι. Τον γνωρίσαμε στο «Shine«, στο «Quills» στο ρόλο του Μαρκήσιου Ντε Σαντ μας έπεισε ότι είναι απίστευτα ταλαντούχος και φυσικά στο «King’s Speech» δίνει το δικό του, καθαρά προσωποκεντρικό ρεσιτάλ ηθοποιίας χτίζοντας έναν χαρακτήρα προβοκάτορικα πανούργο, παιχνιδιάρη και ταξικά απροσκύνητο. Δεν δείχνει να πτοείται από το γεγονός ότι κουράρει ένα Βασιλιά. Από την αρχή τον αντιμετωπίζει σαν κοινό θνητό. Δεν τρομάζει μήπως οι μέθοδοί του, διακυβεύσουν το χρηματικό τίμημα που θα του αποφέρει ένα θετικό αποτέλεσμα σε έναν τόσο διάσημο πελάτη. Ακόμα και όταν τα πράγματα στραβώνουν για αυτόν, δε ζητάει αμέσως συγνώμη. Περιμένει την ώρα που η προσπάθειά του θα δικαιωθεί, χωρίς ο ίδιος να ρίξει τους τόνους του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του. Δεν έχει ατζέντα. Δεν έχει κάποιο απώτερο σκοτεινό σκοπό. Από την αρχή μέχρι το τέλος πιστεύει στην αλήθεια του και τίποτα δεν είναι ικανό να αλλάξει αυτό το γεγονός. Κλείνοντας μία τεράστια υπόκλιση στο υποκριτικό ταλέντο της Helena Bonham Carter. Για μένα είναι ένας μοναδικός χαμαιλέοντας της υποκριτικής τέχνης μιας και όποιο ρόλο και αν κληθεί να ερμηνεύσει, από τη ψυχωσική Μάρλα του «Fight Club» μέχρι την Κόκκινη Βασίλισσα στο «Alice in Wonderland» ή τη μισότρελλη Μπέλατριξ από το «Harry Potter«, είναι πάντα συναρπαστική και σε απόλυτη ταύτιση με τον ήρωα που υποδύεται.

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Η σκηνοθεσία του Τομ Χούπερ, είναι μία απίστευτα ευχάριστη έκπληξη! Καλός και άγιος ο Φίντσερ, δε λέω, το «Social Network» ήταν όλα τα λεφτά, αλλά από την άλλη και ο σκηνοθέτης του «the Damned United» έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Το έργο θα σαρώσει. Ακόμα και σε κατηγορίες που κανείς δεν το περιμένει. Είδωμεν.

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟΥ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟΥ: Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Αυτό.

ΜΟVIE TRIVIA: Ξέρατε ότι o ρόλος του Colin Firth είχε γραφτεί για τον Paul Bettany (το μοναχό που αυτοχτυπιότανε με την εφταδίχαλη στον «Κώδικα Ντα Βίντσι«) ο οποίος όμως τον απέριψε για να περάσει λίγο περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του? Λογικά, τέτοια ώρα που μιλάμε, κάποιος ατζέντης κάπου στο Λονδίνο, θα ψάχνει για δουλειά. Ναι, Χίλια δίκια του δίνω!

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Ακόμα εδώ είστε? Δε θα ανοίξουμε και κουβέντα… Σπεύσατε! 😀

Rating: Το πρώτο μου ολοστρόγγυλο 10άρι, για την καλύτερη ταινία της περυσινής χρονιάς.