The Hunger Games (2012)

Rating:

Στη μυθική χώρα της Πάνεμ, το τέλος της επανάστασης των φτωχών εναντίον των πλουσίων έχει λάβει τέλος με  τη νίκη της ισχυρής πρωτεύουσας, και οι δώδεκα τομείς της χώρας υποχρεώνονται ως ένα είδος ποινής, κάθε χρόνο να στέλνουν «Tribute» ένα αγόρι και ένα κορίτσι τα οποία μετά από εκπαίδευση μπαίνουν σε μία αρένα με σκοπό στο τέλος να υπάρχει μόνο Ένας. Οι «Αγώνες Πείνας» μας αφηγούνται λοιπόν την ιστορία της νεαρής Κάτνις η οποία οικειοθελώς μπαίνει στο παιχνίδι για να γλιτώσει τη μικρή αδερφή της η οποία κληρώθηκε να εκπροσωπήσει την περιοχή 12, και δίνει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της με έπαθλο όχι μόνο την ίδια της την ύπαρξη αλλά και την διατήρηση της ελπίδας αναγέννησης ενός ολόκληρου λαού.

Μπαίνοντας στο multiplex και έχοντας πάντα υπόψιν σου ότι αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσεις είναι μία τριλογία η οποία απευθύνεται σε παιδάκια 13 έως 16 ετών, όπου η μόνη τους επαφή με την «ενήλικη λογοτεχνία» είναι  στην καλύτερη το Twilight (!), ασφαλώς και περιμένεις ένα θέαμα παραγεμισμένο με φιλιά και ελεγείες στον έρωτα αγοριού και κοριτσιού, και σίγουρα όχι κάτι ανάλογο των πολύπλοκων και πολυπληθών σε χαρακτήρες Harry Potter. Παρόλα αυτά, το «Hunger Games» είναι δίχως καμία υπερβολή, ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Ο Gary Ross, σκηνοθέτης του απίστευτα συγκινητικού Seabiscuit, καταφέρνει να δώσει ένα αξιοπρεπέστατο δημιούργημα, με σαφή αρχή μέση και τέλος και κυρίως χωρίς να κάνει την αναμενόμενη κοιλιά, παρά το γεγονός ότι κάποια μέρη του είναι περισσότερο δυνατά από κάποια άλλα. Η απεικόνιση της Πάνεμ είναι μοναδική, τα κουστούμια της ταινίας έχουν εύκολα την υποψηφιότητα για Όσκαρ, ενώ ο δημιουργός δέχεται και ένα ανέλπιστο δώρο από το καστ της ταινίας, οι ερμηνείες του οποίου είναι στα όρια του «Άριστα» ακόμα και αν το συγκεκριμένο Genre δεν το απαιτεί. Η Jennifer Lawrence είναι άψογη στο ρόλο της Κάτνις δίνοντας το δυναμισμό αλλά και το ευαίσθητο του χαρακτήρα του μικρού κοριτσιού το οποίο αν και αναγκάζεται να πολεμήσει για τη ζωή του, παραμένει πάντα ένα μικρό παιδί. Ξενίζει λίγο στην αρχή η επιλογή του Woody Harrelson στην επιλογή του ως «Coach» των παιδιών, αλλά όσο περνάει η ώρα δείχνει χαρακτήρα, ενώ τα λόγια είναι φτωχά για τη συμμετοχή του Lenny Kravitz αλλά και για αυτή της αγνώριστης Elizabeth Banks η οποία μοιάζει να ξεπήδησε από το Χρωματιστό Παλαβό Bartonikό σύμπαν!

Βέβαια η ταινία έχει και αρκετές φάσεις που ελέγχονται για offside. Το γεγονός ότι η κάμερα κουνιέται σε τέτοιο βαθμό που σε κάποια της σημεία έχεις την εντύπωση ότι παρακολουθείς Screener κατεβασμένο από Torrentάδικο, σου δημιουργεί το λίγο το λιγότερο αισθήματα ναυτίας, και το χειρότερο είναι ότι αυτό συμβαίνει καθ όλη της τη διάρκεια. Επίσης κάποια του πλάνα είναι εντελώς φλύαρα μιας και δε φαίνεται να έχουν κάποιο σαφή σκοπό στην ταινία με τρανό παράδειγμα αυτό που σηματοδοτεί την είσοδο των παιδιών στο βαγόνι που θα τα μεταφέρει στην πρωτεύουσα, όπου μέσα από το βλέμμα τους βλέπουμε πανοραμικό την πόρτα του βαγονιού του τραίνου για να καταλήξουμε στο εσωτερικό της κασαλίκι (!). Επίσης για το σενάριο της ταινίας, όλοι αναφέρονται στο γεγονός ότι η συγγραφέας Susanne Collins έχει (σαφώς) κατακλέψει το σύμπαν του υπερεπικού Battle Royale , με τη δικιά μου υποσημείωση ότι ανατρέχοντας κάποιος στη Wikipedia στο λήμμα «Μινώταυρος» θα διαβάσει: «Ο γιος του Μίνωα Ανδρόγεως πήρε μέρος σε αγώνες στα Παναθήναια και απέσπασε κάποιες νίκες, για τις οποίες οι Αθηναίοι τον ζήλεψαν και τον σκότωσαν. Ο Μίνωας για να τιμωρήσει τους Αθηναίους κήρυξε πόλεμο στον οποίο νίκησε. Σαν ποινή των Αθηναίων όρισε κάθε χρόνο εφτά νέοι Αθηναίοι και εφτά νέες Αθηναίες να στέλνονται στην Κρήτη και να κατασπαράζονται από το Μινώταυρο. Μην μπορώντας να ανεχτεί την θυσία αυτή, ο Θησέας, αποφάσισε να είναι και αυτός ένας από τους δεκατέσσερις νέους, με σκοπό να βρεθεί κοντά στο Μινώταυρο ώστε να τον σκοτώσει«.

Θέλουμε δε θέλουμε, «It’s All in Greek Mythology Baby»!

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Μοναδικά τα κουστούμια της ταινίας. Εξαιρετικός ο τρόπος που αποδώθηκε η σημασία της καρφίτσας της πρωταγωνίστριας που βρίσκεται και στο εξώφυλλο του βιβλίου. Η κυριολεκτικά μοναδική σκηνή της εισόδου των παιδιών στην αρένα που παρόμοιά της δεν είχα ξαναδεί (σίγουρα η ταινία έχει πολύ λιγότερο αίμα από όσο περιμένεις να δεις, και αυτό ο σκηνοθέτης κατάφερε να το μετατρέψει σε προσόν). Το OST (Σβολώνουν κλασσικά οι Arcade Fire). Και φυσικά εύκολα ο Lenny Kravitz για Όσκαρ Α και Β και Γ Αντρικού ρόλου.

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟΥ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟΥ: Η τεχνική της «Τρεμάμενης Κάμερας στο Χέρι» έχει κάποια ουσία όταν χρησιμοποιείται ΛΙΓΟ και με την ανάλογη μαεστρία βεβαίως βεβαίως. Όταν οι πιο σταθερές λήψεις του σκηνοθέτη, είναι αυτές που οι ήρωες τρέχουν στα κορφοβούνια και πηδάνε από βράχο σε βράχο, αυτό μπορεί να εξελιχτεί σε μεγάλο μειονέκτημα μιας και μπαίνοντας στο σινεμά κάποιος, ξέρει ότι πρέπει να αγοράσει ποπ κορν και κόκακόλα και όχι δραμαμίνες. Επίσης ο ενώ ο τίτλος της ταινίας είναι «Αγώνες Πείνας» όλοι (μα όλοι) οι ήρωες της ταινίας είναι καλοθρεμμένοι (μοναδικό σημείο όπου ίσως τα μαγουλάκια της Jennifer να μην ήταν κατάλληλα για το ρόλο). Μόνο την Adele δεν είδαμε να κάνει την εξαθλιωμένη να ψαρώσουμε εντελώς!

ΜΟVIE TRIVIA: Για το Soundtrack της ταινίας είχε αρχικά επιλεγεί ο μόνιμος συνεργάτης του Tim Burton, Danny Elfman αλλά τελικά αποχώρησε λόγω προστριβών με το σκηνοθέτη. Κρίμα.

ATAKA ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΜΕΙΝΕΙ: Priiiiiiimrose Everdeen! 

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό θέαμα, σαφώς ανώτερο των προσδοκιών.