Μόνικα Live στο Ηράκλειο. «Yes i Do» or «No i Don’t»?

Πολλά έχουν ακουστεί για τη Monika τον τελευταίο χρόνο. Είναι η νέα Dido ή είναι απλά το άλλοθι των 30άρηδων πρiν από μία βραδιά ξεσαλώματος στον Οικονομόπουλο; Αυτός ήταν κ ο λόγος που δε θα άφηνα με κανέναν τρόπο ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία της επίσκεψής της στο Ηράκλειο.

Το Αστόρια, ένα σινεμά σε παρακμή τα τελευταία χρόνια ήταν από νωρίς γεμάτο. Περαστικοί κ κάθε είδους περίεργοι κοιτούν με απορία τις εκατοντάδες κόσμου που είχαν κατακλύσει την είσοδο περιμένοντας από νωρίς να πιάσουν μία καλή θέση. Τους ρωτάνε αν παίζει κάποια καλή ταινία κ όταν παίρνουν την απάντηση ότι «περιμένουμε τη Monika » ένα βλέμμα απορίας ζωγραφίζεται στα πρόσωπα τους.

«Την ΠΟΙΑ;«.

Μπαίνω στο θέατρο. Μέχρι κ λευκά πλαστικά καθίσματα είχαν επιστρατευτεί για να χωρέσει ο κόσμος. Καμία διακοσαριά είναι όρθιοι. Η συναυλία θα ξεκινούσε στις 10, είχαν ήδη περάσει 30 λεπτά κ πάνω που ο κόσμος είχε αρχίσει να γίνεται νευρικός τα φώτα κλείνουν κ ένα χειροκρότημα ανακατεμένο με ουρλιαχτά (?) γέμισε το χώρο.

Η Monika είναι στη σκηνή.

Κ εκεί συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο. Αν κ δεν ξέρω κανένα από τα τραγούδια της (πλην των Hits «Over the Hill» κ το «Yes i Do») είμαι εκεί. Όσο η μικροσκοπική αυτή μελαχροινή ύπαρξη τραγουδάει, δεν απαντάω στο τηλέφωνό μου, σταματάω να κοιτάζω το twitter, δεν ψάχνω να ανεβάσω φωτογραφία στο Instagram, είμαι εκεί. Η Monika ξεκινάει νευρικά με δύο τραγούδια, απευθύνει χαιρετισμό στα Ελληνικα (ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ δεν ξέρω αν το ανέφερα προηγουμένως άρα ΔΕΝ είναι «Monika» αλλά «Μόνικα»!) κ συνεχίζει παίζοντας κιθάρα, ακορντεόν, πιάνο χορεύοντας και κάνοντας αστεία με το κοινό το οποίο κυριολεκτικά δείχνει να τη λατρεύει.

Ναι. Το κοινό ανταποκρίνεται παρά την ιδιομορφία του χώρου κ της ακουστικής (την οποία ομολογώ ότι περίμενα χειρότερη). Όλοι σιγοψυθυρίζουν τα τραγούδια της, κινούνται στους ρυθμούς της μουσικής της γελάνε με τα αστεία της, τη χειροκροτάνε με ενθουσιασμό σε ότι κ αν κάνει!

Η Μόνικα λοιπόν που λέτε έχει τρία τρομερά προσόντα.

Το πρώτο είναι οι ενορχηστρώσεις των κομματιών της κ κατα συνέπεια η μπάντα της. Από τη σκηνή παρελάζουν όλα τα μουσικά όργανα που μπορεί κανείς να μεταφέρει σε μία περιοδεία. Κιθάρα, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα συνοδεύονται αρμονικά από βιολί, ακορντεόν, όμποε, τσέλο κ τρομπέτα. Δεν είναι μία συνηθισμένη μπάντα. Είναι κάτι το ξεχωριστό που τους διαφοροποιεί από κάθε είδους συμβατικό Live. Επίσης είναι προφανές ότι είναι φίλοι κ άρα πολύ δεμένοι κ αυτό φαίνεται στον τρόπο που παίζουν τη μουσική τους.

Το δεύτερο είναι τα Αγγλικά της! Η Μόνικα τραγουδάει μία σκάλα «Χειρότερα» αγγλικά απο τον Vasiliko των Raining Pleasure αλλά σίγουρα δύο σκάλες «Καλύτερα» από οποιαδήποτε Ελληνίδα τραγουδίστρια. Aυτό σε κάνει να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι σε συναυλία στο εξωτερικο κ ομολογώ ότι αν κ δεν ήμουν στους πιστούς θαυμαστές της σε πολλά σημεία πήγα εκεί που (θεωρώ πως) ήθελε να με πάει με τη φωνή της.

Βέβαια η εμφάνισή της είχε κ αρνητικά. Δέχομαι ότι δεν είχα ακούσει τα τραγούδια της αλλά εκείνο που ξεχώρισα (ένα «περίεργο» τραγούδι που αφιέρωσε στον ηχολήπτη της κ είχε τίτλο «Too Tacky» ή όπως το άκουσα εγώ «To Takis»…) ΔΕΝ ήταν, όπως η ίδια είπε, σε κανένα της Αλμπουμ. Τί εννοώ. Θεωρώ ότι σε πολλά σημεία το πλεονέκτημα των ενορχηστρώσεών της, μετατρέπεται σε μειονέκτημα. Το μουσικό της μοτίβο ήταν πάνω κάτω το ίδιο. Κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα σε αργούς νοσταλγικούς ρυθμούς με λίγες «εκλεπτυσμένες» προσεκτικές πινελιές από το βιολί κ το τσέλο κ σταθερά την τρομπέτα να συνοδεύει με τον ίδιο τρόπο σχεδόν όλα τα κομμάτια. Κ για να είμαι ειλικρινής μετά από τα πρώτα τριάντα λεπτά ξεκίνησα να βαριέμαι κ λίγο. Προς το τέλος περισσότερο από Λίγο. Νομίζω Πολύ. Όχι για λόγους μουσικής. ΕΝΑ LIVE ότι κ αν είναι, όποιοι κ αν παίζουν EINAI ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ LIVE. κ όσο Προβληματικό κ αν αποδειχτεί στην πορεία πάντα σου αφήνει κάτι καλό για να θυμάσαι κάτι το διαφορετικό απο τις εκατοντάδες επαναλαμβανόμενες εξόδους σε μία πόλη που σε εγκλωβίζει σε συγκεκριμένους τρόπους διασκέδασης. Προφανώς όσο περνάνε τα χρόνια κ η δισκογραφία της μεγαλώνει (κ από αυτό που είδα, πιστέψτε με η δισκογραφία της ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ…) η μουσική αυτή «παραφωνία» σίγουρα θα διορθωθεί.

Για το τέλος άφησα το τρίτο της προσόν το οποίο είναι κ το συμπέρασμα της βραδιάς. Η Μόνικα δεν είναι η νέα Dido, δεν είναι η νέα Lilly Allen αν κ τόσο η παρουσία της στη σκηνή όσο κ η φωνή της παραπέμπουν εκεί. Όχι γιατί οι άλλες είναι καλύτερες αλλά απλά κ μόνο επειδή η ίδια ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ.

Η Μόνικα παίζει μουσική, χορεύει, κάνει αστεία κ τραγουδάει με έναν τρόπο που σου θυμίζει σε πολλά ρομαντισμό σχολικής συναυλίας. Η πιό χαριτωμένη σκηνή του χθεσινού Live, ήταν η σκηνή που αποφάσισε να τραγουδήσει τη Μonikaδική Διασκευή της βραδιάς το «Killing me Softly» των «Fugees». Στο τραγούδι αυτό κατάλαβα και ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ η ΔΙΑΦΟΡΑ της με όλους τους άλλους. Τόσα ΛΑΘΗ σε τραγούδι ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΤΕ. Οι μουσικοί της έχαναν το ρυθμό,  τα backvocals στόναραν συνέχεια στα φωνητικά, ακόμα κ η ίδια έκανε ένα λάθος που την ανάγκασε να σταματήσει (15 χρόνια σε συναυλίες δεν ξανάδα ποτέ τραγουδιστή να σταματάει), έκανε μία χειρονομία προς το πρόσωπό της, πήρε μία ανάσα για 5 δευτερόλεπτα XΑΜΟΓΕΛΑΣΕ κ ΣΥΝΕΧΙΣΕ από εκεί που είχε σταματήσει.

Η Μόνικα ΔΕΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. κ όταν προσπαθεί να το κάνει, χάνει την αυθεντικότητά της και κάνει λάθη. Πολλά λάθη. Και επειδή η βραδιά ΔΕΝ είχε τόσα πολλά λάθη, νομίζω ότι η Αυθεντικότητα της αυτή, τουλάχιστον στα μάτια μου πιστοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Κ στην παρούσα φάση που η δισκογραφία της είναι περιορισμένη, το γεγονός ότι δε θέλει να είναι καμία άλλη παρά ο εαυτός της, για μένα είναι παραπάνω από αρκετό.

Η Μόνικα δεν είναι η νέα Lilly Allen, αλλά δεν ξέρω αν και η ίδια πραγματικά ήθελε ποτέ κάτι τέτοιο.

ΥΓ. το «Yes i Do» είναι για μένα, ένα από τα σημαντικότερα μουσικά κομμάτια που έχουν γραφτεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Τόσο μουσικά όσο κ στιχουργικά ξεχωρίζει στο σωρό των τραγουδιών με τέτοιο τρόπο που οι συνάδελφοι της Μόνικας αν είχαν λίγο φιλότιμο θα έπρεπε να τραπούν σε άτακτη υποχώρηση απο το «αθλημα». Και για να απαντήσω κ στην αρχική ερώτηση:

«Yes, i DEFINITELY Do»

Update: Δύο εβδομάδες μετά τη συναυλία στο Ηράκλειο η Μόνικα έπαιξε στη Θεσσαλονίκη σε μία συναυλία που έγινε sold-out. Και το σχολιο στο Twitter από το χρήστη @DiChatz0707 είχε ώς εξής: «Ma Sold-Out??? Ποιά είσαι ρε πούστη μου… Ο ΠΑΟΚ?»