H Θετική Πλευρά των Social Networks.

Μία μέρα κάπου το καλοκαίρι του 2007 άκουσα την αδερφή μου να γελάει μπροστά στον laptop μου. Όταν τη ρώτησα «προς τί ο γέλωτας» μου απάντησε ότι μόλις της είχαν πετάξει μία αγελάδα στο Superpoke στο Facebook κ αυτή ανταπέδωσε πετώντας πίσω ένα πρόβατο! Τη δεδομένη στιγμή δεν είχα βρεί κάτι το αστείο σε αυτό κ θεώρησα ότι λόγω του ότι ήταν καλοκαίρι, η αιτία του χαχανητού θα ήταν κάποια «ελαφριάς μορφής Ηλίαση«…

Λίγο καιρό μετά αποφάσισα να προσπαθήσω από περιέργεια να κάνω λογαριασμό στο Facebook. Για να πώ την αλήθεια, την πρώτη φορά απέτυχα! Yeap, το ξέρω, δεν είναι πυρηνική φυσική, για κάποιο άγνωστο λόγο όμως απέτυχα. Μετά από μία εβδομάδα τα κατάφερα όμως (δεν πήγαν τσάμπα τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο τελικά…) κ πλέον είχα κ εγώ το δικό μου «Προφίλ στο Facebook«.

Τον πρώτο καιρό, οι επισκέψεις μου ήταν εντελώς σποραδικές. Έτσι κ αλλιώς δεν ήταν πολλοί οι φίλοι μου που είχαν λογαριασμό, οπότε περνούσα τις ώρες μου λύνοντας multiple choice στο «Movie Quiz» ή αγοράζοντας (ώς επί το πλείστον Fake…) φωτογραφίες στα πρώτα μου βήματα στο «Friends For Sale». Κ κάπου εκεί ξεκίνησα να κολλάω. (Nαι κόλλησα, κακό είναι? Ο αναμάρτητος πρώτος το λαπτοπ βαλέτο!)

Θεωρώ ότι η μεγάλη «επιτυχία» του Facebook είναι ότι κατάφερε και δημιούργησε την «ανάγκη» τα πάντα να αποτυπώνονται στο διαδίκτυο κ να εκτίθενται σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, κάτι που πριν ελάχιστα μόνο χρόνια (την «Προ Matrix Era»…) θεωρούνταν αδιανόητο. Το ποιοί απαρτίζουν αυτές τις ομάδες βέβαια, είναι καθαρά επιλογή του χρήστη, η ύπαρξη όμως αυτού του ιδιόμορφου group επιβάλλεται βάσει προδιαγραφών από τον κατασκευαστή, εφόσον εσύ θέλεις να συμμετέχεις στο συγκεκριμένη μορφή Κοινωνικής Δικτύωσης. Kατ εμέ, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Για παράδειγμα κοιτάζοντας τώρα πίσω στο παρελθόν, στεναχωριέμαι που όταν ήμουν εγώ στο (αλήθεια πήγες στο «κρυφό»…?!) σχολείο, δεν είχαμε facebook, μιας και ειλικρινά πιστεύω ότι αν είχαμε φωτογραφίες από την τότε καθημερινότητά μας, δε θα είχαμε σταματήσει ακόμα κ τώρα να γελάμε με τις αηδίες που κάναμε! Για αυτό κ θεωρώ τους σημερινούς μαθητές τυχερούς, μιας και οι αναμνήσεις τους δεν θα ξεθωριάσουν όπως ανακαστικά έχουν ξεθωριάσει οι δικές μας (μόνο εκεί βέβαια τους θεωρώ τυχερούς μιάς κ εγώ έδωσα Πανελλήνιες με τις Δέσμες Κορόιδαααααααα!)

Και προφανώς δεν ανήκω σε αυτούς που προβοκατόρικα θα υποστήριζαν ότι «πριν το Facebooκ περνούσαμε καλύτερα». Μιά χαρά περνάμε κ σήμερα! Απλά όπως κάθε τί στη ζωή, έτσι κ το Facebook θέλει «μέτρο». Και ακόμα και αν το χάσεις κάποια στιγμή το μέτρο αυτό, θα πρέπει να βρείς τον τρόπο να τον «καπακώσεις τον αλήτη τον Ζούκεμπεργκ». Εσύ πρέπει να είσαι αυτός που χρησιμοποιεί το Facebook, όχι το Facebook εσένα. Όταν δε το πετύχεις αυτό, θα διαπιστώσεις ότι το Facebook αυτό καθ αυτό είναι ένα καταπληκτικό μέσο επικοινωνίας.

Σε προσωπικό επίπεδο είμαι πραγματικά χαρούμενος γιατί μετά από τρία χρόνια στο «Φούμπού», κατάφερα και γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους με τους οποίους διατηρώ ζωντανές σχέσεις, μιλάμε στο τηλέφωνο, πίνουμε ένα καφέ, πηγαίνουμε μαζί διακοπές, έχουμε στην τελική πράγματα να πούμε. Aκόμα κ με άτομα που ζούσαμε στην ίδια πόλη κ μπορεί να μη λέγαμε ούτε γειά, οι δεσμοί ασφαλώς και έχουν γίνει ισχυρότεροι. Και αυτό δεν μπορεί να είναι ποτέ κακό. Εντάξει, δε μπορώ να υποστηρίξω βέβαια ότι μου πρόσφερε κάτι η συλλογή χιλιάδων μήλων στο «Country Story», ούτε κατάλαβα τίποτα πετώντας το Φρίσμπυ στο «Pet Society», ενώ προφανώς υπό διαφορετικές συνθήκες θα έπρεπε να είχα συλληφθεί για λαθρεμπόριο όπλων στο Καράκας, λόγω «Μafia Wars», αλλά αυτά συμβαίνουν κ στις καλύτερες οικογένειες! Σήμερα μπορώ περήφανα να πω ότι δεν έχω ούτε ένα application στο Facebook. Είμαι πλέον «καθαρός»!

Και λίγα πράγματα γιατο Twitter!

Πολλοί πελαγώνουν βρισκόμενοι μέσα στο «σύμπαν των tweets». Το θεωρούν πολύπλοκο, ακαταλαβίστικο, χαοτικό. Άραγε όμως, πόσο χαωτικοί μπορούν να είναι 140 χαρακτήρες? Λοιπόν για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα. Το Twitter δεν είναι Facebook. Δεν έχει άλμπουμ χιλίων φωτογραφιών από πάρτυ κ διακοπές στο εξωτερικό, δεν έχει γκόμενες (ακόμα…), δεν έχει παιχνίδια, δεν είναι κανείς «υποχρεωμένος» να σε κάνει accept. Επίσης δεν έχει νόημα να ανατρέχεις διαρκώς πίσω, δεν υπάρχει λόγος να αναρωτιέσαι άδικα τί τελικά ήταν αυτό που σάρωσε το timeline σου κ δεν κατάλαβες πότε γέμισε με εκατοντάδες tweets. Γιατί απλά το Twitter είναι μία ζωντανή εφημερίδα που γράφεται κάθε φορά που την ανοίγεις. Και το καλύτερο είναι ότι η εφημερίδα αυτή είναι δικιά σου! Εσύ είσαι ό ιδιοκτήτης της, εσύ ορίζεις με τί είδους ειδήσεις θα τη γεμίζεις (άσε που αν κάποιος θέλει, μπορεί από την πλευρά του να επιλέξει σε προσλάβει ως «Ρεπόρτερ» στη δικιά του!) Κάθε φορά που μπαίνεις στο twitter έχεις τη δυνατότητα να δείς τί συμβαίνει εκείνη τη δεδομένη στιγμή, εκεί που εσύ διαλέξεις να γυρίσεις το βλέμμα σου. Στη Μουσική, στο Θέατρο, στην Πολιτική, στον Αθλητισμό, όπου θες. Το Τwitter είναι ένας κόσμος γεμάτος από ενδιαφέροντες (καλά έχει κ πολλούς βαρετούς…) ανθρώπους. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να επιλέξεις «Τί πηγές πληροφοριών θέλεις να έχεις» κ μετά να πατήσεις Follow. Tόσο άμεσο, τόσο ενήλικο, τόσο απλό.

Μπαίνοντας δε στο 2011 κ όντας έτοιμοι να ζήσουμε μία πιό σκληρή από αυτή που τόσα χρόνια είχαμε συνηθίσει πραγματικότητα, σε ένα κόσμο όπου οι πηγές της πληροφορίας ελέγχονται πλέον αποκλειστικά από τρίτους, χρήσιμο είναι να εξασκούμε τα μάτια μας, τα αυτιά μας κ γενικότερα την κριτική μας ικανότητα στο να αναγνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα.

Κλείνοντας θέλω να τονίσω ότι αντιπαθώ παθολογικά όλους εκείνους τους «δήθεν» που «σνομπάρουν» το Facebook (αν και εννοείται πως έχουν ενεργό λογαριασμό σε αυτό) λέγοντας «Έλα μωρε, αηδίες, εγώ δε μπαίνω καθόλου, το έχω για τη δουλειά…» ή όποια άλλη δικαιολογία. Guys, σορρυ κιόλας αλλά όποιος δε θέλει Facebook απλά δεν έχει Facebook. Κ σέβομαι απεριόριστα όσους δεν έχουν λογαριασμό στο Facebook, το βρίσκω μία σεβαστή στάση ζωής (ούτε χειρότερη αλλά ούτε κ καλύτερη βέβαια από τη δικιά μου). Όλοι οι άλλοι πουλάνε κουλτούρα σε λάθος μέρος. Και πιστέψτε με, δεν περίμενα το 2010 κ το Facebook να κάνω Reunion με τους συμμαθητές μου από το σχολείο, μιάς κ με τη μεγαλη πλειοψηφία αυτών έχω κρατήσει επαφές από το λύκειο. Ούτε μπήκα σε αυτό με αυτοσκοπό να κάνω «ορδές καινούριων φίλων», δόξα τον Άνθιμο ζώ σε μία πόλη-χωριό! Τους φίλους όμως δεν τους διαλέγεις, οι φίλοι προκύπτουν. Και ξέρω είναι πολλοί που θα διαφωνήσουν στο «ποιοί είναι οι πραγματικοί φίλοι» εμένα όμως δε με βρίσκει αντίθετο το να μπορούσα στη ζωή μου να έχω όσο περισσότερους μπορώ! Δεν είναι ανάγκη να αποτιμηθεί αυτό το μέγεθος αριθμητικά. Όσοι περισσότεροι προκύψουν.

Άλλωστε ακόμα κ αν εγώ μπορεί να μην έχω ανάγκη για ακόμα περισσότερους φίλους, κάποιος άλλος πιθανόν να έχει την ανάγκη έστω κ για έναν.

Καλή συνέχεια σε όλους κ καλή χρονιά να έχουμε.