Γουίνκι, η γυναίκα πίσω από τον αξέχαστο Ήρωα, Ντόμπι.

Όπως έχω ξαναπεί στο «Harry Potter for Dummies» δεν έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία της σειράς. Έχω άποψη για το σχεδόν τριπλό saga μόνο από τις κινηματογραφικές μεταφορές. Έλα σου ντε όμως που πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη, εντελώς απρόσμενα, έπεσα πάνω στη μεγαλύτερη fan! Όταν λοιπόν η συζήτηση έφτασε στην κινηματογραφική πρεμιέρα του τέλους του Μικρού Μάγου, και μόλις ανέφερα το όνομα του αγαπημένου (όσο και ηρωικού) μικρού ξωτικού Ντόμπι που «μπαμπέσικα έφαγε η ρουφιάνα η Μπέλατριξ», είδα μία σπίθα στο βλέμμα και άκουσα: «Απίστευτα αδικημένος ήρωας! ΕΓΩ θα σου πω τί πραγματικά έχει συμβεί! Άσε που αν θες να μάθεις Ο ΝΤΟΜΠΙ στο βιβλίο ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΣΜΟ! (με λίγα λόγια, μόνο εγώ είμαι single σε αυτό το πλανητικό σύστημα, το πιάσαμε το υπονοούμενο Μαράκι… ;)). Σήμερα λοιπόν το πρωί, έλαβα ένα mail με το κείμενο που ακολουθεί. Το παραθέτω με δύο εμβόλιμα σχόλια και το προλογίζω λέγοντας ότι «Μαρούλι, είσαι My Number One!»

Ξεκινάμε!!!

«Γουίνκι λοιπόν! Γενικά θα έλεγα ένα σπιτικό ξωτικό βαθιά ενοχικό, κατακλυσμένο από στερεότυπα, με αναπόφευκτη καταθλιπτική κατάληξη. Δικαιολογείται άλλωστε στο βιβλίο όπου αναφέρεται ότι φορούσε τα ίδια ρούχα, δεν πλενότανε και κατέληξε στο ποτό (πιθανολογώ ότι πίνει μέχρι και σήμερα)! Επίσης είναι η πλέον ξεχασμένη και παραπεταμένη ηρωίδα της J.K.Rowling, από το σενάριο και τους παραγωγούς των ταινιών του Μικρού Μάγου!!!

Η Γουίνκι εμφανίζεται πρώτη φορά στο 4ο βιβλίο «Ο Χάρι Πότερ και το κύπελο της φωτιάς» στη σελίδα 96 στο 8ο κεφάλαιο. (Το 4ο βιβλίο ήταν το 2ο αγαπημένο μου όπως και η ταινία και διαφωνώ κάθετα με τα 6.5 αστεράκια που της έχεις βάλει (εδώ), αλλά επειδή είσαι εσύ… Νo hard feelings!)

Βλέπουμε λοιπόν το Χάρι να κάθεται στο θεωρείο του γηπέσου Κουίντιτς, πριν ξεκινήσει ο κρίσιμος αγώνας Ιρλανδίας-Βουλγαρίας του Παγκόσμιου Κυπέλου Κουίντιτς (το ΑΠΟΛΥΤΟ αθλητικό γεγονός στον κόσμο των μάγων, κάτι σαν το Αργεντινή-Βραζιλία σε Μουντιάλ Ποδοσφαίρου φαντάζομαι!). Βλέπει λοιπόν ο Χαρούλης ένα ξωτικό – πλασματάκι να κάθεται πίσω και το περνάει για τον Ντόμπι. Λάθος!  Ήταν η Γουίνκι, σπιτικό ξωτικό γένους θηλυκού, το οποίο όπως αποκαλύπτεται παρακάτω είναι στην υπηρεσία του Κρουτς υπουργού μαγείας εκείνη την περίοδο, όπως στην υπηρεσία της οικογένειας ήταν και η μητέρα της και η γιαγιά και πάει λέγοντας. Η Γουίνκι όμως γνωρίζει και αυτή τον Ντόπι και αναγνωρίζει φυσικά και τον Χάρι, ένεκεν το σημάδι και ότι είναι και μεγάλη φίρμα ! Δηλώνει από την αρχή στο Χάρι την αντίθεσή της στην κίνησή του να ελευθερώσει τον Ντόμπι, του οποίου θεωρεί ότι τα μυαλά έχουν πάρει αέρα (ναι, ψωνίζονται και τα ξωτικά…), αφού ζητάει να πάρει μισθό για τη δουλειά που προσφέρει.

Εδώ να σου πω τον ορισμό του “σωστού” σπιτικού ξωτικού: Ένα σωστό ξωτικό λοιπόν

1. δεν εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του

2. Πρέπει να είναι ένας αφοσιωμένος σκλάβος

3. Πρέπει να κρατάει το στόμα του κλειστό

4. Πρέπει να φυλάει τα μυστικά του αφέντη του

5. Πρέπει να προστατεύει την τιμή της οικογένειας που υπηρετεί και

6. Δεν πρέπει να μιλάει άσχημα για αυτούς.

Η Γουίνκι λοιπόν ήταν ο ΟΡΙΣΜΟΣ του καλού ξωτικού, εφόσον δεν είναι προορισμένη να χαίρεται, κάνει ότι της λένε και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ δεν πληρώνεται (εκεί όπου σιγά σιγά οδεύουμε και ΟΛΟΙ εμείς!).

Όλα όμως αλλάζουν στη ζωή της, το βράδυ που γίνεται ο χαμός μετά το τέλος του αγώνα, κατά τη διάρκεια των εορτασμών των Βούλγαρων φιλάθλων, όπου κάνουν ΝΤΟΥ στο camp θανατοφάγοι και εμφανίζεται το σκοτεινό σήμα στον ουρανό. Για την δημιουργία του σήματος αυτού κατηγορείται η Γουίνκι, αφού βρέθηκε κρατώντας το ραβδί που δημιούργησε το σκοτεινό σήμα (Το γεγονός ότι αυτό ήταν το ραβδί αποδείχθηκε εύκολα με την εντολή “Προηγούμενο ξόρκι” κατά την εκτέλεση της οποίας ξεπηδά από τη μύτη του ραβδιού το τελευταίο ξόρκι, κάτι σαν το history στον browser που σου έβγαλε το youporn! 😛 ) (σημείωση 1: To σχόλιο με τα χίλια στην κατηγορία #epic #lol!!) . Η Γουίνκι φυσικά, όταν συνήλθε από το σοκ αρνήθηκε τις κατηγορίες που τη βάραιναν, υποστηρίζοντας ότι βρήκε το ραβδί κάτω και απλά το σήκωσε, αλλά ποιος να πιστέψει ένα άμοιρο σπιτικό ξωτικό (όταν διάβαζα το βιβλίο ούτε εγώ την είχα πιστέψει, μιας και τα στοιχεία εναντίον της ήταν ατράνταχτα!).

Έρχεται λοιπόν η τιμωρία της Γουίνκι, όταν ο Κρουτς, παρόν στην όλη διαδικασία της ανάκρισης, δηλώνει ότι θα της δώσει “ρούχα” (κάτι σαν τα παπούτσια στο χέρι), που σημαίνει ότι θα την ελευθερώσει.

Εμφανίζεται λοιπόν ο Ντόμπι να σώσει τη Γουίνκι από τη δυστυχία και της προτείνει να ξεκινήσουν μαζί να ψάχνουν δουλειά (νομίζω ότι κατά βάθος γούσταρε Γουίνκι και είπε να το πάει φιλικά και καλά, και ό,τι κάτσει!) (σημείωση 2: καλά, και να τό χε κάνει μόνο ο Ντόμπι… :D). Ο θεός των κατατρεγμένων και χτυπημένων από τη μοίρα ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ Ντάμπλντορ, τους μάζεψε στο Χόκγκουαρντς (στραβοί κουτσοί στον Άγιο Παντελεήμονα!) και τους έβαλε να δουλέψουν στην κουζίνα, για μαγείρεμα, καθάρισμα, λάντζα και τέτοια. Να σημειωθεί ότι ο Ντόμπι σε σπάσιμο των υπόλοιπων ξωτικών και πρωτοπόρος στο είδος του, πληρωνότανε 1 γαλέρα/εβδομάδα και έπαιρνε 1 ρεπό/μήνα. Εκμετάλλευση θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο, αλλά προς υπεράσπιση του Ντάμπλντορ αυτός του είχε προτίνει 10 γαλέρες/εβδομάδα και 1 ρεπό/ΣΚ, αλλά ο Ντόπι δε δέχτηκε γιατί το θεώρησε τεμπελιά. Αυτά για να βλέπουμε τι άτομο, τι χαρακτήρα, τι ευγενική φυσιογνωμία επέλεξε η συγγραφέας να σκοτώσει στο 7ο βιβλίο και άλλοι-ονόματα δε λέμε-ακόμα ζούνε. Έτσι ο Ντόμπι ζει ευτυχισμένος εκεί, ενώ η Γουίνκι έχει κατάθλιψη λόγω της απόρριψης από το πρώην αφεντικό της. Είναι σαφές φυσικά ότι η Γουίνκι αρνήθηκε την πληρωμή μιας και “μπορεί να ατιμάστηκε με την ελευθερία της, αλλά δεν ξέπεσε ως το σημείο να πληρώνεται. Η Γουίνκι έχει φιλότιμο”. (Πιστεύω ότι αν έπαιρνε μισθό θα ήταν αυτή που θα τον έδινε με χαρά στο Γιωργάκη-Πρωθυπουργό. Αλλά παρ’όλ’αυτά πιστεύω ότι είναι χαλαρά το role model του για το μέσο Έλληνα!).

Πρέπει να πούμε για τον Ντόμπι, ότι τα αγαπημένα του ρούχα ήταν οι κάλτσες. Μέχρι τα Χριστούγεννα του 4^ου βιβλίου είχε 7 (όχι ζευγάρια, μονές κάλτσες!). Μετά του πήραν δώρο 2 ο Χάρι και 2 ο Ρον, σύνολο 11. Όλες σε διαφορετικά σχέδια και χρώματα, γιατί πάνω απ’όλα ο Ντόπι υπήρξε τρελό τυπάκι, τον λες και hipster μη σου πω!Κι αυτός όμως τα ίδια Χριστούγεννα έκανε δώρο στο Χάρι 2 κάλτσες, που έπλεξε ο ίδιος, με λεφτά από το μισθό του. Εννοείται σε διαφορετικά χρώματα. Είδες μωρέ τί ψυχούλα σκοτώσανε αυτοί εκεί πάνω στο Λονδίνο; Κι εγώ θα πάω για διακοπές! ΦΤΟΥ!

Και η διαπλοκή δε σταματάει εδώ, μιας και του κλέψανε και τη δόξα και στην 4^η ταινία στην αρχή του 2^ου άθλου, όπου για όσους δεν θυμούνται (για ‘σένα το λέω 😛 ) κάθε πρωταθλητής έπρεπε να βουτήξει στη λίμνη, να κολυμπήσει υποβρυχίως και να σώσει έναν δικό του. Στην ταινία λοιπόν εμφανίζεται ο Νέβιλ Λονγκμπότομ (συμπαθέστατος κατά τα άλλα και εξαιρετικά πονεμένο παιδί) να λέει στο Χάρι για το βραχιοβότανο, το οποίο θα τον βοηθήσει να αναπνέει κάτω από το νερό. Χα! Λάθος! Το βιβλίο περιγράφει ότι τη μέρα του άθλου, ο Ντόμπι βρήκε το Χάρι να κοιμάται στη βιβλιοθήκη ψάχνοντας λύση στο γρίφο. Τον ξύπνησε για να προλάβει να πάει, του είπε τη λύση του γρίφου και ότι πρέπει να σώσει το Ρον και του έδωσε το βότανο. Πες τώρα το σκοτώνεις αυτό το κοπέλι; Αμαρτία…αλλά τέλος πάντων!

Η ζωή της Γουίνκι από την άλλη πάει από το κακό στο χειρότερο! Η κατάθλιψη συνεχίστηκε και βρήκε στήριγμα η μικρή στο ποτό. 6 μπουκάλια ημερησίως καθάριζε τουλάχιστον μέχρι να χαθούν τα ίχνη της στο 4^ο βιβλίο, όπου περιγράφονται και σκηνές λιποθυμίας και ροχαλητού. Σύμφωνα με τη J.K.Rowling η Γουίνκι συνέχισε το ποτό και δε τη σώνει ουτε group therapy των Α.Α.Σ(πιτικών).Ξ(ωτικών)! Στοίχημα ότι τα πίνει στο Χόγκσμιντ στην κακόφημη pub Hog’s Head παρέα με άλλους ξεχασμένους περιθωριακούς ήρωες των βιβλίων!

Και τον σκοτώσανε λοιπόν και του δώσανε και αλκοολική καταθλιπτική φιλεναδίτσα… Ε αν δεν είναι αυτό Τρελό ρίξιμο, τότε Τί Είναι!!!

Να σου ξαναπώ τέλος, ότι αν δεν ήταν η Ερμιόνη θα είχαν σκοτωθεί από το 1^ο βιβλίο τα ΑΧΡΗΣΤΑ Μαγάκια! Επίσης την αγαπώ για τη στήριξή της στα πονεμένα σπιτικά ξωτικά με την ίδρυση του συλλόγου (RESPECT στην ελληνική μετάφραση): ΜΥΞΑ = Μέτωπο Υπέρ Ξωτικών Αναξιοπαθούντων!»

Aυτά είχε να πεί το Μαράκι για το Ντόμπι και την κοπελιά του! Kαι επειδή κάθε αξιοπρεπές «In Memoriam» πρέπει να έχει και το κατάλληλο soundtrack, τί καλύτερο και πιό ταιριαστό από αυτό για αντίο!

Καλή συνέχεια σε όλους!