Blue Jasmine (2014)

Rating:

Πάμπλουτη σαραντάρα μεγαλοαστή και δισεκατομμυριούχος από κούνια Νεουορκέζα, χάνει όλη της την περιουσία από τον προικοθήρα «μεγαλοεπενδυτή» σύζυγό της και αναγκάζεται να καταφύγει στη βοήθεια της προσγειωμένης στην πραγματικότητα και δυστυχώς για την ίδια «λαϊκής» ετεροθαλούς αδερφής της όταν πλέον φτάνει στο σημείο να χάσει και το σπίτι της μένοντας ουσιαστικά στο δρόμο.

Ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει με τις ταινίες του Woody Allen που μπορείς να αναγνωρίσεις με την πρώτη ματιά διαβάζοντας κριτικές για αυτές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα διάφορα κινηματογραφικά sites. Ο κόσμος λοιπόν που βγαίνει από τον κινηματογράφο είτε ενθουσιάζεται είτε απογοητεύεται πλήρως. Κάποιοι τον θεωρούν μεγάλο δημιουργό, κάποιοι άλλοι απλά ένα ανθρωπόμορφο τέρας το οποίο ούτε μία στοιχειωδώς ενδιαφέρουσα ταινία δε μπορεί να κάνει. Και αν και η έκφραση λέει ότι «Η αλήθεια κρύβεται πάντα κάπου στη μέση» στην περίπτωση του κλαρινετίστα δημιουργού η αλήθεια είναι μία.

Ο δημιουργός Woody είναι χίλια χρόνια μπροστά.

Η αγαπημένη μου ταινία του Woody Allen δεν είναι άλλη από την «Ακαταμάχητη Αφροδίτη«, όπου ο κακάσχημος υπερταλαντούχος παραμυθάς υποκλίνεται στο μεγαλείο της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας παρουσιάζοντας ένα έργο με ενεργό «Χορό» (χιτώνες, αρχαιοελληνικές μάσκες, μέσα σε αρχαίο θέατρο) ο οποίος σχολιάζει τα τεκταινόμενα της ταινίας προαναγγέλοντας ταυτόχρονα το τραγικό της τέλος. Και ας μη γελιόμαστε, η Blue Jasmine είναι στη βάση της μία τραγωδία όπου η κεντρική ηρωίδα κάνει τον πλήρη κύκλο της και στο τέλος γνωρίζει την τιμωρία που της αξίζει, έστω και αν αυτή έχει πάντα για τον εαυτό της μία δικαιολογία εύκαιρη έτσι ώστε να μην πληγώσει ποτέ τον εγωισμό της. Μάλιστα, το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στην περίπτωση του χαρακτήρα της Jasmine είναι πως πρόκειται για μία τρομερά αναγνωρίσιμη και οικεία φιγούρα στο ελληνικό κοινό, ιδιαίτερα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης όπου διανύουμε, με τις μεγαλοκυρίες των βορείων προαστίων να χάνουν εν μία νυκτί την περιουσία και το «status» τους και να είναι πλέον «αναγκασμένες» να ζήσουν μία παρατεταμένη (αν όχι παντοτινή) περίοδο «μη σπατάλης» ξεχνώντας μια για πάντα τα χλιδάτα πάρτι του παρελθόντος.

Και φτάνουμε στο κύριο χαρακτηριστικό της ταινίας που την κάνει και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα από τον ανταγωνισμό, που προφανώς δεν είναι άλλο από τη δεσποτική παρουσία της Kate Blanchet η οποία κάθε φορά που εμφανίζεται στο πανί κυριολεκτικά καταπίνει τους πάντες γύρω της, γίνεται η ύπαρξη εκείνη από την οποία δε μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω της. Παράλληλα, δεν είναι άδικο να πούμε ότι πολλοί εκ των αντιπαθούντων του Allen λάτρεψαν την ταινία μόνο και μόνο συνεπαρμένοι από την ερμηνεία της Καιτούλας ενώ πραγματικά δε χρειάζεται ΚΑΝ να σχολιάσουμε το «σκάνδαλο» που θα ανακύψει εφόσον η ίδια ΔΕΝ πάρει το χρυσό αγαλματίδιο της Ακαδημίας.

Δε θα πρέπει να παραλείψουμε βέβαια και την άρτια σεναριακή δουλειά του κυρWoody όπου έχει παραδώσει ένα κείμενο λουσμένο στο μαύρο χιούμορ με μία αφήγηση τρομερά σφιχτοδεμένη και γεμάτη εκπληκτικούς σε ανάλυση και βάθος δεύτερους ρόλους  που αναπτύσσονται με εντυπωσιακή αρμονία, με τη Sally Hawkins να δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας και τους Alec Baldwin, Andrew Dice Clay και φυσικά το Louis C.K. να σε πείθουν σε κάθε δευτερόλεπτο της ερμηνείας τους για το αγαθό (ή μήπως όχι…) των προθέσεών τους.

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Η Μπλάνσετ είναι κυρίαρχη στο πανί ακόμα και όταν δε βρίσκεται στο πλάνο, μη σου πω ακόμα και μετά που τελειώνει η ταινία. Άριστη.

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟΥ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟΥ: Ανήκω στον σκληρό πυρήνα των fans, δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός.

ATAKA ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΜΕΙΝΕΙ: Πριν φτάσω στην ατάκα από την ταινία που μου έμεινε θα κάνω μία παρένθεση για να πω την ατάκα της 11χρονης κόρης μιας φίλης μου που ζήτησε από τη μητέρα της να μείνει μαζί μας να δει την ταινία. Η μικρή λοιπόν σηκώθηκε αγανακτισμένη στο δεκάλεπτο αναφωνώντας: «Από τις βλακείες που σας αρέσει να βλέπετε, αυτή είναι η μεγαλύτερη«! Ακόμα γελάω με το πόσο «δίκιο» είχες ρε Δανάη!

Κατα τα άλλα, η Jasmine τα είπε ΟΛΑ εξομολογούμενη στα ανήψια της: Anxiety, nightmares and a nervous breakdown, there’s only so many traumas a person can withstand until they take to the streets and start screaming.

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Ε ναι, τί λέμε τόσην ώρα.