Το 19 δεν το είχα ακούσει μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησε το 21. Όταν κυκλοφόρησε δε η τελευταία δουλειά συμπαθέστατης κατά τα άλλα Βρετανίδας, αρνήθηκα πεισματικά να υποκύψω στο φασισμό της μαζικότητας όλων όσων τη «θαύμαζαν» λες και την ήξεραν κι από χτες. Ανήκα βλέπεις στην κατηγορία όλων εκείνων, των «υπεράνω», που τη θεωρούσαν υπερβολικά hip και δήθεν. Μέχρι τη μέρα που πήγα σε μία βάφτιση στη Νότια Κρήτη και για κάποιο περίεργο λόγο, το μόνο άλμπουμ που δεν είχε κολλήσει στο mp3 του iphone ήταν το «Μισητό Εικοσιένα».
Πάτησα το play αναγκαστικά, στο όριο της δυσφορίας.
Πρώτο τραγούδι. Rolling in the Deep. Μία κιθάρα τσουγκρανίζεται κάπου στο βάθος της σκηνής σε λιτό μέτρο με τη ντραμς να μπαίνει νωχελικά μετά από λίγο. Και σαν επιστέγασμά, μία φωνή από τον παράδεισο, με ένα μέταλλο που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι ανήκει σε υπαρκτό πρόσωπο. Εκπληκτικό Side One Track One, πιασάρικοι στίχοι που μιλάνε για τον ανεκπλήρωτο έρωτα και από την αρχή η πιο ξεκάθαρη προειδοποίηση από όλες:
See how I ll leave with every piece of you, Don’t underestimate the things that I will do.
Δεν ντρέπομαι να το πω, πριν μπω στο δεύτερο κομμάτι μπορεί και να το άκουσα χωρίς ίχνος υπερβολής πάνω από δέκα φορές και μάλιστα χωρίς ενδιάμεση διακοπή. Εν τω μεταξύ, συνειδητοποιώ ότι το άλμπουμ έχει 17 τραγούδια (!) και πιάνω τον εαυτό μου να πατάει με αγωνία το Next.
«Ρε λες να κάνει την έκπληξη το Αντελάκι»? Δεν του τό χα.
Δεύτερο τραγούδι. Rumor Has It. Δες το, τo ντροπιάρικο το Αντελάκι, που εκεί που έλιωνε στο Rolling in the Deep, παρουσιάζεται με έναν απρόσμενο τσαμπουκά και σαν τη Νύφη από το Kill Bill, με το σπαθί ζωσμένο στη μέση και κουνώντας το δείκτη του χεριού της εξακολουθεί να προειδοποιεί… She, She aint real, she aint gonna be able to love you like I will, she, she is a stranger, You and I have a Story, or Don’t you Remember!?
Ενθουσιασμός για το κομμάτι, με σιγουριά σε αυτά που άκουσα με περισσότερη προσήλωση από το 21.
Τρίτο κομμάτι. Τurning Tables. Βιολιά παντού, ένα πιάνο κυρίαρχο και στίχοι που κάνουν το πιο σκληρό άνθρωπο του σύμπαντος να λυγίσει. Next time I ll be braver, I ll be my own savior, When the thunder Call for me, Next time I ll be braver, I ll be my own savior Standing on my own two feet. Με αυτή την βραχνάδα και την μελωδικότητα στη φωνή να σου εντυπώνεται μετά από κοντά δέκα λεπτά ακρόασης στο μυαλό.
Πέμπτο κομμάτι. Set the Rain on Fire. Για να είμαι ειλικρινής, το συγκεκριμένο ήταν το μοναδικό κομμάτι που είχα ακούσει σχεδόν κλεφτά από τις ποστιές των φίλων μου στο facebook. Και όμως, χωρίς να είναι από τα αγαπημένα μου, παραδέχτηκα ότι η φωνή της μικρής μπορούσε και απογειωνόταν χωρίς την παραμικρή δυσκολία και σου δίνει την εντύπωση ότι μπορείς μετά από μόλις ελάχιστα κομμάτια να την ξεχωρίζεις από τις υπόλοιπες τραγουδίστριες της γενιάς της. Βut I set fire to the rain, watched it pour as I touched your face, Well it burned while I cried cause I heard it screaming out for your name.
Έκτο κομμάτι. He Wont Go. Με τους στίχους να κινούνται σε εξαιρετικά επίπεδα και με την προφορά της να είναι επιπέδου 10αριού στην κατανόηση στο Listening για το Proficiency (ακόμα και σε επίπεδο Elementary μπορείς και ξεχωρίζεις τι σου λέει), φτιάχνει ένα καθαρόαιμο ποπ ροκ τραγούδι το οποίο όμως δεν μπορείς να κατατάξεις ούτε ως ποπ ούτε ως μπαλάντα. Some say I ll be better without you, but they don’t know you like I do, or at least the sides I thought I knew
Έβδομο κομμάτι. Take it All. Συγκλονιστική ερμηνεία. Με τη «αλάνθαστη» φωνή της να αρνείται να χάσει έστω και μία νότα, αποκαλύπτεται πλέον εξ ολοκλήρου πίσω από την κουρτίνα που θεωρούσες μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι μπορεί να κρυβόταν, και με την «αρρωστημένη εμμονή» σου να βρίσκεις ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ένα ελάττωμα στο διαβολεμένο αυτό δισκάκι, να συντρίβεται χωρίς καμία ελπίδα στο στιβαρό τοίχο της εμβληματικής της παρουσίας. Still how can you walk away from all my tears, it’s gonna be an empty road without me right here. Το έχεις ακούσει και συ, τι να πούμε παραπάνω.
Όγδοο κομμάτι. I ll be waiting. Ένα τραγούδι που εύκολα θα μπορούσε να ερμηνεύει η Amy. Το πιάνο, σχεδόν δεσποτικό σε όλο το μήκος του κομματιού, με τα έγχορδα και τα πνευστά να δίνουν ένα χρώμα Νέας Ορλεάνης. Eύκολα πιάνεις τον εαυτό σου να το χορεύει τραγουδώντας φάλτσα τους στίχους του που εξακολουθούν να εξαπολύουν μαχαιριές στην καρδιά. Ι ll be waiting for you when you re ready to love me again, I put my hands up, I ll do everything different I ll be better to you.
Ένατο κομμάτι. One and Only. Μία τζάζ μπαλάντα που εξακολουθεί να υπερτονίζει τις δυνατότητες της φωνής της και κυρίως το ξεχωριστό «μαύρο» της ιδίωμα, η τσαχπίνα Αντέλ, εξακολουθεί και με κρατάει αιχμάλωτο και σχεδόν δεμένο στο πανί του καραβιού που περνάει τις Σειρήνες της Οδύσσειας να παρακαλάω να με αφήσουν να πέσω στο νερό για να φτάσω δίπλα της (μπας και τελειώσει κάποια στιγμή και αυτό το κείμενο). So I dare you to let me be your, you re one and only, I promise I am worthy to hold in your arms, so give me the chance to prove I am the one who can walk the mile, until the end starts
Δέκατο τραγούδι. Lovesong. To πρώτο Cover. In Cure we Trust (και τους περιμένουμε και για live το καλοκαίρι!)
Ενδέκατο τραγούδι. Someone like you. «If you ever had a broken heart you ll remember it now» Νομίζω ότι κάθε άλλη λέξη από αυτές που χρησιμοποίησε ο παρουσιαστής είναι το λιγότερο περιττή. Εύκολα στα πέντε καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, αν όχι εύκολα, με απόλυτη σίγουρα στα πέντε που άκουσες περισσότερο σε ότι τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό πρόγραμμα παρακολούθησες. Και μάλιστα απόλυτα δίκαια. Never mind I ll find someone like you, I wish nothing but the best for you.
Κάπου εδώ λέω να σταματήσω. Νομίζω δεν υπάρχει καν λόγος να συνεχίσω μέχρι το δέκατο έβδομο κομμάτι. Το «21» είναι για μένα ξεκάθαρα «σχεδόν» στην κορυφή της λίστας των καλύτερων LP που άκουσα φέτος σε οποιοδήποτε είδος μουσικής, Ελληνικής ή Ξένης, με την πρωτιά να κρίνεται κυριολεκτικά στα σημεία σε σχέση με το Νούμερο Ένα. Και σίγουρα δεν θα μπορέσω να γράψω τόσα πολλά για το αυριανό άλμπουμ, παρόλα αυτά νομίζω ότι δε θα μπορούσα να το έβαζα στο Νο2 αν και η Αντελ μπορεί και να την αξίζει την κορυφή και άδικα να της την στερώ. Γιατί η αλήθεια είναι ότι το άλμπουμ της το άκουσα άπειρες φορές ξανά και ξανά, σίγουρα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Το παραδέχομαι, εθίστηκα στη φωνή της.
Και μία πρόσθετη παρατήρηση. Ένας από τους λόγους που δεν μπορώ πλέον να αντέξω τα Ελληνικά τραγούδια, είναι γιατί όλα μα όλα βγαίνουν σαν τα προκατ και πάντα μα πάντα αφορούν την καψούρα και τον παράφορο έρωτα που για κάποιο λόγο τους τελείωσε άδικα και τους έριξε στο αλκοόλ. Και σε προσωπικό επίπεδο, δεν μπορώ να ταυτιστώ με έναν μπεκρή καψουροέρωτα που αρχίζει και τελειώνει με τους ίδιους προβλέψιμους κακοστίχους και την ίδια προχειρογραμμένη Φοιβομελωδία.
Με την Αντελίτσα όμως τα πράγματα αποδείχτηκαν διαφορετικά. Η μικρή Βρετανίδα, με ένα ιδιαίτερο class και μία απίστευτη αξιοπρέπεια στην παρουσία της στη σκηνή, με έκανε να ξανασκεφτώ πόσο όμορφα είναι να αγαπάς, να σε προδίδουν και συ να μη λυγίζεις, να εξακολουθήσεις να αγαπάς, και να μην πάυεις ποτέ να πιστεύεις ότι ο έρωτας υπάρχει, έστω και κάπου κρυμμένος όπου εσύ να μην μπορείς να το βρεις. Έστω και Ποτέ.
Και παρόλα αυτά να μην παύεις ποτέ να πιστεύεις ότι υπάρχει. Και να μην παύεις ποτέ να ερωτεύεσαι, να κουτουλάς και όμως ακόμα να αγαπάς.
Και για αυτό, εγώ, θα την αγαπάω για πάντα.
YΓ.
Για να μη νομίζεις ότι το ξέχασα, στο 21 υπάρχει και το Don’t you Remember.
To Τέταρτο κομμάτι που προσπέρασα στην αριθμητική ροή.
Τί πρέπει να ξέρετε για αυτό?
Ήταν το μοναδικό τραγούδι τα τελευταία δέκα χρόνια που με έκανε και βούρκωσα.
Αυτό.
Τα albums που δεν κατάφεραν να μπουν στην εικοσάδα εδώ
To απίστευτα ενδιαφέρον Google Reader της Blogovision εδώ
The Story till now
No3 Florence + the Machine «Ceremonials» Νο4 Duran Duran «All you need is Now»
Νο5 Panic at the Disco «Vices and Virtues» Νο6 Feist «Metals»
No7 Eddie Vedder «Ukalele Songs» No8 The Rapture «In the Grace of your Love»
No9 Coldplay «Mylo Xyloto» No10 Cults «Cults»
Νο11 Vasilikos Galani «Live at Gazarte» Νο12 Kasabian «Velociraptor»
Νο13 Ιmany «The Shape of a Broken Heart» Νο14 Ηard Fi «Killer Sounds»
No15 The Elder Scrolls V Skyrim «OST» No16 The Decemberists «The King is Dead»
Νο17 TV On The Radio «Nine Types of Light» No18 M83 «Hurry Up, We re Dreaming»
No19 Wilco «The Whole Love» Νο20 Foster the People «Torches»
Pingback: Vasilakos.org – Heroes Rule the Universe – Album Νο1 for 2011 Tori Amos «Night of Hunters»
Pingback: Vasilakos.org – Heroes Rule the Universe – Τοp Everything 2011!