Aftershock (2010)

Η πρώτη φορά που το Aftershock τράβηξε την προσοχή μου ήταν όταν στις 14/3 διάβασα (εδώ) ότι μετά το φονικό τσουνάμι στην Ιαπωνία η προβολή της συγκεκριμένης ταινίας όπως και το «Hereafter» του Clint Eastwood, αναβλήθηκαν επ’ αόριστον. Έχοντας ήδη δει το trailer της δεύτερης ταινίας και γνωρίζοντας το παρελθόν του «Βιβλικού Κλιντ» δεν απόρησα ιδιαίτερα, το γεγονός όμως ότι το Aftershock ήταν παραγωγή Κινέζικη μου κέντρισε το ενδιαφέρον κυρίως έχοντας στο μυαλό μου την αυστηρή λογοκρισία που επικρατεί ακόμα στην Ασιατική χώρα. «Τί μπορεί να έχουν γυρίσει» αναρωτήθηκα και κάνοντας μία μικρή έρευνα στο διαδίκτυο πληροφορήθηκα ότι η ταινία είχε γυριστεί σε φορμάτ της IMAX, το οποίο δίνει εικόνες πραγματικά υψηλής ευκρίνειας (και μάλιστα η ταινία ήταν συμπαραγωγή όπου συμμετείχε η ίδια η ΙΜΑΧ) οπότε τα torrents πήραν αμέσως φωτιά. Παράλληλα άνοιξα το IMDB για να μάθω λίγα πράγματα για το story: «Η πραγματική ιστορία του σεισμού της Τανγκσάν που έγινε στις 28 Ιουλίου του  1976.»

Και θα αναρωτηθείς «ε, και τί έγινε, εγώ δεν το έχω ξανακούσει ποτέ αυτό το γεγονός, πόσο μάλλον αυτή την άγνωστη πόλη της Κίνας». Ούτε εγώ. Και όμως ο σεισμός αυτός, που διήρκεσε 23 μόνο δευτερόλεπτα θεωρείται ο φονικότερος σεισμός του 20ου αιώνα, έχοντας 260.000 θύματα!

Η ταινία αφηγείται την ιστορία μίας παραδοσιακής κινέζικης οικογένειας και πως αυτή ήρθε αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα της βιβλικής καταστροφής. Την ωρα του σεισμού οι γονείς βρίσκονται μακριά από τα παιδιά τους. Το φως της ημέρας αποκαλύπτει ότι ένας όγκος τσιμέντου έχει καταπλακώσει τα δίδυμα αδερφάκια. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Ο πατέρας είναι ήδη νεκρός. Η μητέρα καλείται να πάρει μία τραγική απόφαση. Αν οι διασώστες σώσουν το κορίτσι, το αγόρι θα πρέπει να πεθάνει. Αν σωθεί το αγόρι, τότε το κορίτσι θα είναι νεκρό. Η μητέρα αρνείται κλαίγοντας γοερά. Ο χρόνος περνάει. Η απόφαση λαμβάνεται, παρά το γεγονός ότι ο πόνος είναι δυσβάσταχτος. Το αγόρι χάνει το χέρι του, και η μητέρα φεύγει από τα ερείπια κρατώντας τη νεκρή της κόρη στην αγκαλιά της. Η οικογένεια συνεχίζει με τους επιζώντες, το κορίτσι παραμένει στην αγκαλιά του νεκρού πατέρα της για να ταφεί.

Τί συμβαίνει όμως όταν η μικρή ανοίγει τα μάτια της, και «ανασταίνεται» από τους νεκρούς, σαν να της δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία για να ζήσει? Ή μήπως όχι? Το νεαρό κορίτσι δε μιλάει, δε χαμογελάει, δε συμπεριφέρεται σαν τα παιδιά της ηλικίας του. Η παιδική της αθωότητα έχει εξαφανιστεί μαζί με τη χαμένη της οικογένεια. Οι θετοί της γονείς, κάνουν ότι μπορούν για να διευκολύνουν τη ζωή της, η ίδια όμως δείχνει να μη μπορεί να μην ξεπεράσει το βίαιο χωρισμό από τους βιολογικούς της γονείς. Μεγαλώνει, ενηλικιώνεται, η καρδιά της παραμένει όμως διαρκώς κάτω από τη τσιμεντένια πλάκα που της στέρησε ότι μέχρι τότε θεωρούσε δικό της. Τους γονείς της και το μικρό της αδερφό. Παρόλα αυτά δεν τους αναζητάει. Τους θεωρεί νεκρούς. Και έτσι μαθαίνει να ζει μόνη της. Ενηλικιώνεται μόνη της. Γίνεται μητέρα μόνη της, μη έχοντας δίπλα της κανέναν. Κατ’ επιλογή. Η μοναξιά είναι ο δρόμος που της επέβαλε η μοίρα και αυτόν απαρέκλιτα ακολουθεί.

Kαι στην πλευρά των ζωντανών? Καθ’ όλη τη διάρκεια της πρωτότυπης παράλληλης αφήγησης των δύο αυτών θλιβερών ιστοριών, βλέπουμε ότι τη στιγμή που ο γιος της οικογένειας προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου της αδερφής του, η μητέρα αρνείται να αποδεχτεί την πραγματικότητα, και δε συμβιβάζεται με την ιδέα του χαμού της κόρης της, μη καταφέρνοντας να συγχωρέσει τον εαυτό της για τη «διαταγή εκτέλεσης» του ίδιου της του παιδιού. Αρνείται να φύγει από την πόλη που κατέστρεψε την οικογένειά της, και παραμένει πιστή στις κινεζικές παραδόσεις, προσδοκώντας την επιστροφή των πνευμάτων των νεκρών και τη συγχώρεση. Αρνείται να ξαναπαντρευτεί, μένοντας πιστή στην οικογένεια της καρδιάς της. Αρνείται να μείνει με το γιο της, ακόμα και όταν βλέπει το εγγονάκι της, έχοντας αποδεχτεί ότι η ποινή της για την απόφασή της είναι να μείνει για πάντα μόνη και δυστυχισμένη. Κάτω από τα τσιμέντα του σεισμού, δεν χάθηκαν μόνο ο σύζυγος και το ένα της παιδί. Εκεί, στα ίδια χαλάσματα, εγκλωβίστηκε και πέθανε και η ίδια. Και μιας και η ίδια ήταν η μόνη που έμεινε ουσιαστικά χωρίς επιφανειακές πληγές από το σεισμό, η απομόνωση της από τον υπόλοιπο κόσμο είναι αυτό που εκείνη κρίνει δίκαιο για να βρει το πνεύμα της, τη θέση που του αρμόζει στο μετά θάνατον παζλ των ψυχών.

Δύο Γυναίκες, δύο διαφορετικοί δρόμοι, μία κοινή μοίρα. Η κοινωνική (και κυριολεκτική) «ορφάνια» και η μοναξιά. Το τέλος? Λυτρωτικό και σπαραξικάρδιο. Σε διαβεβαιώνω, δεν πρόκειται να το ξεχάσεις ποτέ.

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Δε θέλω να αναφερθώ στο επίπεδο των συγκλονιστικών οπτικών εφέ των σκηνών του σεισμού, νομίζω δεν είναι απαραίτητο. Απλά να σημειώσω ότι η ταινία ήταν η πρόταση της Κίνας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας, αλλά δεν πέρασε την προεπιλογή (την πρόλαβε στο νήμα ο «Κυνόδοντας»). Μετά τις 2ώρες και κάτι ψιλά που διήρκεσε, την τοποθέτησα αβλεπί στην κορυφή της λίστας με τις «Συγκινητικότερες ταινίες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου». Ειλικρινά, τελευταία φορά που με θυμάμαι να κλαίω στο σινεμά, ήταν όταν είχα δει το «Dead Poets Society» όπου στο τέλος είχα ξεσπάσει (και για περίπου 30 δευτερόλεπτα, χρόνο-ρεκόρ!). Νομίζω ότι εδώ έκλαψα περισσότερο. Όχι μόνο σε κυβικά δακρύων όσο και σε χρόνο. Θα μπορούσες να πεις και ότι «πλάνταξα»!

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟΥ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟΥ: Οι κινέζικοι διάλογοι είναι σε κάποιο σημείο τους κουραστικοί. Νομίζω τα γιαπωνέζικα είναι ελαφρότερα (ξέρω… ή «ελαφρύτερα» ή το πολύ πολύ «ελαφρόπετρα»!) στο αυτί… Καρδούλα, βελάκι «Kokuhaku» (στα «προσεχώς»…)

ΜΟVIE TRIVIA: 260.000 Νεκροί είναι πολλοί. Και όμως ο σεισμός της Τανγκσαν είναι ο δεύτερος φονικότερος στη λίστα μετά από αυτόν που έλαβε χώρα το 1556 στην επαρχία της Σαανξί (ναι, πάλι στην Κίνα…) όπου και είχε 850.000 θύματα. (εδώ)

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Την ταινία την είδα δύο φορές. Τη δεύτερη με κάτι φίλους μου όπου τους είπα ότι το τέλος είναι πολύ συγκινητικό. Μία κουβέντα θα πώ. «Κάποιοι» (ονόματα δε θα πω, υπολήψεις δε θα θίξω…) έκλαιγαν ΣΕΡΙ επί δύο ώρες! Μάλιστα η ατάκα που έγραψε ιστορία ήταν «Καλα δεν περίμενα ποτέ ότι η πιό χαρούμενη στιγμή της ταινίας, θα ήταν ο θάνατος του Μάο Τσε Τούνγκ«! (την οποία άκουσα από δύο δακρυσμένα μάτια, με φωνή εν μέσω μυξομάντιλου Zewa!) 😀 Επίσης αν έχεις καλό ηχοσύστημα, θα αναγκαστείς γρήγορα να χαμηλώσεις την ένταση της φωνής. Δες το και θα καταλάβεις το γιατί.

Rating: 9 Αστεράκια για τη Αρχαία Ελληνική (συγνώμη…) Κινέζικη Τραγωδία του 2010.