«The Dark Knight Rises» Review

Rating:

Δισεκατομμυριούχος εισοδηματίας γκάτζετάκιας που βαριέται τη ζωή του (ακαμάτης κατά κύριον επάγγελμα), αναλαμβάνει για 3η φορά να σώσει την πόλη που έχει ήδη σώσει ΔΙΣ (και οι κάτοικοί της ούτε ζωγραφιστό δε θέλουν να τονε βλέπουν), ερχόμενος αντιμέτωπος με έναν εχθρό από τα παλιά (how chic). Στο πλευρό του ~~η Catwoman και ο Robin~~ ψιλόλιγνο θελκτικό σαδομαζο μελαχροινάκι με προφορά βόρειου Liverpool και ο κοσμαγάπητος όσο και βασανισμένος από τη ζωή πρώην γκόμενος της «ILoveTheSmiths slash ΨΟΦΑΣΚΥΛΑ slash Summer» (ο οποίος βέβαια από το χωρισμό του και μετά, δεν έχει αλλάξει έκφραση προσώπου) με τους οποίους, και αφού πρώτα έχει φάει το ξύλο της ζωής του, καταφέρνει και σώζει το Γκό(Ντάμ)Θαμ από τον πυρηνικό εφιάλτη.

Αν θέλεις να πας να δεις την ταινία σταματάς κάπου εδώ.

Και η άποψή μου είναι ότι ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΑΣ, αλλά.

Αν μη τί άλλο θα έχεις άποψη για αυτά που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια του κειμένου. Η ταινία είναι σίγουρα ένα από τα σημαντικότερα εικαστικά γεγονότα της χρονιάς και όχι άδικα. Γιατί ότι και αν έχει ο καθένας από εμάς να προσάψει στο Nolan, ο άνθρωπος το κατέχει το αντικείμενό του και σίγουρα το όνομά του θα μείνει χαραγμένο με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ξεκινώντας από το Memento και καταλήγοντας στην Ανά(σ)ταση του Σκοτεινού Ιππότη, ο φίλος Κρίστοφερ αποδεικνύει διαρκώς ότι μπορεί να αποτυπώσει στο πανί εικόνες που δε θα ξεφτίσουν ποτέ από το μυαλό μας. Έτσι και στον Ιππότη του, μας δίνει ένα καταιγισμό από χτυπήματα στο στομάχι παρουσιάζοντας μία άρρωστη πόλη γεμάτη ανθρώπους ποτισμένους με μίσος, φθαρμένους ήρωες, και την εικόνα ενός μέλλοντος που δεν απέχει πολύ από αυτά που προβάλονται καθημερινά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.

Τα θετικά όμως του Batman δυστυχώς ξεκινάνε και σταματάνε στο ίδιο σημείο. Στην εικόνα. Γιατί σε ότι αφορά όλα τα υπόλοιπα, η ταινία είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ Ναυάγιο.

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ SPOILERS.

O Nolan είναι τεράστιος σκηνοθέτης. Για την ακρίβεια είναι πλέον «Σκηνοθέτης Μεγέθους». Το «The Dark Knight Rises» έχει τα πάντα. Λίγο από «James Bond» με αεροπλάνα να μανταλώνουν αεροπλάνα και στρατιώτες να επιδίδονται σε εναέριο ραπέλ, λίγο από «Independence Day» με ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΕΣ κατεδαφίσεις ολόκληρων σταδίων αλλά και καμιά δεκαριά γεφυριών, και φυσικά με τη βοήθεια του νεότευκτου αεριωθούμενου «Bat», και λίγο από «Transformers» μιας και μπορεί πλέον να αποφεύγει ρουκέτες γυρνοβολώντας ανάμεσα στους ουρανοξύστες του Gotham σαν σύγχρονος Μαυροφορεμένος Optimus Prime. Καλά τα Blockbusters και εννοείται ότι υπάρχει μία κατηγορία κοινού που τα καταναλώνει με καταιγιστικούς ρυθμούς αλλά άλλης αντιμετώπισης χρήζει μία ταινία τύπου «Battlefield» και άλλης ένα κόμικ με τη διαχρονικότητα του Batman.

Και δυστυχώς ο Batman αντιμετωπίστηκε από τον Nolan όχι σαν Comic αλλά σαν Cartoon.

Για να εξυπηρετηθούν οι σκηνές μάχης αλλά και το χτίσιμο του σκληροτράχηλου χαρακτήρα του Bane αλλά και ολόκληρης της «Επανάστασης» (θα επανέλθω σε αυτό αργότερα) βλέπουμε πράγματα που αν ξεκινήσει κάποιος δε μπορεί εύκολα να ξεπεράσει, ιδιαίτερα όταν η συγκεκριμένη τριλογία έχει τέτοιο φανατικό κοινό. Όταν ο Gordon (ο χαρακτήρας που ερμηνεύει ο Gary Oldman) παγιδεύεται από τους ανθρώπους των υπονόμων και ενστικτωδώς βουτάει στο ρεύμα του νερού για να σωθεί, ο ~~Robin (sorry πάλι…)~~ νεαρός αστυνομικός Blake κυριολεκτικά από το πουθενά πάει στην έξοδο του πλησιέστερου υπονόμου (λες και ΟΛΟΚΛΗΡΟ Gotham ΕΧΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΑΝ!) έτσι επειδή το είδε το προηγούμενο βράδυ στον ύπνο του και σώζει τον Gary από βέβαιο πνιγμό. Πού το κατάλαβε κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να το εξηγήσει. ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΡΟΛΟ, αρκεί να φανεί η Ηρωική Φύση του μικρού. Όταν ο Bane εισβάλει έπειτα από αυστηρό σωματικό έλεγχο και πέρασμα από metal detector στο Χρηματιστήριο του Gotham, και αφού η είσοδος είναι περικυκλωμένη από αστυνομικούς εξέρχεται του χώρου με (wait for it…) 4 ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΕΣ (!) για να ξεκινήσει η πρώτη σκηνή καταδίωξης της ταινίας. Πώς κατάφεραν και έβαλαν όχι μία, ΤΕΣΣΕΡΙΣ μηχανές στο Χρηματιστήριο, κανείς δε χρειάζεται να το εξηγήσει. ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΡΟΛΟ, αρκεί που μπορούμε πλέον να επαναφέρουμε το Batman από την αφάνεια στην επιφάνεια. Και δυστυχώς τα κενά και οι απορίες του αγνού όσο και τίμιου θεατή, δε σταματάνε εδώ. Όταν ο Bane φυλακίζει τον Bruce κάπου σε ένα πηγάδι στο Αφγανιστάν, ο ήρωας καλείται να το ανέβει δεμένος προκειμένου να φτάσει στην ελευθερία του. Ο Bruce λοιπόν, ξεκινάει δεμένος με ένα σκοινί ασφαλείας, και ανεβαίνει προσ την κορυφή κρεμασμένος από τα εξογκώματα του πηγαδιού. Κάπου προς το τέλος οπμως σταματάει την ανάβαση και αποφασίζει ως άλλος πρωταγωνιστής του Assasins Creed να επιχειρήσει το γνωστό σε όλους μας Leap of Faith προκειμένου να πιαστεί από μία πλατφόρμα που θα τον οδηγήσει στην ελευθερία. Ο Bruce προφανώς δεν τα καταφέρνει, το περίεργο όμως είναι ότι όταν αποτυγχάνει τον βλέπουμε και πέφτει στο κενό για να τον σώσει λίγο πριν το θάνατο το ΣΚΟΙΝΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. Ναι. Προφανώς αυτός ο βλάκας που κρατάει το σκοινί, το κρατάει μοναχά για το μπούγιο χωρίς να αισθανθεί την ανάγκη να το τεντώσει ή απλά είναι φαν του Spiderman. Και κάτι ακόμα. Αφού έχει σκαρφαλώσει μέχρι λίιιιιγο πριν το χείλος του πηγαδιού, ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΗΔΗΞΕΙ ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΔΕ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΕΞΕΧΟΥΝ? Ούτε αυτό παίζει ρόλο. Όλα θυσιάζονται στην ανάγκη του Nolan να προβάλει μεγαλεπήβολες εικόνες με σπασμένους ήρωες που στο τέλος βρίσκουν το φως στην ψυχή τους και Ανασταίνονται από τις Στάχτες τους. Δεν ακουμπάω KAN το γεγονός ότι το τελευταίο 20λεπτο πριν εκραγεί η πυρηνική βόμβα, η οποία στην περίπτωσή μας, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΚΠΕΜΠΕΙ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ αλλά κάνει ΜΠΟΥΜ με ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ (νάτος πάλι ο Bond), αντιμετωπίζεται σαν κλωτσοσκούφι, κουτουλώντας οτιδήποτε προεξέχει στο Gotham και δεν εκρήγνυται παρά ΜΟΝΟ όταν οι κάτοικοι του Gotham είναι τόσο ασφαλείς που μπορούν και βλέπουν το πυρηνικό μανιτάρι από τα παράθυρα ενός σχολικού λεωφορείου παίζοντας παλαμάκια και δίνοντας ο ένας στον άλλο High Five. Ναι, το ξέρω, έγραψα Πυρηνικό Μανιτάρι. ΤΙ ΧΑΡΑ για τα παιδιά του Gotham!

Πολλοί θα πουν ότι «φίλε είναι κόμικ και εσύ προσπαθείς να δώσεις ερμηνεία σε ένα χάρτινο ήρωα». Και εδώ είναι η δεύτερή μου ένσταση. Ο Batman δεν είναι ο κλασσικός υπερήρωας. Ο Batman δεν είναι Superman, δεν είναι Captain America, δεν είναι Thor, δεν είναι ΚΑΝ Iron Man (καλά, ούτε λόγος για Hulk…). Ο Batman είναι ένας κοινός άνθρωπος που αγωνίζεται με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών που του παρέχει αφειδώς ο Mr Fox ενάντια όχι σε υπερήρωες αλλά σε αρρωστημένα μυαλά (Joker) άντε στη χειρότερη Ninjas (Ra’s). Από τη στιγμή λοιπόν που στην πλοκή δεν ανακατεύονται Θεοί και Αστραπές, η αντιμετώπισή του θα έπρεπε να είναι ανθρώπινη και όχι Μυθολογική. Δε μπορεί για 8 χρόνια, όπου είναι και ο χρονικός ορίζοντας ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη ταινία της τριλογίας, ο ήρωας να προβάλλεται κουτσός και απόκληρος και μέσα σε έξι μήνες να γίνεται αριστούχος απόφοιτος την Σχολής Μιγιάγκι ΔΙΣ (μιας και πάλεψε έχασε και ξαναπάλεψε και ΚΕΡΔΙΣΕ!). Με τον ίδιο τρόπο δε δικαιολογείται ο διακτινισμός του από το Αφγανιστάν, Πακιστάν, που τον είχαν δε μάθαμε, στο Gotham μέσα σε ένα βράδυ, ΕΚΤΟΣ και αν ΣΥΝΟΡΕΥΟΥΝ ΟΠΟΤΕ ΠΑΣΟ! Ο Batman είναι πάνω από όλα άνθρωπος, όχι εξωγήινος και δε μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν τον Superman ο οποίος πριν δώσει μπουνιά στον αντίπαλό του κάνει δυο φορές το Γύρο της Γης.

Και ήρθε η ώρα της Επανάστασης. Το «Eat the Rich» μπορεί να είναι το όνειρο ζωής κάθε αντικαθεστωτικού επαναστάτη (και φυσικά μία ακόμα τραγουδάρα των Aerosmith) αλλά στην ταινία καπηλεύεται βάναυσα. Ποτέ δε μάθαμε αν ο κόσμος έκανε καλά ή κακά που επαναστάτησε. Ο Αθώος Γκοθαμίτης, σκότωσε όσους σκότωσε, το γείτονά του που είχε περισσότερα λεφτά, τον τραπεζίτη που τού βγαλε το σπίτι στο σφυρί, γύρισε την πλάτη του στην αστυνομία που επί πέντε μήνες ζούσε παγιδευμένη στους υπόνομους του Gotham (αλήθεια, γιατί δεν τους καθάρισε όλους ο Bane δεν το χώνεψα ούτε μιά στιγμή, να δεις που ήταν στις καλές τους και τους λυπήθηκε προφανώς…) και μετά ζήτησε τη βοήθειά της προκειμένου να ξεφορτωθεί τον τρέχοντα εχθρό που έγινε ο Bane. Όλα τσάτρα πάτρα, για να φτάσουμε στην τελική σκηνή όπου 3.000 ΗΡΩΙΚΟΙ αστυνομικοί με γκλομπ στα χέρια επιτίθενται σε 1000 οπλισμένους σαν αστακούς επαναστάτες με έξτρα κάβα τρία BatMobiles για συμμάχους (!) και παρόλα αυτά καταφέρνουν και φτάνουν τη μάχη στο επίπεδο «Σώμα με Σώμα» (όταν οι «κακοί» θα μπορούσαν ΠΑΝΕΥΚΟΛΑ να τους έχουν σκοτώσει ΟΛΟΥΣ πριν καν πλησιάσουν στα 200 μέτρα). Ούτε αυτό όμως παίζει ρόλο. Η σκηνή γυρίστηκε, ο Batman αποσύνδεσε το αναισθητικό από τη μάσκα του Bane… Όλοι ευχαριστημένοι.

Και ερχόμαστε στην τέταρτη και τελευταία ένστασή μου για την ταινία. Τον ολοκληρωτικό ευτελισμό των χαρακτήρων. Είναι ανεπίτρεπτο για ένα σκηνοθέτη του βεληνεκούς του Nolan να κατεβάζει το χαρακτήρα του Michael Cane στο επίπεδο ενός κλαψιάρη μπάτλερ. Είναι η κυρίαρχη πατρική φιγούρα για τον ορφανό ήρωά μας, δεν μπορείς να τον ξεφτιλίζεις, με ένα σενάριο που δέχτηκε την ύπαρξη «ενός γράμματος που υπήρχε, χωρίς να έπρεπε να υπάρχει, και που δεν έπρεπε να διαβαστεί και για αυτό κρύφτηκε και μετά κάηκε, αλλά έλεγε ότι δε σε αγαπάει, πίστεψέ με, και αντίο φεύγω». Δε μπορεί να βάζει τον ζωτικό οργανισμό της ύπαρξης του Batman τον κύριο Φοξ μπροστά στο δίλημμα να βάλει μπρος τον πυρηνικό αντιδραστήρα θέτοντας σε κίνδυνο ολόκληρο τον κόσμο έχοντας όμως την εναλλακτική ΑΠΛΑ να πλημμυρίσει τον τόπο και να τελειώσουν όλα θυσιάζοντας μονάχα τη ζωή του (πράγμα που στο μυαλό μας, εννοείται ότι είναι διατεθειμένος να κάνει) ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ για να πάρει ο κακός στα χέρια του τον πυρήνα του αντιδραστήρα. Δε μπορεί να παρουσιάζει επί δύο ώρες τον Bane ως την προσωποποίηση του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΑΚΟΥ και τον ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΕΧΘΡΟ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ και στην τελευταία σκηνή να τον γελοιοποιεί παρουσιάζοντας ότι το κίνητρό του ήταν… Ο ΕΡΩΤΑΣ! MA ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ, ο ΕΡΩΤΑΣ?

Και κυρίως ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να θέλει 90 Δευτερόλεπτα για να γίνει το Gotham ΚΟΥΓΚΙ και να βάζει τον Batman να γλωσσοφιλιέται με ~~την Catwoman (ουπς…)~~ το Αγγλιδάκι.

Αν σέβεσαι τον ήρωα που έχεις αναλάβει να αποτυπώσεις στο πανί, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΣΑΙ ΕΤΣΙ.

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Οι εικόνες του Nolan είναι αριστουργηματικές. To TouchDown με το γήπεδο να καταρρέει, ο Batman όρθιος στην κεραία με το Gotham πιάτο και φυσικά το «Άναψε τη Φωτοβολίδα» προκάλεσαν επιφωνήματα ενθουσιασμού στο multiplex. Ευχάριστη έκπληξη η Αννούλα η Χάθαγουεη, η οποία επισκίασε τους πάντες με την εμφάνισή της και έκλεισε στόματα. Ίσως ο πληρέστερος σεναριακά χαρακτήρας του έργου.

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟΥ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟΥ: Η χειρότερη στιγμή του έργου, είναι «χωρίς αντίπαλο» η πρότελευταία του. Η σκηνή όπου ο Alfred πίνει τις ποτάρες του στη Γαλλική Ριβιέρα, αφού ο Batman (θεωρητικά πάντα) έχει πεθάνει, και ξαφνικά φωτίζεται το πρόσωπό του. Η σκηνή θα μπορούσε να είχε τελειώσει απλά εκεί. ΟΧΙ. Ο Nolan μας έδειξε τον Bruce να χαιρετάει το μπάτλερ του και την πλάτη της Selina την οποία είχε για συνοδεία. Όλοι μιά Χαρούμενη Οικογένεια δηλαδή, τίποτα για να δουλέψει έστω και λίγο το μυαλό του θεατή από μόνο του. Όλα μασημένα και στο στόμα. ΛΑΘΟΣ ΜΕΓΑΛΟ ΑΥΤΗ Η ΣΚΗΝΗ. Μεγάλο και ανεπίτρεπτο για ένα σκηνοθέτη του επιπέδου του Nolan ο οποίος μπορώ να ορκιστώ, ότι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να έδωσε το παρόν στο τελικό edit της ταινίας του.

ΜΟVIE TRIVIA: Ο Christopher Nolan είπε ότι το θεματικό επίκεντρο του TDKN είναι ο «Πόνος«. Για το For Batman Begins ήταν ο «Φόβος» kai gia to Τhe Dark Knight ήταν το «Χάος«.

ATAKA ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΜΕΙΝΕΙ: Δυστυχώς, κάτι ακόμα που μας έλειψε σε αυτή την ταινία ήταν οι ατάκες. Μόνη ελπίδα στάθηκε η Selina η οποία είχε ένα διάχυτο χιούμορ σε όλα της τα περάσματα από την οθόνη, πλην αυτού που πρόδωσε το Batman. Στο πρώτο Batman σχεδόν όλες οι ατάκες του Bruce είχαν μία τεράστια ενέργεια και έμοιαζαν να έβγαιναν απευθείας από το κόμικ. Στο The Dark Knight, οι ατάκες φεύγουν βροχή εκατέρωθεν, η μάχη Joker και Βatman μοιάζει (και είναι) περισσότερο λεκτική παρά σωματική. Στο TDKR μείναμε με τα ψευτοτσιτάτα της επανάστασης. Παρόλα αυτά Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ήταν όταν η Μαριόν Κοτιγιάρ είπε το φαιδρό «His only crime was that he loved me» όπου ΟΛΟΚΛΗΡΟ το σινεμά ξέρασε ουράνια τόξα… #eleos #emetoulis

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό θέαμα, σαφώς όμως κατώτερο των προσδοκιών και του Μύθου του Σκοτεινού Ιππότη.