Album Νο3 for 2011 Florence and the Machine “Ceremonials”

Από καιρό έχω σποιλάρει ότι η κορυφαία πεντάδα μου για τη φετινή blogovision είναι τόσο mainstream που μπορεί να παίξει εύκολα και σε παιδικό πάρτυ! Αυτό βεβαια κάνει πιό εύκολο το να κάτσεις και να γράψεις ένα κείμενο 250 λέξεων για μία μπάντα που έχει ακουστεί όσο λίγες μέσα στη χρονιά που σε λίγες μέρες μας αποχαιρετά (2011, πούλο και να μην μας γράφεις…). Αλήθεια όμως, από πού να ξεκινήσεις να γράφεις όταν το θέμα είναι η ξεχωριστή (άραγε είναι αρκετός ο χαρακτηρισμός???) φωνή της Φλορενς Λέοντιν Μαιρυ Γουέλsh. Γιατί ας μην γελιόμαστε. Δεν ξέρω ποιοί είναι ακριβώς οι «& The Machine» αλλά χωρίς την «δεν θα βάλω επίθετο για να τη χαρακτηρίσω θα με πείτε γραφικό» φωνή της Florence τους έβλεπα στην καλύτερη να ανοίγουν τις ανα τον κόσμο Πριμαβέρες, εκεί στο μισαωράκι 14:30-15:00. Και άντε, επειδή σε βλέπω και είσαι λίγο περίεργος, να σου πω ότι τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ κάνουν ροτέησιον και χρησιμοποιούνται από τη Florence ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε προγράμματος. Κάτι σαν τους/τις Nouvelle Vague δηλαδή στο λιγότερο βαρετό (πολύ λιγότερο όμως…).

Φτάνοντας τώρα στην αυτή καθαυτή κριτική για το Ceremonials θα κλέψω ένα σχόλιο του @ludens. Οι τρεις πρώτες μου θέσεις είναι περισσότερο συναισθηματικές και λιγότερο ουσιαστικές. Το Νο3 θα μπορούσε με εξαιρετική άνεση να είναι στην πρώτη θέση (όπως και το αυριανό Νο2), με τις διαφορές τους στην ουσία να είναι μηδενικές. Και φυσικά, το Ceremonials είναι ένα εξαιρετικο δισκάκι, όπως ήταν και το «Lungs» που προηγήθηκε. Δεν είναι μονάχα οι στίχοι που ξεχειλίζουν συναίσθημα, και οι μελωδίες που ακούγονται στα αυτια σου απίστευτα οικείες. Είναι πάνω από όλα αυτό το Godsent μέταλλο της Φλώρενς που και μεταφρασμένο το «ΧΧΧ Ενθύμιον» του Notis να σου τραγουδούσε εσύ θα υποκλινόσουν στο μεγαλείο της παρουσίας της (εννοείται όχι στη σκηνική, εκεί ο Άρχοντας υπερέχει αισθητά, μην τρελλαθούμε κιόλας…)

Και μία επιπλεόν παρατήρηση. Τώρα τελευταία έχουν γίνει πολύ «της μοδός» οι Αντιτηλεοπτικές στάρ. Η τραγουδίστρια των Gossip όπως και η Αντελίτσα, είναι χοντρές (το Αντελάκι μάλιστα δε θα το δεις ποτέ να φοράει κάτι διαφορετικό από ένα μαύρο φόρεμα). Η Amy ήταν άσκημη. Το ίδιο ισχύει και για τη Φλορενς. Ώρες ώρες, κυριολεκτικά δε βλέπεται. Το περίεργο είναι όμως, ότι όπου και αν τη δεις να τραγουδάει, είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορέσεις ποτέ καν να σκεφτείς για αυτή με το που θα τελειώσει το κομμάτι που ερμηνεύει.

Τόσο αισθαντική. Τόσο συναρπαστική. Τόσο μα τόσο μεγάλη φωνή.

Στο βιντεάκι της ημέρας δε χρειάζεται να βαλω ούτε το (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…) «Lover to Lover«, ούτε το «Only if for a night«, ούτε τα «Breaking Down» και «Shake it Out» που είναι στη δεκάδα με τα πιό πολυακουσμένα μου τραγούδια για το 2011.
Θα βάλω αυτό. Έτσι για να πάρεις μία ιδέα για τι σου μιλάω τόσην ώρα…

Συμπερασματικά?

Δώσε κι άλλο μωρή Αρρώστεια Φλόρενς!