Project «Adopt Greece».

Τη Δευτέρα το πρωί με το που ξύπνησα η πρώτη είδηση που “χάιδεψε” τα αυτιά μου ήταν το ότι είχε βγεί στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Οικονομικών η ζερζεβούτα (έτσι αποκαλούμε στην Κρήτη το «μπιλιετάκι») για την Εκτακτη Εισφορά (2% χονδρικά επί του τζίρου) και το Τέλος Επιτηδεύματος (Ένα Ευρώ για κάθε πεσόντα από τους μαχητές των Θερμοπυλών). Χαμογέλασα. Η εβδομάδα ξεκινούσε όπως ακριβώς τελείωσε. Την Κυριακή ο Υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος είχε ανακοινώσει το Ειδικό Τέλος Ακινήτων (από πέντε ευρουλάκια για κάθε τετραγωνικό μέτρο ιδιόκτητης γής) προσθέτωντας ένα κλικ στον ήδη υπάρχοντα πανικό της αγοράς.

Ήταν η πρώτη φορά στα κοντά 15 χρόνια που ασχολούμαι με τα Λογιστικά, που δεν παρακολούθησα την συνέντευξη τύπου του αρμόδιου υπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Στις 12 το μεσημέρι έλαβα ένα μήνυμα που έλεγε: “Έλα ρε θάλασσα, μα δε θα μάθεις κάτι καινούριο», οπότε ανέθεσα στην Ελληνική Ακτογραμμή να ξεκουράσει το μυαλό μου. Άνοιξα την εφημερίδα. Κλίμα πολεμικό και απαισιόδοξο. Η Τρόικα ζητάει διαρκώς νέα μέτρα. Οι Έλληνες αντιμετωπίζονται από το σύνολο της Ευρώπης όπως οι Γαλάτες του Αστερίξ επί εποχής Καίσαρα (αλλά στο λιγότερο χαριτωμένο) και κάθε μέρα και ένα καινούριο εισπρακτικό μέτρο έρχεται στην επιφάνεια. Μόνο φέτος πληρώσαμε την περαίωση, το φόρο εισοδήματος, επωμιστήκαμε την ραδγαία άνοδο του ΦΠΑ, και θα πληρώσουμε και τα τρία «μικροποσά» που ανέφερα στην αρχή. H γκρίνια των πολιτών όλο και μεγαλώνει. Οι Αγανακτισμένοι καταλαμβάνουν τις κεντρικές πλατείες των πόλεων ανά την επικράτεια. Τα συνδικάτα εξεγείρονται εις βάρος της αδικίας. Η Εκκλησία κάνει συναντήσεις επί συναντήσεων για να διασφαλίσει τα κεκτημένα της. Όλοι απεργούν εναντίον όλων. Η λέξη «πτώχευση» χρησιμοποιείται με μεγαλύτερη συχνότητα από το «καλημέρα». Πλέον, δε σου επιτρέπεται να χαμογελάσεις, δε σου επιτρέπεται να ονειρεύεσαι ένα καλύτερο αύριο, ο μοναδικός σου σκοπός πλέον σαν πολίτης είναι ένας: «να πληρώσεις για να σωθεί η χώρα σου». Έχεις αντίρρηση? ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ. Αφού το αποφάσισε ο νομοθέτης, έτσι ΘΑ ΓΙΝΕΙ. Και το επόμενο βήμα? Τι να κάνει κανείς? Να φύγει στο εξωτερικό? Να ενταχθεί στο «Δεν πληρώνω»? Να βγάλει τις κρεμάλες στο Σύνταγμα? Τι?

Έκλεισα την εφημερίδα μέσα σε πέντε λεπτά, με ένα βαρύ αναστεναγμό απογοήτευσης. Τότε την προσοχή μου απέσπασε μία φιγούρα που δεν είχε σταματήσει να κινείται στο backround για πάνω από μία ώρα χωρίς να της έχω δώσει την παραμικρή σημασία. Ένα κοριτσάκι τριών ετών, έπαιζε με τα κουβαδάκια του και διαμαρτυρόταν με οργή (και τη φάτσα παστωμένη αντηλιακό) στη μάνα του ότι δεν την έπαιζε το κοριτσάκι από τη διπλανή παρέα. Φώναζε και χαλουσε τον κόσμο. “Αυτά είναι προβλήματα» σκέφτηκα. «Πτώχευση»? Τι λες τώρα. Καμία επαφή με τη λέξη. «Χρεωκοπία»? Δε νομίζω να την απασχολούσε ιδιαίτερα όταν τραγουδούσε το «Νάμπε Ουα» της Παπαρίζου. «Έκτακτη Εισφορά»? Με τίποτα! Η μικρή χαμογελούσε σε όλο τον κόσμο και ο ευτυχοδυστυχής πατέρας της την κυνηγούσε σε όλο το μήκος της πλαζ την ώρα που η Ελενίτσα (έτσι το έλεγαν το κοριτσάκι) σαν άλλη Αλίκη Βουγιουκλάκη μοίραζε ματιές, hi-five και χαμόγελα σε όλους!

Τότε σκέφτηκα κάτι. Τις προάλλες χαζεύοντας στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μία διαφήμιση της ActionAid Hellas η oποία έλεγε:

24ευρώ αρκούν για να εξασφαλίσει τροφή για δύο μήνες ένα υποσιτισμένο παιδί στη Γουατεμάλα.

45ευρώ καλύπτουν το μηνιαίο μισθό ενός δασκάλου στη Γκάνα

80ευρώ αρκούν για να πάρει δάνειο μία γυναίκα στο Νεπάλ και ν αρχίσει τη δική της επιχείρηση

150ευρώ καλύπτον το μηνιαίο μισθό ενός γιατρού στο Μπαγκλαντές

600ευρώ καλύπτουν το κόστος αγοράς του απαραίτητου ιατρικού εξοπλισμού για να λειτουργήσει ένα χρόνο ένα κέντρο υγείας στο Πακιστάν.

Ρε λες?

Και όμως είναι τόσο απλό. Πριν καιρό είχα διαβάσει στο δίκτυο μία από τις ατάκες που είχε ακουστεί σε κάποιο υπουργικό συμβούλιο: «Δείτε την έκτακτη εισφορά, σαν μία έξτρα δόση στο στεγαστικό σας δάνειο».

E λοιπόν Κύριοι. Όχι. Θα το κάνω καλύτερο.

Εγώ, ο vasilakos.org και οι φίλοι του, από σήμερα αποφασίζουμε ότι αναλαμβάνουμε την πλήρη υιοθεσία αυτής της χώρας. Δεχόμαστε να περικόψουμε τις δαπάνες μας. Δεχόμαστε να κάνουμε έναν νέο καλύτερο προγραμματισμό στα έξοδά μας. Δεχόμαστε να μάθουμε να ζούμε με (ακόμα) λιγότερα. Δεχόμαστε να δουλέψουμε περισσότερο. Δεχόμαστε να πληρώσουμε (όχι αδιαμαρτύρητα βέβαια αλλά δεχόμαστε…) τους φόρους που μας επιβάλει το κράτος. Ένα κράτος, Λερναία Ύδρα, ένα κράτος όπου κανείς δεν έφερε ποτέ την ευθύνη για τίποτα. Ένα κράτος που φτωχοί έγιναν πλούσιοι χωρίς να ξέρουν να ξεχωρίσουν το Space από το Enter. Ένα κράτος όμως που πάνω από όλα φέρει την ευθύνη επειδή δεν μερίμνησε όχι για το μέλλον το δικό μας, αλλά για το μέλλον της Ελενίτσας. Για το μέλλον της φίλης μου της Εύας. Για το μέλλον του φίλου μου του Γιωργάκου. Για το μέλλον της φίλης μου της Κωνσταντίνας. Για το μέλλον όλων αυτών των παιδιών που είχαν τη θλιβερή πρωτιά του να ζήσουν μία «Πρώτη μέρα στο Σχολείο, ΧΩΡΙΣ να πάρουνε βιβλία». Και ναι, πολλοί φίλοι μου (και φίλοι σου) που δεν άνοιξαν ποτέ στη ζωή τους βιβλίο μπορεί να λαικίσουν με το θέμα (αν και τα δικά τους βιβλία ακόμα και σήμερα θα είναι σαν τις κατσαρίδες μετά την πυρηνική καταστροφή), παρόλα αυτά χωρίς παιδεία δε δημιουργείς ανθρώπους. Δημιουργείς Θηρία. Και λυπάμαι αλλά αν κοιτάξεις γύρω σου… Θηρία θα δεις.

Βέβαια, το ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη του να γίνουμε ανάδοχοι γονείς του Μέλλοντος της Χώρας δε σημαίνει ότι δεν έχουμε και αιτήματα. Όπως πολύ σωστά σημείωσε ένας φίλος τις προάλλες:

O σκελετός λοιπόν των προτάσεών μας έχει ως εξής.

Ριζική Αναδιάρθρωση της Παιδείας.

Αγαπημένοι μου Δάσκαλοι και Καθηγητές λυπάμαι αλλά αποτύχατε. Για το σημερινό Χάος φέρετε την κύρια ευθύνη. Δημιουργήσατε Ανθρωπάκια, όντα χωρίς βλέψεις και προοπτικές, χωρίς παιδεία και πολιτισμό, μόνο με χαρτιά που πιστοποιούν μία αδιέξοδη παπαγαλισμένη «γνώση». Αποτύχατε γιατί βαρεθήκατε, βολευτήκατε, γυρίσατε την πλάτη όταν θα έπρεπε να είστε δίπλα στους μαθητές σας και να μην ανοιγοκλείνετε απλά το βαθμολόγιο πιστοποιόντας το επίπεδο της τάξης σας με Νούμερα από το 1 έως το 20. Λυπάμαι αλλά θα πρέπει να φτιάξετε το σύστημα από την αρχή και να το στηρίξετε με όλες σας τις δυνάμεις. Δάσκαλος δε σημαίνει μόνο 5 μήνες διακοπές το χρόνο. Σημαίνει επικέντρωση στην ανάπτυξη του πνεύματος των παιδιών. Σημαίνει αγάπη και ενδιαφέρον για τις ζωές τους. Σημαίνει διαρκή προσπάθεια για εξέλιξη. Από όλα αυτά, σήμερα είστε Απόντες. Τόσο Απλά. Οργανωθείτε και αρχίστε να αναλαμβάνετε Πόστα. Η Αφύπνιση μίας ολόκληρης γενιάς εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό αποκλειστικά από εσάς.

Ενιαίο ΦΠΑ στο 15% για προιόντα και υπηρεσίες.

Κάποιος κάποια στιγμή πρέπει να στρέψει το ενδιαφέρον του και στην Αγορά η οποία εδώ και καιρό έχει στερέψει από μετρητά. Και ειλικρινά δε μπορώ να αντιληφθώ, ποιάς Οικονομικής Σχολής Απόφοιτος είχε αυτή την Λαμπρή ιδέα για ενιαίο ΦΠΑ στο 23%. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κάποιος πως ότι κερδίζει το κράτος σε έσοδα από την άνοδο των 10 μονάδες, πολύ λογικά το χάνει με την πτώση των πωλήσεων λόγω της αύξησης της τιμής των προιόντων. Δε γίνεται τα καταστήματα να έχουν καθημερινά μόνο δυσάρεστα νέα να αντιμετωπίζουν. Πρέπει κάποιος να τους δώσει μία στήριξη, μία ανάσα, μία ευχάριστη είδηση να έχουν πάνω της να χτίσουν την ψυχολογία της ανάκαμψης.

Ταβάνι στους μισθούς του Δημοσίου τα 50.000Ευρώ και τα 24,000 στις συντάξεις.

Τέσσερα χιλιάρικα το μήνα είναι αρκετά για να αποζημιώσουν ακόμα και τον εργαζόμενο με τα τρία μεταπτυχιακά, και μπορούν να εξασφαλίσουν μία πολύ καλή ζωή σε αυτόν που τα λαμβάνει. Και στην τελική ο κόσμος περιμένει αποκατάσταση της κάθε είδους αδικίας και διασπάθισης δημοσίου χρήματος. 50.000 το χρόνο οι Βουλευτές, 50.000 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, 50.000 ο Διευθυντής του Πανεπιστημίου, 50.000 ο ερευνητής που έφαγε μία ζωή στα θρανία και στις δημοσιεύσεις. Το ίδιο να ισχύσει και στους συνταξιούχους του Δημοσίου. Δύο χιλιάρικα το μήνα και να  κάθεσαι είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά για ένα εξαιρετικό επίπεδο ζωής. Κανείς δε πρόκειται να διαμαρτυρηθεί για αυτό το μέτρο. Η διαφάνεια άλλωστε και η πίστη στην αλλαγή προφανώς και περνάνε μέσα από ένα Δίκαιο Ενιαίο Μισθολόγιο.

Δήμευση της περιουσίας όσων κατηγορήθηκαν για διασπάθιση Δημοσίου Χρήματος.

Δε θα προσφέρει σε κανέναν τίποτα το να μπει κάποιος φυλακή επειδή εκμεταλλεύτηκε τη θέση του και απέκτησε δύναμη και χρήμα από αυτή. Από την άλλη θα προσφέρει πολλά η Δήμευση της περιουσίας οποιουδήποτε αποδεδειγμένα απέκτησε χρήμα που δεν δικαιολογείται ακόμα και από την ιδιοκτησία χρυσωρυχείου στο Γιοχάνεσμπουργκ. Γιατί τι να την κάνω τη δικαιοσύνη όταν μου λέει ότι «Δεν υπάρχουν αποδείξεις» ή ότι «Έχει παραγραφεί το αδίκημα». Μην αποδώσεις στον κατηγορούμενο καμία ποινική ευθύνη αλλά Δήμευσε το μέρος εκείνο που δεν δικαιολογείται από… Την Κοινή Λογική! Δε γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν να γράψουν ένα κείμενο στο Word και να τους βλέπεις δισεκατομυριούχους. Γιατί τελικά, αυτό που λείπει σε αυτή τη χώρα, είναι η κοινή λογική…

Δίκαιη φορολόγηση της Εκκλησίας.

Δεν είναι δυνατόν όλοι να πληρώνουν χωρίς να έχουν τη δύναμη να διαπραγματευτούν με το κράτος το ένα ευρώ, και οι ιερείς να είναι σε διαρκείς συσκέψεις με το υπουργείο. Το παραμυθάκι πρέπει να τελειώσει. Αρκετά με την αηδία. Αρκετα με τα χρυσοποίκιλτα άμφια και το μύθο της αδιάκοπης προσφοράς. Σέβομαι τους ιερείς που κατακλύζουν την Αφρική σε ιεραποστολές και μοιράζουν βιβλία στα παιδάκια, αλλά η προσφορά τους σταματάει εκεί. Ήρθε η ώρα ο Κλήρος να βάλει με θάρρος το χέρι στην τσέπη και να δείξει ότι πράγματι νοιάζεται για το ποίμνιό του. Και ειλικρινά μου είναι αδύνατο να κατανοήσω τι είδους συναλλαγή επιβάλλει αυτή την ιδιαίτερη ομερτά μεταξύ κλήρου και πολιτείας. Νομίζω φτάσαμε στο «μη παρέκει». Τέλος τέλος, δε νομίζω ο Θεός να διαμαρτυρηθεί ή να κλείσει την πλατεία Συντάγματος για να αποκαταστήσει την αδικία.

Αντί επιλόγου.

Υπάρχει ένα κίνημα που λέγεται «Δεν πληρώνω». Υπάρχουν οι ταξιτζήδες που απεργούν. Οι δάσκαλοι. Οι δημόσιοι Υπάλληλοι. Οι συμβασιούχοι της ΕΡΤ. Οι αδιόριστοι του ΑΣΕΠ. Οι υπάλληλοι της Πολιτικής Αεροπορίας. Υπάρχει σε γενικές γραμμές κόσμος στο δρόμο. Κάποιοι περισσότερο δίκαια από κάποιους άλλους. Όλοι όμως με μία δεδηλωμένη αγανάκτηση απέναντι σε ένα κράτος που τους κοροίδεψε και στο τέλος τους πέταξε στο περιθώριο. Εμένα αυτό που με φοβίζει δεν είναι η πτώχευση. Δεν είναι το ότι θα κλείσουν οι τράπεζες και θα χάσει ο κόσμος (και μαζί και εγώ) τις πενιχρές του οικονομίες. Δεν είναι το ότι θα χάσω τη δουλειά μου. Δεν είναι ούτε καν τα Τρόφιμα με το Δελτίο που αναγκαστικά θα πρέπει να στηθώ στην ουρά για να πάρω.

Αυτό που με φοβίζει είναι η Ασφάλεια όλων μας. Διότι όταν ο πυροσβέστης, ο αστυνομικός, ο στρατιωτικός δεν πάρει το μισθό του από το Δημόσιο, την επομένη δε θα πάει στη δουλειά του. Και όταν ο πεινασμένος βγάλει το πιστόλι και μου χτυπήσει την  πόρτα για να ικανοποιήσει την πείνα του, η μόνη μου άμυνα ίσως είναι να βγάλω και εγώ το πιστόλι. Λυπάμαι που χαλάω το μύθο αλλά εμένα εχθρός μου δεν είναι το κράτος όσο το διεφθαρμένο λαμόγιο που το στελεχώνει. Και εμένα το λαμόγιο δε θα με κάνει να δραπετεύσω από την ίδια μου τη χώρα προς στο εξωτερικό. Θα μείνω ως συνυπεύθυνος της τωρινής κατάστασης και θα παλέψω για ένα καλύτερο αύριο.

Στην τελική το χρωστάω στην Ελενίτσα, στην οποία έχω τάξει του χρόνου το καλοκαίρι να χτίζουμε μαζί κάστρα στην Άμμο με τα καινούρια της κουβαδάκια και τα μούτρα μας πασαλειμμένα αντηλιακό.

Καλή συνέχεια σε όλους και καλή υπομονή.