H Γοητεία της Μεροληπτικής Κριτικής (part 3)

Σήμερα μπαίνουμε στην τελική ΤΡΙΑΔΑ! Η μάχη των συγκροτημάτων έχει φουντώσει, η μεροληψία των ψηφισάντων έχει μετατραπεί σε φανατισμό, ουρλιαχτά ακούγονται από τις κερκίδες, κ όλοι θέλουν η εικοσάδα τους να σαρώσει.

Πριν συνεχίζουμε από εκεί που σταματήσαμε την προηγούμενη φορά, κ συνεχίζοντας την προσπάθεια για συγκέντρωση των των πιό αντιπροσωπευτικών σχολίων των τελευταίων ημερών, αξίζει να σημειώσω ότι στα άλμπουμ κάνουμε ΡΑΗΤ ΚΛΙΚ, ΚΟΠΥ, ανοίγουμε www.isohunt.com ΠΕΗΣΤ, ΣΕΡΤΣ ΕΝΤ ΝΤΑΟΥΝΛΟΟΥΝΤ (έτσι για να δείτε ΠΩΣ φαίνονται τα Greeklish στον Υπόλοιπο Κόσμο…)

Πάμε!

1. Ring of smoke για το «Midlake – The courage of others» «Φτάσαμε σ’ αυτούς που θα κάτσουν στο προσωπικό μου βάθρο για το 2010. Οι καρδιές πάνε σαν πιστόνια, λίγο πριν αντί για εθνικοί ύμνοι ηχήσουν τα 3 καλύτερα άλμπουμ (μου). Ωδή στην φύση από μια μεγάλη μπάντα, με το ‘’δύσκολο’’ τρίτο άλμπουμ τους.»

2. Silentcrossing’s για το «Neil Young-Le Noise» «Γιατί μερικοί άνθρωποι εμπνέουν με το έργο τους και άλλοι με τη ζωή τους. Αυτό το θηρίο και με τα δύο. Γιατί πόσοι εν ζωή ήρωες σου έχουν απομείνει; «

3. Another Day Full of Dread για το «Contra – Vampire Weekend» με την επισύναψη αυτής της φωτό εδω «Ημιαποτυχημένη απόπειρα sleevefacing, αν και ορκίζομαι ότι έχω ακριβώς την ίδια polo μπλούζα με αυτή στο εξώφυλλο του δίσκου-εντάξει δεν είμαστε και ο Robert Capa, ήθελα και να επιδείξω ότι έχω το βινύλιο …* α, και τα τραγούδια του album δεν είναι άσχημα… »

4. Alvyn Singer για το «Wolf Parade – Expo 86» «Στον Καναδά, μέχρι πριν λίγα χρόνια είχες τρεις επιλογές: να πας για ψάρεμα, να παίξεις χόκεϊ επί πάγου ή να αυτοκτονήσεις. Ίσως και τα τρία μαζί. Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να τους ρίχνουν κάτι στο νερό γιατί στη λίστα των πιθανών ασχολιών ποστέθηκε και το «να γράφω μεγάλα ροκ κομμάτια»»

5. Πο Πο Culture! για το «Gonjasufi-A Sufi And A Killer» «Όταν μετά από χρόνια θα θυμάμαι το 2010, θα λέω «τότε που είχε πρωτοβγεί ο Gonjasufi», όπως θυμάμαι το 2003 (και) για το «Ο» του Damien Rice, το 1991 για το «Ten» των Pearl Jam ή το 1986 για το «Slippery When Wet» των Bon Jovi»

6. psychedelic sounds for the soul για το «Beach house-Teen Dream» «Γιατί μου ράγιζε την καρδιά κάθε φορά.Κάθε ακρόαση.»

7. Mumblers… για το «EL CiD Soundsystem – This is happening» «Aπό τους δίσκους που λοιδορήθηκε περισσότερο απο τους Έλληνες indie-άνους  που μάλλον τον περίμεναν με τεντωμένες χορδές προκειμένου να εκτοξέυσουν βέλη δηλητηριώδους κριτικής…»

8. Alvyn Singer για το «Suburbs – Arcade Fire» «Καλοσιδερωμένο αλλά όχι ατσαλάκωτο, φρεσκοβαμμένο αλλά όχι μονόχρωμο, μακρινό αλλά όχι απρόσιτο, πυκνογραμμένο αλλά όχι ακατανόητο. Η αναγνώριση του Suburbs είναι το καλύτερο αντίδοτο στην ταχέως μεταδιδόμενη νόσο του μουσικού ελιτισμού. Οι παρενέργειες του φαρμάκου παραμένουν άγνωστες.»

9. a pagan place για το »CocoRosie – Grey Oceans» «Η απαισιόδοξη άποψη είναι ότι έχουν ανακατέψει μάγισσες, δάση, γριές, λιτανείες, κουδούνια, μουστάκια. Η αισιόδοξη είναι ότι όταν τις ακούς είναι σαν να βλέπεις το όνειρο κάποιου. (Τα όνειρα πρέπει να είναι χαοτικά ,χωρίς δομή και λογική, μόνο έτσι είναι αξιόλογα. Και μπορεί να μη μας αρέσουν πάντα, ή να μας αρέσουν και να μη μας αρέσουν ταυτόχρονα.)»

10. Mr. Brightside για το «65DaysOfStatic – We were exploding anyway» «Αυτό το album είναι σκέτη καύλα .Έτσι το ένιωσα απ” τη πρώτη φορά που έπαιξε στον player μου. Ακουστική καταιγίδα που στο πέρασμά της αφήνει ιδρώτα και ηλεκτρισμό. Αφηνιασμένο post-punk σε ηλεκτρονικό φόντο»

11. A Dust Road in the middle of Nowhere για το «Mumfords & Sons – Sigh No More» «Ήταν δεν ήταν 6 χρονών ο ανιψιός μου όταν περιχαρής καθώς ήταν και ενθουσιασμένος με την εξοχή, έβαλε μπρος, άρχισε να τρέχει και, όταν σκονταψε,  προσγειώθηκε με το κεφάλι μέσα στα πελώρια σκατά μιας αγελάδας. Και όταν σου λέω πως ήταν πελώρια, το εννοώ.»

12. One Man Show studio για τη «Janelle Monae – The ArchAndroid» «Σαν γνήσια ντίβα, μ΄αρέσει η  τρέλα που κουβαλάει και χαίρομαι που δεν της γυρίζει μπουμεράνγκ. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία! Janelle, σ” αγαπώ!»

13. Minus One για το «Deerhunter – Halcyon Digest» «O Bradford Cox είναι βαθύτατα σπασίκλας, πάσχει απο σύνδρομο Marfan και το χτικιάρικο παρουσιαστικό του περιγράφεται επαρκώς ως “ανάποδο γαμώτο’. Πέραν αυτών όμως είναι και μουσική ιδιοφυία, με την πλήρη έννοια του όρου.»

14. Nerdrop για το «Ariel Pink’s Haunted Graffiti – Before Today» «Αν έκρινα με βάση την λογική και όχι το συναίσθημα αυτός ο δίσκος θα ήταν στο νούμερο ένα της λίστας μου, αλλα είμαι ιχθύς οποτε..»

15. Fierce Invalid Home From Hot Climate για το «The National - High Violet» «Οσο φτανω στο τελος στεκομαι και θυμαμαι τι με κοιταξε ισουψως στα ματια ολη τη χρονια. Οχι φιλτρα τηλεοπτικα, ουτε παιανες, οχι μνημοσυνα σχεσεων ουτε αδιεξοδες νυχτες της ντροπης. Τραγουδια που παιζουν στο αυτοκινητο στις 6 το πρωι ενω παρακαρεις εξω απο το σπιτι και περναει αλλη μια ωρα με σενα να τραβας γραμμες σε χαρτια και στελνεις σαιτες με χαικου στο πουθενα που σε κοιταει στον μεσαιο καθρεφτη. Εισαι αληθινος εκεινη την ωρα. «

16. songsformyfuneral για το «John Grant – Queen Of Denmark» «Ο τύπος, που τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν «παναρισμένος» ως φιλέτο από στήθος κοτόπουλο, σε κόκα και αλκοόλ, τελικά δεν έγινε σνίτσελ! Τελευταία στιγμή, κατάφερε να την σκαπουλάρει απ’το καυτό λάδι του τηγανιού,(αν και ποτέ δεν είσαι εντελώς σίγουρος σε τέτοια θέματα…)και να φτιάξει τον πιο συνεσταλμένο δίσκο της χρονιάς. Με το Queen Of Denmark, δεν κόβεις απλά φλέβες, αλλά ό,τι αγγείο γενικά παίζει….Από καρωτίδες, μέχρι τριχοειδή…. Κόβεσαι…γενικά.»

17. Chemical Robert! για το «Crystal Castles – Crystal Castles II» «Θα μπορούσε να ήταν και Νο 2 ή Νο 1 αλλά είναι Νο3.»

18. who cares about normality για το «The National – High Violet» «υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι οι άλλοι με καταλαβαίνουν. πολυεπίπεδα. αυτό γίνεται με τους δε νάσιοναλ κ τη μουσική τους. όλη την ώρα. η αίσθηση ότι το κάθε κομμάτι τους ταιριάζει σε κάποια φάση της ζωής μου. κ αυτό έχει τόση πλάκα.»

19. Another Day Full of Dread για τη «Joanna Newsom – Have one on me» «Ασφαλές κριτήριο για album της χρονιάς: να γυρνάς σχεδόν όλα τα δισκοπωλεία της Αθήνας μέσα σε μία μέρα για να το βρεις, γιατί πρέπει όπωσδήποτε να το πάρεις μαζί σου στις διακοπές του Πάσχα …»

20. Πο Πο Culture! για το «Yeasayer – Odd Blood» «Δεν ξέρω αν το σουξέ των συγχωριανών τους (MGMT) έδωσε νέο κάρβουνο στη μηχανή των Yeasayer, αλλά αυτό που κινούν με το «Odd Blood» δεν είναι απλά υπερταχεία, είναι πιο γαμιστερό κι από τα γιαπωνέζικα τρένα κι από το TGV, κι από τους πυραύλους της Βορείου Κορέας και τα πυρηνικά του Ιράν. Παίζει και να μιλάμε για το άλμπουμ της χρονιάς ήδη από τα μέσα Φεβρουαρίου»

21. A Dust Road in the middle of Nowhere για το «The Magnetic Fields- Realism» «Ήταν και παραμένει σταθερή συνήθεια. Θα απαντώ για πάντα στο στεγνό πραγματισμό σου με ένα ταξίδι στα σύννεφα»

22. Urban Diaries για το «Βlack Keys – Brothers» «Ο δίσκος γαμάει, όπως και οι άλλοι που έχουν κάνει πριν απο αυτόν, όπως και οι επόμενοι που θα βγάλουνε, όπως και το σόλο του Auerbach. Τι θές τώρα? Η πιο αξιόπιστη μπάντα απο δώ ως το Κεντάκι.»

23. muz!cOn για το «Yann Tiersen – Dust Lane» «Αν ξέρεις τον Yann Tiersen μόνο από το soundtrack της Amelie, άκου αυτά παρακάτω και ετοιμάσου για κοσμογονία στο αυτί σου»

24. I feel space. για το «The National – High Violet» «Αναμενόμενο. Τι κι αν λένε κάποιοι ότι είναι βαρετοί / τους φέρνουν νύστα. Δεν ξέρουν αυτοί.»

κ ο ΝΙΚΗΤΗΣ:

25. fotobill για το «Sufjan Stevens – The Age of Adz» «Εγκαταλείποντας το υπερφιλόδοξο σχέδιο να γράψει ένα αλμπουμ για κάθε πολιτεία της Αμερικής, ο Sufjan καταπιάνεται με το υπερπέραν και μας προσφέρει μια αλλόκοτη μουσική υπερπαραγωγή. «

Αυτά τα ολίγα κ για σήμερα. Η ψηφοφορία θα συνεχιστεί για δύο μέρες ακόμα.

Και προκαταβολικά δηλώνω ότι από τις 21 Δεκεμβρίου θα μου λείψει!

Καλή συνέχεια σε όλους.