Vasilakos.org – Heroes Rule the Universe Vasilakos' Blog
Πριν από αρκετά χρόνια, σε μία από τις επισκέψεις του Ολυμπιακού στο Παγκρήτιο η ασπρόμαυρη αντροπαρέα μου «αναγκάστηκε» να προσθέσει στη σύνθεσή της ένα έξτρα μέλος, το αντικείμενο του πόθου ενός εκ των μελών της, το οποίο και είχε φαγωθεί να δει την ομάδα που υποστήριζε ο μπαμπάς της από κοντά. Προκειμένου δε ο φίλος μας να πάρει έξτρα πόντους, εννοείται ότι δεχτήκαμε ομόφωνα (για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ούτε καν μας ρώτησε…).
Φτάσαμε στις θέσεις μας περίπου είκοσι λεπτά πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Η ατμόσφαιρα ήταν κλασσικά «άκρως ερωτική» με τους οπαδούς των δύο ομάδων να ανταλλάζουν «λόγια παντοτινής εκτίμησης και αγάπης» και μετά από ένα πραγματικά δύσκολο μισάωρο για τον ΟΦΗ και αφού πρώτα είχε προηγηθεί μία απίστευτα περιπετειώδη φάση όπου η μπάλα γυρόφερνε για περίπου εξήντα δευτερόλεπτα την γραμμή του τέρματος του Ολυμπιακού, η τύχη μας έκλεισε τελικά το μάτι και το τόπι άγγιξε τα δίχτυα.
Τα 20 αυτά δευτερόλεπτα Αγωνίας και Προσμονής για το επιφώνημα «Γκοοοοοοολ», εννοείται τα παρακολουθήσαμε όρθιοι, τραβώντας ο ένας τον άλλο από τα μανίκια, και όταν με τα πολλά η μπάλα πέρασε τη νοητή γραμμή του τέρματος, η παρέα κατά κάποιο τρόπο διαλύθηκε. Εγώ βρέθηκα 20 μέτρα μακριά από τη θέση μου, ένας άλλος βρέθηκε αγκαλιά με τον καμεραμάν τοπικού καναλιού, ένας τρίτος βρέθηκε από τις θέσεις των επισήμων να ηγείται των φανατικών οπαδών του ΟΦΗ χτυπώντας ένα τύμπανο και ο τελευταίος (και καλύτερος) της παρέας, με κάποιο μυστηριώδη τρόπο βρέθηκε με δάκρυα στα μάτια να μασουλάει ένα αχνιστό σάντουιτς κρατώντας στο άλλο του χέρι μία κρύα κόκα κόλα! Και τότε κόλλησα. «Ρε σεις, πού είναι η Τίνα»?! Γυρίσαμε με άγχος το βλέμμα μας προς τη θέση της.
Η φιλοξενούμενή μας στο Παγκρήτιο βρισκόταν βιδωμένη στη θέση της, μία αδιάφορη μικροκαμωμένη βασίλισσα του Πάγου η οποία έριχνε αμήχανες ματιές στον κόσμο που την είχε περικυκλώσει ουρλιάζοντας από χαρά, παίζοντας νευρικά με τα χέρια της. Όταν δε αποφασίσαμε να δώσουμε τέλος στη μικρή μας εκδρομή κ να κάτσουμε στις θέσεις μας, η μικρή μας κοίταξε επιτιμητικά λέγοντάς «Ωραία, θέλετε τώρα να μου εξηγήσετε τι έγινε και χαρήκατε τόσο πολύ?».
Η αλήθεια είναι ότι το παραμύθι με το Happy End της κατάκτησης από την Εθνική μας ομάδα του Euro του 2004 αλλά και η δημοσιότητα που έδωσε στο άθλημα η παρουσία του Έλληνα George Clooney Αντώνη Νικοπολίδη αλλά και του κοντοπίθαρου μάγου Λιονέλ (τι πάει να πει «Ποιος Λιονέλ»?), έδωσαν στο άθλημα μία άλλη αίγλη στα μάτια των απανταχού θηλυκών υπάρξεων. Γιατί κακά τα ψέματα, μέχρι τη μέρα που η Εθνική ξεκίνησε τη μεγάλη της πορεία στα γήπεδα της Πορτογαλίας, το ποδόσφαιρο εισέπραττε από τον εγχώριο γυναικείο πληθυσμό, μονάχα άρνηση και απαξία.
Το περίεργο βέβαια είναι ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο δυσνόητο όσο ορισμένες γυναίκες το παρουσιάζουν. 22 παίχτες χωρισμένοι σε δύο ομάδες των 11 προσπαθούν χωρίς την χρήση των χεριών τους να βάλουν τη μπάλα στο τέρμα της αντίπαλης ομάδας. Οποιαδήποτε επαφή ανάμεσα σε παίχτες είναι αντικείμενο πειθαρχικού ελέγχου από το διαιτητή της αναμέτρησης και τις περισσότερες φορές τιμωρείται με φάουλ. Αν δε το φάουλ γίνει στο γραμμογραφημένο τετράγωνο της αντίπαλης ομάδας, τότε καταλογίζεται πέναλτι, οπότε και ο παίχτης αναλαμβάνει να εκτελέσει τη μπάλα απευθείας προς το τέρμα από τα 11 βήματα χωρίς παρεμπόδιση από οποιονδήποτε παίχτη πλην του αντίπαλου τερματοφύλακα. Στο τέλος κερδίζει η ομάδα που θα πετύχει τα περισσότερα γκολ.
Πολύπλοκο? Δε νομίζω. Ή για να το θέσω καλύτερα, σίγουρα το να κάτσεις να απομνημονεύσεις την καλοκαιρινή κολεξιόν της Vogue ανά χρώμα, σχεδιαστή και κατηγορία ρούχου, σίγουρα είναι τουλάχιστον 50 φορές πιο δύσκολο και απείρως πιο χρονοβόρο μιας και οι σχεδιαστές όπως και τα περιοδικά μόδας δεν έχουν τελειωμό (αλήθεια να ξέρετε όμως, κάθε φορά που σας βλέπω να απαγγέλετε από το πρωτότυπο ξένα περιοδικά, σας καμαρώνω…)! Η ρίζα του προβλήματος προφανώς και εντοπίζεται στις παιδικές ηλικίες, μιας και από μικρά τα αγοράκια μαθαίνουν να κάνουν ομάδες και να παίζουν ποδόσφαιρο (βρίζοντας και κλωτσώντας το ένα το άλλο) τη στιγμή που τα κοριτσάκια αντλούν χαρά παίζοντας με τα μαλλιά και τα φορέματα των Μπιμπιμπό τους. Έτσι ήταν, και έτσι θα ναι, χτες σήμερα αύριο στο διηνεκές. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Οι εποχές που οι γυναίκες τις Τετάρτες που είχε μπάλα έβγαιναν παρέα με τις φίλες τους και οι άντρες συγκεντρώνονταν μόνοι τους στα σπίτια τρώγοντας πίτσες και πίνοντας μπύρες, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Βέβαια αυτό είχε και μία σοβαρή επίπτωση στο επίπεδο του σχολιασμού, μιας και η σημερινή βελτιστοποιημένη σύνθεση της παρέας δε μένει στο «Sombrero» που έκανε ο Ινιέστα ή στο πέναλτι που θα έπρεπε να είχε σφυρίξει ο Δούρος το 1821 και το οποίο έκοψε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα από τον μέγα γκουρού το Νικόλα τον Αλέφαντο, αλλά επεκτείνεται και στα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν τον Μπέκαμ να αλλάξει κούρεμα, τη μάρκα του ζελέ που χρησιμοποιεί ο Κριστιάνο Ρονάλντο (και το αν το ότι κλαίει συνέχεια σχετίζεται με το γεγονός ότι δε χρησιμοποιεί σαμπουάν «όχι πια δάκρυα») με κατακλείδα πάντα (μα πάντα) το «Για όνομα του Θεού αγάπη μου σταμάτα επιτέλους να τρως, δεν τον βλέπεις τον Ραούλ πόσο καλά κρατιέται στην ηλικία του, θα μου πάθεις τίποτα».
Φτάσαμε στο τέλος. Έχω ξεχάσει κάτι? Μα φυσικά! “Μωράκι, είμαστε στο Μιλάνο και είναι εποχή εκπτώσεων. Μετά από μία εντυπωσιακή εμφάνιση όπου έχεις σηκώσει ολόκληρο το κατάστημα και έχεις βασανίσει τις μισές πωλήτριες, στέκεσαι αγέρωχη με κάποιους ελαφρούς μικροτραυματισμούς από την υπερπροσπάθεια, όταν ανακαλύπτεις πλησιάζοντας στο ταμείο το πορτοφολάκι που πάντα ονειρευόσουν σε PowerPack “έκπτωση 90% και τελευταίο τεμάχιο ΜΑΖΙ”! Το πορτοφολάκι βρίσκεται ακριβώς στην ευθεία του ταμία, εσύ όμως δεν έχεις μαζί σου τα λεφτά που χρειάζεσαι για να το αγοράσεις. Το έξτρα ποσό βρίσκεται στο πορτοφόλι της φίλης σου που βρίσκεται πίσω από την ταμία στην παραλαβή. Τότε συνειδητοποιείς ότι η μπροστινή σου κοιτάζει το ίδιο τσαντάκι. Το να την προσπεράσεις χωρίς προφανή αιτία με σκοπό να βρεθείς πιο κοντά στο ταμείο και να της αρπάξεις τo πορτοφολάκι θα δώσει άσχημη εικόνα για σένα και είναι κάτι που δεν το θέλεις. Αν όμως η φίλη σου πετάξει το πορτοφόλι μπροστά από την κυρία και εσύ περάσεις μπροστά της αφού στο έχει πετάξει με σκοπό «και καλά να το πιάσεις» τότε δικαιολογείσαι μιας και υπάρχει προφανής λόγος. Ε στην πρώτη περίπτωση είσαι Οffside ενώ στη δεύτερη συνεχίζεται το παιχνίδι κανονικά!»
ΑΠΛΟ Ε?
Bonus: Γραφικές Κατηγορίες Γυναικών που θα συναντήσεις στο γήπεδο.
Η ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ: Πηγαίνει στο γήπεδο πάντα παρέα με τις φίλες της. Δε σηκώνεται από τη θέση της ποτέ, είναι τέλεια μακιγιαρισμένη, δε χαμογελάει και δε μιλάει σε κανέναν περιμένοντας τον κάμεραμαν να της χαρίσει ένα πλάνο.
ΤΟ ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑΚΙ: Σε αντίθεση με τη Μόνα Λίζα, κυκλοφορεί ασταμάτητα γύρω γύρω στις κερκίδες χαιρετώντας τους γνωστούς της. Τις περισσότερες φορές αγνοεί αν το άθλημα που παίζεται στο κέντρο του γηπέδου είναι ποδόσφαιρο ή κρίκετ.
ΤΟ ΑΜΠΑΖΟΥΡ: Την πηγαίνει στο γήπεδο το αγόρι της. Δεν της αφήνει το χέρι ποτέ. Τις περισσότερες φορές δεν ανταλλάζει με τον αγαπημένο της ούτε κουβέντα. Άντε στην καλύτερη να μασουλήσουν μαζί έναν πασατέμπο. Πάντα στα σιωπηλά.
Η ΚΑΤΙΑ: Ο Θηλυκός Καρπετόπουλος. Έχει γνώμη για το offside που σφύριξε ο διαιτητής, για τη σύνθεση που κατέβασε το coach για την τελευταία εμφάνιση της Barcelona στο Camp Nοu. Αγαπημένο της στέκι οι βραδινές εκπομπές με τα τηλεφωνήματα των ακροατών του SportFM. Εννοείται είναι το πρώτο τηλεφώνημα και την προσφωνούν όλοι με το μικρό της.
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού 18-30)
