Dinner for Schmucks (2010)

Προσωπικά θεωρώ ότι το «Le diner de cons» πλασάρεται με άνεση ως μία από τις 10 καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών. Όταν λοιπόν πρωτοάκουσα ότι ο «Πανμέγιστος» Steve Carell θα παίξει το ρόλο του «François Pignon» από το αυθεντικό «Δείπνο Ηλιθίων» είχα ενθουσιαστεί! Όποιος έχει δεί τις 6 σεζόν του «The Office» μπορεί να καταλάβει το μέγεθος του ταλέντου του. Λογικά λοιπόν οι προσδοκίες ήταν τεράστιες, ειδικά για το ειδικό βάρος ενός τέτοιου remake το οποίο είχε σαρώσει όλα τα Ευρωπαικά Βραβεία εκείνη τη χρονιά.

Πρίν μπούμε σε λεπτομέριες μία μικρή παρένθεση για τα «Remakes«. Ελάχιστα είναι αυτά που ιστορικά κατάφεραν κ ξεπέρασαν τις πρωτότυπες ταινίες. Και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων περιείχαν είτε την κατάλληλη ποσότητα από μπιστολίδι, εξωγήινους κ αυτοκίνητα (ψηφιακών εφέ εν γένει) για να γεμίσουν τα σεναριακά τους κενά είτε απείχαν πάνω από 30 χρόνια από την πρώτη ταινία (οπότε και κανείς δεν την είχε δεί…). Από τη μία λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ταινίες όπως «Η Συμμορία των 11″, το «Τhe Italian Job», το «The Thing» και το «Godzilla» και από την άλλη το «3:10 Train to Yuma» (1957-2007), το «The Thomas Crown Affair» (1968-1999), το «Τhe Fly» (1958-1986), και το μυθικό «Scarface» (1932-1983 όπου sorry κιόλας αλλά έπαιζε και o Pacino…)

Eδώ τώρα υπάρχει κ μία κατηγορία παγίδα. Τα Remakes που έγιναν από Αμερικανούς για Αμερικανούς. Το «Για μία χούφτα δολάρια» είναι ταινιάρα αλλά δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με το γιαπωνέζικο «Yojimbo».  O «Pink Panther» του διάδοχου του Peter Sellers στην κωμωδία Steve Martin είναι πολύ καλός μεν (Βeyonce Marry Me!), αλλά ούτε για αστείο δε μπαίνουν σε ζυγαριά με αυτόν του Blake Edwars. Oσον αφορά δε το «The Ring» θα πρέπει να κλάψουμε από τα γέλια αν έχουμε δεί από πρίν το Γιαπωνέζικο.

K όμως το «Dinner For Schmucks» δεν μπαίνει ούτε σε αυτή την κατηγορία μιας κ αποδεικνύεται ότι δεν είναι ΚΑΝ Remake! Απλά είναι η αμερικανική version του πως θα αντιδρούσε ο Αμερικανός «Ηλίθιος» αν τελικά πήγαινε στο γεύμα! (Spoiler Alert: στη γαλλική ταινία, το γεύμα δεν το βλέπουμε καν αλλά ακούμε για αυτό, προφανώς ο Αμερικανός θεατής έπρεπε να το δει για να το καταλάβει…) Και εδώ έχουμε κ την επιπλέον διαφορά που κυριολεκτικά «κάνει τη διαφορά».  Η ταινία δεν θα έπρεπε να λέγεται»Δείπνο Ηλιθίων» αλλά «Δείπνο Γελοίων» μιας κ ο «Ηλίθιος» πάντα είναι κ κάπως συμπαθής με τον «Γελοίο» να προκαλεί μονάχα λύπηση. Κ ο Καρέλ σε αυτή την ταινία είναι για τα πανηγύρια. Ο ρόλος του είναι επιεικώς θλιβερός, οι ατάκες του δεν είναι καν αστείες ενώ ποτέ δε θα καταλάβω τί το τρομερό βρίσκει η Μέκκα του κινηματογράφου στο «α.ταλέντο» του παντελώς αδιάφορου Paul Rudd.

Για το σενάριο τα είπαμε. Το αυθεντικό στόρυ της ταινίας του 1998 (μιάς ταινίας αποκλειστικά κ μόνο ερμηνειών) εξαντλείται στα 40 πρώτα λεπτά κ έπειτα βλέπουμε μία μυθοπλασία που είναι εκτός του πρωτοτύπου (κ εντελώς μα εντελώς ανούσια.) Δεν αναφερόμαστε καν στον ορυμαγδό επιφωνημάτων που καλύπτουν σχεδόν κάθε στιχομυθία της ταινίας. Αυτό λυπάμαι αλλά δεν λέγεται αυτοσχεδιασμός αλλά γνήσιο παραδοσιακό αμερικανοπρεπές καραγκιοζηλίκι.

Με λίγα λόγια απογοήτευση. Λυπάμαι αλλά δε γέλασα σε κανένα σημείο των 120 λεπτών. Ναι, κράτησε κοντά 120 λεπτά! Κ δε λέω… Και το Μπεν Χουρ κράτησε 212 λεπτά αλλά παρέλασε όλη η κιβωτός του Νώε… Twice!

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Το πρώτο μισό της ερμηνείας του Ζακ Γαλυφιανάκη, ο οποίος προφανώς κ έχει τεράστια καριέρα μπροστά του (αν κ στο δεύτερο μισό καταστρέφει ότι καλό μας άφησε η ερμηνεία του πρώτου μισού κ λίγη από το «Hangover»…)

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟY ΒΑΤΟΜΟΥΡΟY: Περίμενα πολλά περισσότερα από τον Καρέλ κ δεν πήρα τίποτα. Μακράν ο Χειρότερος Ρόλος της Καριέρας του (αλλά του συγχωρώ τα πάντα λόγω αυτού εδώ…)

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Mονο αν δεν έχετε δεί το «Le Diner de Cons», κ μόλις βγείτε από το σινεμά νοικιάστε κ το Γαλλικό για να καταλάβετε τη διαφορά!

Rating: 6 στα 10 για αυτούς που ΔΕΝ έχουν δει το αυθεντικό,

Rating: 4 στα 10 για όσους έχουν (ξέρω, αλλά είμαι κουβαρντάς λόγω Χριστουγεννιάτικου κλίματος, κτλ…)