12 Years a Slave (2014)

Rating:

Ξέρω πως είναι κάπως ριψοκίνδυνο που βάζω τόσα λίγα αστεράκια σε μία ταινία με 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ θεωρώ όμως πως θα εξηγηθώ επαρκώς.

Το «12 Χρόνια Σκλάβος» είναι μία ταινία βασισμένη σε αληθινή ιστορία, την συγκλονιστική πραγματικά υπόθεση (πλήρως επιβεβαιωμένη από τους ιστορικούς της εποχής)  Solomon Northup ο οποίος απήχθη από λευκούς και πουλήθηκε ως σκλάβος, γεμάτη δυνατές εικόνες, υπέροχη φωτογραφία, ένα απίθανο soundtrack από το Χανς Ζίμμερ (που δείχνει να ξεπερνάει επιτέλους τη «φάση» των «Πειρατών της Καραϊβικής») αλλά το κύριο συστατικό της μοιάζουν να είναι οι κυριολεκτικά άψογοι δεύτεροι γυναικείοι ρόλοι με αποκορύφωμα αυτόν της Lupita Nyong’o που αν ζούσαμε σε έναν πραγματικά δίκαιο κόσμο θα πρεπε να πάρει το αγαλματίδιο (που αξίζει όσο καμία άλλη συνυποψήφιά της φέτος) από τώρα. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε και το όνομα του σκηνοθέτη, με τον Steve McQueen να αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα τεράστιο στοιχείο που πιστώνεται στο ενεργητικό της ίδιας του της ταινίας (και το οποίο έστω και μερικώς  καταφέρνει και κεφαλαιοποιεί)  έχοντας ως παρακαταθήκη τα εκπληκτικά «Shame» και «Hunger».

Αυτό όμως που προβάλει ως το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας αποδεικνύεται και το μεγαλύτερό της μειονέκτημα. Η αληθινή ιστορία, ένα ελάχιστο κομμάτι του παζλ της σκλαβιάς και του δουλεμπορίου στην Αμερική του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, είναι κάτι που έχουμε δει και ξαναδεί πολλάκις στο σινεμά, με το επικό και υπερπλήρες από κάθε άποψη Django Unchained να είναι ακόμα νωπό στο μυαλό όλων μας. Ο McQueen λοιπόν, πέφτει στη φάκα φτιάχνοντας ένα «πιο-safe-δε-γίνεται» προιόν γεμάτο χιλιοπαιγμένα κλισέ από αυτά που τα Όσκαρ καραγουστάρουν και αποθεώνουν με πάμπολλα βραβεία όποτε τους δοθεί η ευκαιρία (άτιμο πράγμα οι ενοχές του 80άρη παραγωγού ψηφοφόρου που θεωρεί ότι ψηφίζοντας μία ταινία μπορεί και ξορκίζει φαντάσματα του παρελθόντος του ένδοξου πετρελαιά πατέρα του ή παππού του). Μάλιστα ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Ejiofor είναι τόσο αβανταδόρικος που θεωρώ πως δε θα χρειαζόταν καν να μιλήσει (αν και στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας δε λέει και τίποτα το αξιομνημόνευτο πλην των βαρύγδουπων κλισαρισμένων φράσεων που περιμένεις να ακούσεις σε ταινίες συναφούς περιεχομένου) για να συγκλονίσει μιας και τα γεγονότα και μόνο της ζωής του ήρωα αυτά καθεαυτά θα ήταν αρκετά.

Και φτάνουμε τώρα στο πιο μελανό σημείο της ταινίας.

Τους δεύτερους αντρικούς ρόλους.

Νομίζω ότι η παρουσία και μόνο του Brad Pit στο ρόλο του καλοκάγαθου λευκού «God Figure», είναι ο ορισμός του «i rest my case». Η πολυδιαφημισμένη υπεργνώριμη φιγούρα του και μόνο ήταν αρκετή για να με αποπροσανατολίσει πλήρως από το χαρακτήρα της ταινίας μιας και από τη στιγμή που τον είδα και μετά μου ήταν πλέον πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ. Κατά τα άλλα ο Σέρλοκούμπερμπατς πέρασε και δεν ακούμπησε (πρόλαβε όμως και έκανε δώρο στον πρωταγωνιστή ένα βιολί, πόσο πιο ταιριαστό), ενώ ο Φασμπίντερ ήταν ο μόνος που πραγματικά προσπάθησε να δώσει το στίγμα του αν και σεναριακά δεν βοηθήθηκε καθόλου υποδυόμενος το σκληρότερο «λευκό αφεντικό» το οποίο όμως όταν ο Σάλομον του αντιμιλά, το σπρώχνει μέχρι και το χτυπά εκείνο δεν αντιδρά και μυστηριωδώς απλά… Φωνάζει (!) όταν ο υφιστάμενος του Κούμπερμπατς προσπαθεί να τον κρεμάσει απλά και μόνο επειδή του έφερε αντίρρηση στο πως θα καρφώσει τα καρφιά. Ναι. What the Fuck.

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Λουπίτα, μου συγκλόνισες το είναι.

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟΥ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟΥ: Ο Brad Pit. Απορώ που δεν απαίτησε ως συμπαραγωγός να μπει στη final version η σκηνή όπου υιοθετεί το Σάλομον.

ATAKA ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΜΕΙΝΕΙ: Ολόκληρος ο μονόλογος της Λουπίτα όταν ζητάει από τον Σάλομον να τη σκοτώσει.

Και ΑΥΤΗ η φωτογραφία!

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Αν είδατε το Django, μην αγχώνεστε. Αν δεν έχετε δει το Django, δείτε το. 

To Django.